Rollercoaster 9.4 - Hoera voor het lijf!

Vrijdag (dus 3 dagen geleden) moest ik op consultatie voor de 1e echo van deze ronde. Ik had deze al op dag 11 gelegd ipv op dag 10 om zo te proberen wat minder afspraken te moeten maken. Dat getjol naar de ziekenhuis... ik wil er echt vanaf !
Ik kampeerde weer even in de wachtzaal met mijn laptop op schoot en deed zo nog wat nuttig werk ook :)
Eenmaal met de beentjes in de beugels kwam het nieuws dat mijn eicellen "elkaar wat aan het bezighouden waren en er nog niet veel actie te zien was" wat ik een beetje een vreemde boodschap vond dus vroeg ik om wat verduidelijking. Als ik het goed begrepen heb dan zijn er een aantal folikkels aan het groeien maar nog geen "leading lady" die binnenkort de sprong zal wagen naar mijn eileider. Normaal zou er al een grotere folikkel zichbaar moeten zijn maar dat was dus niet het geval vrijdag.  Op de vraag welke medicatie ik nam antwoorrde ik "Geen :) " en de dokter keek wat vreemd op en twijfelde om progynova op te starten. Ik zuchtte eens diep (écht geen zin in!) en dat deed hem beslissen om mijn lichaam zelf nog de kans te geven om in gang te schieten. Maar als er maandag (vandaag dus) nog altijd hetzelfde beeld te bespeuren was dan moest ik overschakelen op progynova.

Beetje teleurgesteld in mijn lijfje verliet ik het dokterskabinet en hoopte ik vurig dat het niet nodig zou zijn om medicatie te slikken. Hoe minder hoe liever ik het heb! Echt ik ben het allemaal zo beu! Ik ging een leuk weekend tegemoet waarin het gezellig vertoeven was met Roxanne en op zondag was het wafelen-bak met de Liezen (bende vriendinnen) waarin  1 van hen groot nieuws had... er komt een Mini-lies bij in Juli! Geweldig nieuws! Zo blij voor hen! Gewoon probleemloos, hoeps zwanger geraakt. Altijd dubbel om zo een verhalen te aanhoren maar het grootste gevoel blijft toch wel gelukzaligheid! Ik wens echt niemand een traject als dit toe. Het is gewoon vreselijk om hier in te zitten maand na maand na maand.
C. bleek 12 weken ver te zijn en de algemene teneur was "alle toch al 12 weken! Das goed he :) Nu kan je genieten en uitkijken naar juli" Maar C. keek even naar mij en zei toen "sja, je weet nooit he... hopen dat het goed blijf gaan allemaal. Je weet nooit". Wat ik wel heel lief vond want ik weet dat veel mensen het lastig vinden om te delen met mij dat ze zwanger zijn na het verlies van Kobe* en door gewoon dat te zeggen weet ik dat ze er even aan dacht en dat het niet altijd goed blijft gaan. Dat de kans, hoe klein ook, bestaat dat het mis gaat.
En het doet me ook wel pijn als mensen me vertellen dat ze een kindje verwachtten. Naast de blijdschap en de vreugde en het gelukzalige gevoel steekt het ook wel in mijn hart. Zij wel en ik niet. Wat een lelijke gedachte is maar ik kan er niet aan doen. Het is een gevoel/idee dat iedereen zal begrijpen maar ik ben er niet fier op en probeer het vooral niet onder woorden te brengen. Ik probeer heel enthousiast te zijn en "gewoon" blij voor hen. Maar diep vanbinnen doet het pijn En ben ik jaloers, stikjaloers op hun geluk.

Vandaag werd ik weer verwacht bij de dokter dus hoppa opnieuw naar Jan Palfijn, beetje wachten in de wachtzaal met laptop op schoot en tokkelen maar. Toch handig om zo overal een werkstation te kunnen creeëren en van de nood een deugd maken. Na 40min hoorde ik de dokter mijn naam mompelen en dribbelde zijn kabinet binnen. Routinematig alles uitgespeeld en die benen in de beugels gezwierd.
Ik voelde hem ijverig zoeken en rondkijken met zijn interne echo-apparaat en echt pijnlijk was het niet maar eerder onaangenaam. Toen het gewoon vervelend begon te worden zei ik dat ik maar 1 eierstok had dus dat hij hoe dan ook geen 2e ging vinden *vriendelijke glimlach* Wat bleek? Zijn zoekactie was niet om mijn 2e eierstok te vinden maar om te kijken of mijn eisprong toch wel écht al had plaatsgevonden!  Bleek ik een spontane ovulatie gedaan te hebben! Dus van een gezellig onderonsje zijn mij eicellen op 3 dagen tijd overgegaan tot een spontane eisprong. Grappig wel :D
Eerst was er nog sprake van medicatie opstarten om den boel wat in gang te trekken en nu blijkt alles gewoon spontaan te zijn gebeurt. Ha! 1-0 -voor mijn lijfje! Hoera!
Ergens wel opgelucht dat het gewoon allemaal spontaan is gebeurt en dat mijn lijf dus wel gewoon doet wat het hoort te doen zonder medicatie. Toch wel een geruststelling, al is het een zeer povere ;) Maar het helpt wel om het vertrouwen weer wat te vinden in mijn eigen lichaam. Ik heb al die brol niet nodig, het doet ook gewoon wat het zou moeten doen zonder :)
Stiekem toch wel een beetje trots op mijn lijf én blij dat ik een dagje gesmokkeld heb en dus een shot pregnyl minder heb moeten zetten.
Ik geloof nog steeds niet dat het zal lukken met deze cryo''s maar het vertrouwen dat het misschien toch wel nog eens zal lukken is een klein beetje gegroeid vandaag. Fijn!

Ik mocht me aankleden en doorschuiven naar de spreekruimte. Het was Josephine die me 2 doosjes pregnyl toestoppte en zelf aan de slag ging met het 3e spuitje pregnyl. Wat bleek? Ik zou dan en daar een shotje pregnyl krijgen :D Nog nooit gebeurd maar goed. Enkele seconden later stond ik met mijn kleed omhoog en blubberbuikje ontbloot te wachten op dat venijnig prikje. Heel raar maar ik voelde me minder op mijn gemak dan met mijn benen in de beugels te moeten gaan liggen. Naakter. Kwetsbaarder ofzo. Maar goed even tanden bijten en dan mocht ik mijn kleed al weer laten zakken.

Zondag (dus binnen 6 dagen) heb ik een terugplaatsing. Het wachten kan dan weer beginnen.
Vanaf woensdag moet ik al terug beginnen met die vieze utrobolletjes en vrijdag mijn 2e shot (en in mijn geval ook laatste) shot pregnyl zetten. Echt geen zin in vals positieve testjes dus geen 3 pregnylshotjes voor mij! En dan is het wachten wachten wachten tot ik weer mag testen en naar alle waarschijnlijkheid opnieuw naar een wit staafje zal zitten staren.
Maar goed dan is het pauze en laat ik even een maand alles rusten. Even geen medicatie. Geen onderzoeken. Geen spuiten. Geen pilletjes. Geen echo's. Geen hormonen. Geen geduld uitoefenen. Geen geslinger tussen hoop en wanhoop. Geen tranen van teleurstelling. Geen eindeloos aftellen van de dagen tot testdag. Even NIETS.