Rollercoaster 9.4 - Eerste echo

Wauw niet te geloven hoe lang 10 dagen kunnen duren!
Gisteren was ik werkelijk NIET TE GENIETEN. De zenuwen hebben het helemaal van me overgenomen en ik was niet uit te staan. Daarbovenop een Roxanne die ook wat in een onstuimige bui was, ik moet je niet vertellen dat het geen topzondag was voor ons. Ik heb dan ook nog eens ontzettend slecht geslapen, een keer of 5 klaarwakker geworden en helemaal in paniek. Die utrogestan laat me heel vreemd dromen en omdat ik er nu al zo lang aanzit zwengelt die intensiteit alleen maar aan.
Wat was ik blij toen het eindelijk 10u40 werd op mijn klokje en ik van mijn werk naar het ziekenhuis kon gaan. Eindelijk kwam die eerste verlossende echo eraan. Oef.
Ik was om 10u50 in het ziekenhuis, wou me aanmelden aan de kiosk en dan meteen doorwandelen naar het 8e maar ik kreeg geen stickertjes. *zucht*  Dan zit er niets anders op dan te wachten tot een balie vrij is die me kan verder helpen. Ik kijk naar het scherm en zie 323017 staan (ik was 323021) en bel naar Dr Decleer om te melden dat ik er wel ben maar dat een foutje in het systeem zit en ik dus geen stickertjes heb maar aan het aanschuiven ben beneden om die te bemachtigen. Leg de telefoon dicht en zie op het scherm "323020", "323022", "323023" maar mijn nummertje is nergens te bespeuren. Ik spreek de dames aan die er staan om je verder te helpen en krijg daar half onder mijn voeten dat ik naar DAT scherm moet kijken en niet naar het scherm van mijn GSM, toen ik probeerde uit te leggen dat ik aan het bellen was met de dokter kreeg ik naar het hoofd dat het helemaal niet druk is en dat ik dus niet moet panikeren. Echt ik kon huilen! De spanning loopt zo hoog op in dat lijf van mij. Maar ik slaagde erin om rustig te blijven en gewoon een nieuw nummertje aan te vragen. Ik placeerde me op een stoeltje en keek ostentarief naar scherm met de nummers. 8 lang minuten kropen voorbij toen eindelijk "323031" oplichtte en ik naar de balie mocht gaan. Daar wisten ze me te vertellen dat ik een openstaande factuur had! Daarom kreeg ik dus geen stickertjes. Ik was me van geen kwaad bewust! Licht in paniek bood ik aan om deze nu te betalen maar dat kon niet . Het was geen probleem maar wel aan te raden om de factuur deze week te betalen, een duplicaat kon ik niet krijgen want een foutje in het systeem. *zucht*
Even later dan toch op weg naar het 8e waar ik nog een kort toiletbezoek aflegdde (die vreselijke utrogestan geeft zo een smeerboel) om me wat op te frissen en ik installeerde mij in de wachtzaal. De zenuwen gierden door mijn lichaal en ik voelde de tranen prikken. Om mezelf af te leiden begon ik verwoed te tokkelen op mijn laptop, nog een paar mails die ik moest beantwoorden zorgden ervoor dat ik nog een beetje rustig bleef. Toen Ann mijn naam afriep en ik alles bij elkaar had verzameld moest ik een paar keer slikken om niet te beginnen huilen. Lang geleden dat ik zo zenuwachtig ben geweest. Het cabinet van de dokter was leeg. Leeg! En ik moest me nog niet meteen klaarmaken, het kon wel even duren voor de dokter was. Zat ik daar, alleen in zijn spreekkamer naar buiten te staren en ik trachtte mezelf samen te houden. Wat kostte me dat veel moeite!
Mijn dossider lag op zijn buro, daarop kon ik lezen "Cryo na ICS 3 voor kind 3. Kind 2 op 17 weken foetale dood." Pijn! Overal pijn. Een jaar geleden zat ik hier ook maar dan met het allerkleinste begin van Kobe* in mijn buik. Nu is Kobe* hier ook maar dan op papier, in blauwe stilo, kind 2. Heel veel slikken en vechten tegen tranen later slaagde ik erin om rustig te blijven en de dokter te verwelkomen en me te gaan omkleden. Billen bloot, benen in beugels en klaar voor de zoveelste interne echo. Die duurde maar heel kort en er was inderdaad enkel een mooi wit vlekje te zien, midden in mijn baarmoeder. Een prachtig beginnentje van een zwangerschap. Zo klein maar toch al zo echt. Ik ben zo bang om dit kleintje te verliezen. Het ziet eruit zoals het er moet uitzien op deze termijn, 6 weken. Allemaal perfect in orde. Ik mocht me weer aankleden, ik was nog aan het worstelen met mijn panty's toen ik de dokter iets hoorde murmelen. Kwam dan maar halfaangekleed het kotje uit om te vragen wat hij had gezegd. "Of ik nog voorschriften nodig had?", ja die utrogestan... hoezeer ik ze ook vervloek ik heb ze nodig. Dus vroeg ik nog een voorschriftje voor die rotpillen.
Eenmaal helemaal aangekleed kreeg ik dat voorschriftje in de handen geduwd en de boodschap om binnen 2 weken een afspraak te maken en dat mijn uitgerekende datum 5 oktober is. Binnen 2 weken moeten er harttoontjes zijn en eenmaal die er zijn dan is de kans op een miskraam nog maar 3%. Ik mompelde dat ik daar niet echt meer in geloof in die percentages en ging met rode ogen en een prikkende tranen naar buiten. Echt soms is het zo lomp wat mensen tegen me zeggen! Ik ben zo bang. De kans om Kobe* te verliezen was amper 0,5% en toch is het gebeurd. Dus wat zeggen die dwaze percentages dan nog?

Ik moest even wachten in de gang op Ann en het bood me de kans om mezelf terug even samen te rapen. Ik wist dat het een emotionele dag ging zijn vandaag maar het is heftiger dan ik me had voorgesteld.Toen Ann me binnenriep en mij vertelde dat een afpsraak pas op 4, 5 of 6 maart kon plaatsvinden door verlof van de dokter kon ik wel helemaal in stukken breken. Das meer dan 3 weken wachten! 3 eindeloze weken om een beetje te worden gerustgesteld. 3 weken tanden bijten en met een heel bang hartje afwachtten. Ik vind het vreselijk... Echt de moed zaktte me even in de schoenen.
Ik weet niet hoe ik deze periode zal doorspartelen. Ik vond de afgelopen 10 dagen al zo slopend... Nu is het meer dan dubbel zo lang!
Ik overweeg om reeds een afspraak te maken bij Dr Bronselaer voor een echo tussendoor. Gewoon om mij gerust te stellen. Ik moet hier nog even over nadenken maar ik weet nu al dat 3 weken veel te lang zijn. Ik houd dat niet uit.