Rollercoaster 9.4 - TIjd kruipt voorbij
Een week na mijn laatste post en ik moet me al weer beginnen klaarmaken voor deze ronde.
Ik ben de vrijdag reeds gestopt met alle medicatie (na die negatieve test) maar pas dinsdag zijn mijn regels gestart! Het is echt aftellen gewoon naar de dag dat mijn regels er eindelijk eens wouden doorkomen. Ik weet dat utrogestan de boel allemaal wat vertraagd maar denk dat de cocktail die ik nu heb moeten nemen alles helemaal had stilgelegd. Maar liefst 5 dagen na de medicatie-stop zijn ze gestart, en ik had ze normaal moeten krijgen op zaterdag. Ik stel me toch echt fameus veel vragen bij de bergen medicatie die ik moet nemen en het effect ervan op mijn lichaam. Echt gezond kan dit allemaal niet zijn... toch?
Ik heb ook een dagje gewacht om naar Jan Palfijn te bellen en ga nu op dag 11 op controle in plaats van op dag 10 in mijn cyclus. Ik hoop op die manier een keertje minder te moeten gaan en vooral om geen medicatie te moeten slikken. Ik ben de bezoekjes echt grondig beu. Ik haat het om daar al mijn kostbare tijd te gaan verspillen. Vreselijk!
Ik haat het ook dat ik niets echt kan plannen. Altijd maar die dwaze controles om de haverklap en het moment van terugplaatsing dat niet echt goed bepaald kan worden op voorhand. Alles schuift ook gemakkelijk een paar dagen op door die medicatie.Dus als ik me al waag aan een ruwe planning dan loopt die toch in het 100 omdat heel mijn cyclus in de war is. Ik wil mijn leven terug. Gewoon kunnen gaan en staan waar ik wil zonder te moeten rekening houden met een massa aan doktersafspraken. Ik ben ongeveveer 2 weken per maand echt afhankelijk van de dokterafspraken om mijn agenda te maken. Dat is niet te doen eigenlijk! Ik kan daar zo kwaad om worden he. Ik heb al zoveel moeten laten voor deze stomme behandeling... En voor niets he! Mijn buik is nog steeds leeg. Mijn hart is nog steeds kapot van het verlies van Kobe*. Mijn wens voor een 3e kindje nog steeds niet vervuld. Maar ik pendel wel als een zot naar het ziekenhuis. Stop bagger in mijn lijf dat het een lieve lust is. Blijf hopen op een positieve test om dan weer keihard naar beneden te kletteren. Ik geloof er niet meer in. Ben echt de moed even compleet kwijt.
Het is gek. Ik vind de behandeling en de weken die gaan komen afschuwelijk. Maar de dagen nu gaan zo traag voorbij. Ik kan haast niet wachten om terug te starten, dan ben ik tenminste IETS aan het doen om mijn droom te verwezenlijken. Nu zit ik gewoon te wachten en ik heb genoeg gewacht. Ik ben het wachten moe.
Ik kijk heel erg op tegen het hele gedoe en de controles en de pillen en de hoop/wanhoop die zich dan nestelt in mijn lijf, ik haat het om zo in beslag genomen te zijn door de hele behandeling. Mijn hele hoofd en lijf kan dan precies alleen nog maar DAAR mee bezig zijn. Ik loop kregelig, boos, emotioneel, kort van stof, doodmoe,... Maar ik kan ook niet wachen om terug in de startblokken te gaan staan. Om opnieuw te knallen en te hopen dat het misschien deze keer wel de goede keer zou zijn? Ook al maak ik mezelf maar gewoon iets wijs. Ik weet niet op wat ik anders blijf draaien. Mijn wens om een compleet gezin te hebben is een zeer krachtige motor. Maar ik ga toch fameus in het rood op dit moment...
Nog 5 dagen en het hele circus begint weer. Ronde 6 na Kobe*.