Rollercoaster 9.4 - Tijd vliegt en kruipt voorbij tegelijkertijd

Niet te geloven dat het morgenochtend al een week gelden is dat ik een beetje verbaasd en beduusd naar dat vage lichte streepje op mijn zwangerschapstest stond te kijken. En dan na even heel intens gelukkig te zijn met een smak op de grond terecht te komen toen het besef kwam dat het pregnyl was die tekende en ik niet zwanger was. Om dan na even reken en telkwerk toch voorzichtig blij te zijn en op 1 dag nog 2 extra testen te doen :D Nog 1 van het kruidvat (lekker vaag) een een early-test van het kruidvat die wel mooi aftekende.

Ik heb dinsdag (kruidvat, lekker duidelijk)  én woensdag ( early test, mooi mooi mooi)  ook nog een test gedaan. Ja, in totaal heb ik 5 testen gedaan op 3 dagen tijd en een bloedtest (van ziekenhuis) om te durven voorzichtig geloevn dat het gelukt is. Dat ik effectief heel pril zwanger ben. Het is heel vreemd allemaal, kan het precies nog niet goed geloven. Er zijn ook niet echt tekenenen dat ik effectief zwanger ben. Behalve mijn borsten die pijn doen (en die ik dus om de  5 seconden betast en induw om te voelen dat het nog steeds zo is) en een toegenomen vermoeidheid enerzijds maar een slaapprobleem anderzijds (niet doorslapen, slecht inslapen, vroeg wakker,...) maar kan ook allemaal aan de medicatie te wijten zijn. Ik neem nog steeds enthouiast utrogestan en al die kwaaltjes kunnen ook daar vandaan komen.
Ik vind het bijzonder lastig deze periode. Het is een periode van bang afwachten, spannende dagen die eindeloos lijken te duren en toch ben ik bezig met plannen maken voor dat kleintje hier diep verscholen in mij. Ik bedenk namen, zoek knuffeldoekjes op, bedenk hoe ik het aan de familie zal vertellen,... Ik droom een hele toekomst bij elkaar. Een toekomst die misschien wel uit elkaar kan spatten (opnieuw) en dat maakt me heel erg bang. Ik wil er van genieten maar het is een opgave. Echt een heel zware opgave. Er zijn al veel traantjes gevloeid.

Mijn uitgerekende datum is 6 oktober. *slik* das een dikke week voor Kobe*.
Moet ik blij zijn? Is het weer een teken dat ie ergens heel dicht bij ons wil zijn? Ik geloof niet in al die toestanden maar als het over Kobe* gaat dan zijn er al veel te veel "toevaligheden" de reveu gepsasseerd. Het maakt me niet bang, het brengt me hooguit even aan het wankelen om dan een warm gevoel te krijgen. Een gevoel alsof dat ie er toch een klein beetje bij is.
Het verdriet is minder scherp en minder aan de oppervlakte maar het is er wel nog steeds. Zeker nu met een nieuwe zwangerschap komt het wel even op de voorgrond te staan probeer ik de angst niet te laten overheersen. Ik kan er toch niets aan doen. Ik moet gewoon afwachten. Doorbijten en afwachten. Proberen te genieten van elke dag dat ik zwanger ben want als het toch nog misloopt heb ik op z'n minst toch genoten van dat kleintje hier in mijn buik. Maar het is zo lastig om de angst niet te laten winnen. Om zelf de bovenhand te houden en mijn kalmte te bewaren.
Volgende week maandag (10/2) heb ik echo. Een eerste blik om te zien of alles tot nu toe volgens plan verloopt. Ik ben er nu al zenuwachtig voor. Ook al weet ik dat er dan enkel een grijze vlek te zien zal zijn met een mini-mini-stipje in. Maar ik hoop zo dat het een mooi moment wordt. En dat het kleintje goed en hard aan het groeien is en een vechtertje is dat heel graag mijn gezin wil compleet maken.
Je bent zo welkom liefje! Ik kijk er zo ontzettend naar uit om je te mogen ontmoeten.

Ik heb vrijdag ook aan de zus verteld, had haar uitgenodigd voor een lunch in de Vooruit en ik wou het haar graag persoonlijk vertellen. Ze had al een vermoeden (ze was nogal betrokken bij deze poging door op Rox te laten tijdens de terugplaatsing) maar wou het mezelf laten vertellen.De dikke kus en een stevige wrijf op de arm deden deugd. Het zal een zwangerschap zijn waar dagen en weken zullen afgeteld worden. De 12 weken grens. 18 weken grens. 20 weken grens én echo. 24 weken grens. 30 weken grens. 35 weken grens. 38 weken grens. Geboorte. Eindelijk.
Ik weet nu al zeker dat dit geen gemakkelijke en zorgeloze zwangershap wordt, integendeel. Ik wil het niet dramatiseren maar ik voel nu al hoe wankel ik ben en hoe onzeker en bang. Die onzekerheid zal niet voor een groot stuk verdwijnen op 12 weken (zoals bij Rox en Kobe*) maar een plekje veroveren heel mijn zwangerschap door. Het zal een zoektoch zijn naar hoe ik dit het hoofd kan bieden en toch kan genieten van deze wonderlijke tijd.

De dagen gaan hier eindeloos traag voorbij en toch kan ik niet geloven dat ik er al een week om is.  Hopelijk tikt de klok wat sneller de komende weken en komt de dag dat ik een hartje hoor kloppen snel. Ik kijk er zo naar uit. Wees welkom lieveling! Ik vind je nu al helemaal geweldig <3