Rollercoaster 9.4 - Dolgedraaid

Omdat de test deze ochtend zo vaag was (écht vaag maar toch wel écht een streepje te zien) liep ik de hele dag zenuwachtig en ambetand. Echt vreselijk, had er zelf ook gewoon last van. Last van mezelf en mijn humeur en mijn kort lontje en dat allemaal omdat die test zo twijfelachtig is. Ik ben vooral bang dat het "ietsje" toch weer naar een "nietsje" zal uitdraaien en dat ik gewoon een heel vroeg miskraam ga doen. "Moet die test niet donkerder zijn 2 dagen voor mijn NOD? Toch niet gewoon zo een licht streepje...? Bij Kobe* was toch duidelijker?" Het molentje stopte niet met draaien. Zo vermoeiend!
En zo kwam het dat ik amper 6u na de eerste test nog eens in de weer was met een zwangerschapstest in de hoop dat het streepje nu wel duidelijker zou zijn en ik dus wat rustiger zou worden.
Guess again! Het streepje was bijna nog lichter! (wat ook niet onlogisch is aangezien ik random, midden in de namiddag testte, amper 6 na een eerste positieve test, zo snel loopt dat HCG nu ook weer niet he *zucht*) dus in plaats van meer rust te vinden was ik nu nog meer opgedraaid. Ik wist met mezelf gewoon geen blijf meer. De stoom kwam bijna letterlijk uit mijn oren. Schandalig!  
Gelukkig deed Roxanne een lange middagdut en had ik zo de tijd om weer wat tot mezelf te komen en wat kalmte bij elkaar te sprokkelen. Want ocharme dat kindje... die heeft ook al heel wat te verduren gekregen. Die utrogestan laat mij veranderen in een draak en nu is het plaatje helemaal compleet met de teststress erbij. Bah bah bah.
Het heeft me veel moeite gekost maar ik ben erin geslaagd om mezelf weer even tot bedaren te brengen en een plan te bedenken om de tijd te doden. Ik moest vooral vandaag nog te zien doorspartelen zodat ik morgenvroeg nog eens kon testen en vergelijken. En dan nog een dag doorkomen (gelukkig op mijn werk) om dan woensdagmorge nog eens te testen en een bloedafname te hebben. Dan moet het resultaat toch duidelijk zijn...?

Eenmaal mijn kleine lieve trol wakker was en ik haar hoorde giechelen was ik ook al een stuk kalmer. Zoveel liefde voor dat mini-mensje, niet te geloven. Ik sta er nog altijd versteld van hoe graag ik haar zie en hoe onvoorwaardelijk de liefde is. Deze ochtend hebben we thuis gespendeerd met plastecine, stempels, stiften, puzzelen, torens maken,... Dus vanmiddag moesten we er op uit. Een hele dag tusen deze 4 muren dat ging mij (en haar) echt niet gelukt zijn. Eenmaal in de kleren gehesen en op de fiets gepoeft trapte ik naar Gent centrum, naar het museum "Huis van Alijn", een museum over het gewonen leven van de man met de pet in het verleden (jaren 1920 - 1980 ongeveer) en het huis van Pierke :) Daar hebben we een heel fijne middag gespendeerd met z'n tweetjes. Geweldig om haar te zien genieten en met glunderende oogjes te kijken naar Pierke (in het Huis van Alijn zijn er op regelmatige tijdstippen poppentheathers van Pierke en het zaaltje waar dat doorgaat is vrij toegangkelijk en het theather staat opgesteld met Pierke centraal in het midden) en samen op ontdekking gaan. We hebben ook samen een openingsnummer gedanst op een trouwfeest (She's the one van Robbie Williams) en ik draaide met tranen in mijn ogen rondjes op de danslvloer met haar in mijn armen. Zoveel liefde. Alleen maar liefde. Overweldigend. Bedankt hormonen :D Was heel blij dat er niemand was die ons/mij kon bezig zien;)
Maar de namiddag is omgevlogen en we hadden echt een leuke tijd samen. Nog even echt genieten van elkaar.

Na het museumbezoek hebben we nog even een wandelingetje gemaakt en in het Kruidvat ben ik nog snel wat speentjes gaan kopen voor op haar papflessen en -jawel- nog een zwangerschapstest, allé 2 testen. Deze keer niet die "2 voor 5" want die waren uitverkocht maar een "early test, 4 dagen voor NOD" voor €10 voor 2 testen. Alles in de rugzak gezwierd, nog even door de straten gedrenteld en dan op de fiets naar huis.
Ik ben er nog in geslaagd om eten te maken, wat op te ruimen, een boekje te lezen met Roxanne,... En dan moest mijn kleine trol in bad. In de badkamer. Waar een toilet staat. En een kannetje om plasjes op te vangen. Je raad het al... terwijl het water in het badje aan het lopen was ging ik voor de 3e keer vandaag (bloos bloos, shaam schaam) aan de slag met pipi. Deze keer moest ik geen druppels op de test doen maar de test 20 sec in de urine doppen (of 5 seconden erop plassen maar dat laat ik liever aan anderen over ;) ) en maar 2 minuutjes wachten op resultaat.
Ik rommelde zenuwachtig verder in de badkamer, die 2 minuten waren een EEUWIGHEID! En Roxanne die maar aan het kwetteren was en veel te luid aan het roepen en springen was (naar mijn gevoel, in werkelijkheid was ze gewoon haar eigen vrolijke zelf maar op die momenten moet de wereld gewoon even heel stil zijn en stoppen met draaien ;) ) en ik die bijna uit mijn vel ging schieten van onzekerheid, stress, angst,... Alles bij elkaar. Alles werd samengebald in die 2 minuutjes dat ik moest wachten op de uitslag. Die hopelijk mijn onzekerheid wat kon wegnemen. Want ofwel was het ook nu weer een heel vaag streepje en was het "game over" of er was wel degelijk zonder moeite iets waar te nemen en kon ik opgelucht ademen. (Tot morgenvroeg of woensdag toch in ieder geval). In elk geval, hoe het ook zou uitdraaien, er was meer zekerheid op komst en dat zorgde voor een massa stress samengepropt in 2 minuutjes wachttijd.
Toen die GSM eindelijk lawaai begon te maken als teken dat de 2 minuutjes om waren ademde ik diep in en trok de test vanachter de wasbak. Een mooie, duidelijke, fiere plus! Geweldig! Een mooie test. Niets twijfelachtig. Gewoon zwanger (nu toch nog). Fijn!
Ik was opgelucht maar al snel keerde die opluchting om in stress, onzekerheid en angst. Ik ben zo bang om dit kindje ook te verliezen. Ik hoop zo dat het gewoon bij me mag blijven, een heel leven lang. Je bent zo welkom kleintje. Hoewel ik dus nu zekerheid heb over de uitslag (zwanger zwanger zwanger) is mijn humeur er niet op verbeterd. Die lelijke dwaze pillen doen er ook absoluut geen deugd aan. Ik zie er echt vanaf. En Roxanne ook. Ik loop vaak te brullen tegen haar of ben veel te kort tegen haar zonder dat ik het wil. Ik kan niets hebben als ik aan die pillen zit. Das echt afschuwelijk. Ik heb echt medelijden met mijn kleine meisje. Als ze kattekwaad uitsteekt of niet meteen luistert (wat normaal is) dan ontplof ik bijna en reageer ik buitenproportioneel. En ik weet het. Ik kan dit proces en ik weet dat ik er niets tegen kan doen. Het is gewoon uitzitten en hopen dat die 12 weken snel om zijn en ik mag stoppen met die viezigheid.
Ik vertel haar wel dat mama boos is door pilletjes die ze moet nemen, dat Roxanne wel beter moet leren luisteren maar dat ik haar nog altijd heel graag zie en dat ze een gewelidg flinke/stoere/lieve/geweldige madame is die ik doodgraag zie en nooit meer zou willen missen. Ik hoop dat ze het een beetje begrijpt...
Maar het beloven alvast pittige weken te worden.

En serieus Alice... 3 zwangerschapstesten op nog geen 24u tijd! Schande :D Grote shande :D
Echt lang geleden dat ik de controle over mezelf zo hard verloren ben. 3 testen! 3 he!
(Stiekem toch een beetje beschaamd, blij maar beschaamd)