ROLLERCOASTER 9 - DE PICKUP

Vandaag was het dan zover, de 3e pickup. Ook al wist ik perfect wat me te wachten stond toch ben ik er best zenuwachtig voor en voel ik de tranen meerdere keren prikken. Wat een emotioenele bedoening is dat hier toch weeral. Mezelf al snotterend, hoestend en proestend uit bed getakeld en dochterlief ook in de kleren gepropt. Ongewassen maar wel aangekleed in de auto gestapt naar de oma om Roxanne daar te gaan afzetten. Vreselijk vind ik het om zaken altijd zo op de allerlaatste knip te moeten regelen. De creche had geen plekje meer vrij voor Rox dus moest ik een smoesje bedenken waarom ik opvang nodig had op mijn vrije dag en heb een beetje geschoven met een belangrijke taak op mijn werk die onverhoeds "opgeschoven was naar vandaag". Het schuurt dat ik niet eerlijk kan zijn tegen de oma maar het is gemakkelijker om dit verhaal niet met haar te moeten delen. Ik ben heel dankbaar dat ze op Roxanne let vandaag en waarom dat ze dat moet doen is eigenlijk niet van tel. Maar het is vervelend om zo te moeten/willen liegen. Maar ik wil mezelf beschermen en dan is het beter om dit traject voor mezelf te houden.
Roxanne goed en wel afgezet bij oma en terug naar huis gereden om snel in mijn douche te springen en mezelf presenteerbaar te maken. Snipverkouden en doodmoe ben ik op het 8e toegekomen en belde ik toch wel wat nerveus aan bij het IVF-centrum, k moest nog even plaatsnemen in het wachtzaal. Grrrrrr, had er geen zin in. Wou zo snel mogelijk op de kamer zijn met dat infuus in de arm en verdwijnen in mijn gedachten. Niet in een wachtzaal gaan zitten. Bah!
Ann kwam me tenslotte halen en vroeg me of ik een 1 of 2 persoonskamer wou, net toen ik wou antwoorden dat ik graag een 1-persoonskamer wou (omdat het toch een zeer emotionele toestand ging worden, ik voelde het) voegde ze er fijntjes aan toe dat de opleg voor een 1-persoonskamer maar liefst 466 euro bedroeg! (In het verleden, bij Rox was dat €44 dat had ik zonder problemen voor over... maar nu?! Neen dank je!) dus opteerde ik voor een meerpersoonskamer. Toch wel met wat lood in de schoenen dribbelde ik achter Ann aan, de vorige pickup werd ik op een kamer van 4 gelegd met allemaal koppels en das best druk. En zo een intiem moment als een pick-up beleef ik toch graag wat sereen.
Wat was ik opgelucht toen ik op een kamer belandde met enkel een ander meisje/vrouw die ook alleen voor nog een kindje ging! Ik kon terug opgelucht adem halen en voelde me meteen op mijn gemak bij haar. Heel fijn!

Het was ook echt en warm contact tussen ons op zo een dag als deze meer dan welkom. Heel frappant ook maar de naam van het meisje was ook de naam die ik had uitgekozen als meisjesnaam voor de zwangerschap van Kobe. Dus als Kobe een meisje was geweest dan had ze zo geheten zoals de vrouw waar ik nu de kamer mee deelde. Ik weet het ik mag niet overal iets achter zoeken maar soms vallen dingen net iets te nauw samen en is het moeilijk om zaken los te koppelen van elkaar.
De corona-test was een onderwerp waar we meteen in gesprek over gingen omdat zij heel erg twijfelde en ik resoluut beslist heb om hem te laten doen. We wisselden even van gedachten, ervaringen en ons parcours tot Ann binnenkwam en haar borst nat maakte om een vervelende boodschap te komen brengen rond de Corona-test.
Ik had heel summiere info gekregen over het hoe en wat van de test maar bleek dat er ook nog een financieel dik addertje onder het gras zat... Er was mij verteld dat ik de keuze voor de test al dan niet te laten doen mocht laten afhangen van het aantal eicellen, dus dat ik de keuze pas definitief hoefde te maken na de pickup en dat ik op basis van de hoeveelheid kon kiezen of ik er al dan niet mee doorging. Want het is toch een meerprijs van €1400 en als ik maar 5 eicellen hebben dan is het de moeite niet om deze uit te voeren. Maar zo eenvoudig was het niet...
Wat blijkt?
Ik moet op voorhand, als in "nu" beslissen of ik de test ga laten doen of niet. De test bestaat uit 2 delen die elk €700 kosten. Deel 1 gebeurt onmiddellijk na de punctie, das de voorbereiding van de coronacellen voor transport en dergelijke naar Brussel en die kost moet ik hoe dan ook betalen, als ik kies om de test te laten doen dan ontkomt ik niet aan de kost van €700.  Blijk ik te bij de punctie te weinig eicellen te hebben en is  het 2e deel van test niet zinvol dan wordt deze ook niet uitgevoerd. Dan heb ik letterlijk €700 voor niets betaald. Het was even heel erg slikken want das toch echt een smak geld...
Toen kreeg ik te horen dat er "maar" 8 folikkels waren geteld door de dokter (wat geen garantie is op 8 eicellen he!) sloeg de twijfel helemaal toe. Wil ik er wel zoveel geld tegengooien? Is het wel zinvol? Is het dit allemaal wel waard?
Gelukkig bood Ann ons nog een achterpoortje aan en dat is dat we konden neerschrijven op ons blad vanaf welk aantal eicellen we het 2e deel van de coronatest lieten doorgaan. In het slechtste geval was ik €700 kwijt maar dat was het dan ook.
Even tobben, malen en nadenken om dan vrij kort erna te beslissen: ik koop gemoedsrust. Ik wil weten dat ik alles heb gedaan om ook deze poging zo goed mogelijk te benutten. Vanaf dat er 4 eicellen worden gevonden wil ik dat de test wordt uitgevoerd. Minder dan 4 eicellen dat betekend dat ik maar weinig kansen heb dus dat er ook maar weinig tijd tussen een eventueel volgende pick-up zou zitten.
Ik communiceerde dit met A., het meisje aan de overkant van de kamer en ze stapte mee in deze redenering. We noteerden beiden dat de bijkomende test pas mocht worden uitgevoerd bij 4 eicellen of meer. Amper een minuutje later werd ze al opgehaald om naar de punctieruimte te gaan. Ik wenste haar veel succes en bleef dan alleen achter in de kamer. Vreemd wel om daar zo alleen te liggen. Alleen met mijn gedachten en het document mbt de coronatest nog op mijn laken. Ik hoopte zo dat er meer dan 4 eicellen zouden zijn! Het is echt een afvalrace dus hoe minder er zijn hoe minder kansen en hoe sneller ik dit hele circus nog eens moet doormaken. Ik weet het, bij Rox had ik maar 6 eicellen waarvan er 4 zijn bevrucht geraakt en maar 2 zijn blijven delen dus aantallen zeggen ook niet alles maar toch. Hoe meer kansen hoe liever.. toch? Zenuwslopende tijden!

De verpleegster kwam nog eens binnen om me te vertellen dat ik nog even snel naar het toilet mocht gaan want dat het dan bijna aan mij was voor de punctie. Zo gevraagd zo gedaan en met mijn baxterkapstok in de ene hand en mijn schort dichtgeknepen in de andere schuiffelde ik de kamer door.  Na mijn plasje me terug op dat bed geinstalleerd en dan was het wachten op de verpleegsters die me de gang zouden doorzwalpen naar de punctie-ruimte. Ik voelde de spanning toenemen en was vooral nerveus rond het aantal eicellen.  Ik hoorde de deur opengaan en A. werd binnengerold, de punctie was erg goed verlopen en ze had een heel mooi aantal eicellen, veel meer dan gehoopt. Geweldig nieuws!
Mijn bed werd vastgegrepen en door de gang gerold, ik werd ook half de pickup ruimte in geduwd maar dan toch weer naar de gang want we waren iets te vroeg. Oeps. De anesthesist kwam aanwaaien en begroette me vriendelijk. Toen mocht ik toch de ruimte worden binnengerold en mijn onderbroek uittrekken en onder mijn hoofdkussen stoppen. Al mijn gegegevens werden nog eens overlopen en ik mocht dan plaatsnemen op de tafel met voetsteunen. What a joy! *zucht*
Voel me dan altijd zo tentoongesteld, vreselijk. Ik weet dat het niet zo is en dat het voor die mensen dagelijkse kost is en dat ze niet meer opkijken van een vagin.a meer of minder maar als het de mijne is die dan daar in haar naaktheid wordt geopenbaard is dat toch altijd even slikken. Zeker als het weer andere mensen zijn dan anders. (nieuwe verpleegster, nieuwe anesthesist) moet ik er even over. Maar tis zuchten en benen in beugels leggen. Er zit niets anders op.

Toen vond er een heel vervelend gesprek plaats met de anesthesist en ik vond het ook echt niet gepast om het dan en daar, in al mijn naaktheid en kwetsbaarheid te doen. Maar hij vroeg me naar mijn gewicht en ik antwoordde hem daar eerlijk op (ja, ik en te dik, veel te dik, ik weet het!) en hij vond het niet kunnen. Dat is echt niet OK, brengt risico's met zich mee en eigenlijk zou ik naar het OK moeten worden gebracht en niet in deze punctieruimte omdat er te hoge risico's zijn. Ik moet hier echt iets aan doen, misschien moet ik een gastric bypass overwegen? Hij raadde me toch aan om eens contact op te nemen met een chirurg om de mogelijkheden te bespreken. Ik wist niet wat ik hoorde... Ik stond/lag echt perplex. Ik ben er mij van bewust dat er iets moet veranderen aan mijn gewicht, ik ben er zelf ook niet meer tevreden mee en ik ben echt aan het zoeken naar een manier om er terug vat op te krijgen. Maar om mij nu meteen met een gastric bypass te gaan bekogelen... Sorry maar een vriendin van me heeft dat laten doen en die woog echt wel nog een heel stuk meer dan mij. Daar was de noodzaak heel duidelijk en het resultaat ook geweldig! Ik ben heel blij voor haar maar voor mij vind ik zo een ingreep op dit moment te drastisch. Maar ik lag daar dus, mijn benen in de beugels , helemaal volgepompt met hormonen, klaar voor de 3e pickup te aanhoren hoe dik ik wel was en dat het echt niet meer kon zijn. Pijn!
Dr Decleer kwam binnen, ik zag/hoorde hem in een waas, en proefde weer die vieze smaak in mijn mond en de tintelingen in mijn gezicht. En weg was ik, helemaal onder zeil. Ik was niet op mijn gemak eigenlijk omdat ik overgeleverd ben aan een groep mensen die me gaan verslepen en verleggen terwijl ik nog in narcose ben. Dat "kolosale lijf" van mij (want zo voelde ik me wel na de preek van de anesthesiest) was overgeleverd aan de verpleegsters.

Ik werd al snotterend en snikkend wakker in mijn kamer, helemaal overstuur. Ik weet niet goed wat ik allemaal heb uitgekraamd maar ik weet wel dat ik echt intens aan het huilen was. Heel vreemd om zo terug wakker te worden. Er speelde vanalles door mijn hoofd: Roxanne, Kobe*, mijn gewicht, aantal eicellen, coronatest, onzekerheid over toekomst,... Ik zakte als een kaartenhuisje in elkaar precies. Hele gekke gewaarwording. Ik voelde me ook zo kwetsbaar en zo klein. Ik had helemaal geen vat meer op mijn emoties en hoe ik reageerde op iets. Doorheen mijn tranen vroeg ik nog hoeveel eicellen ze hadden gevonden... 11!Maar liefst 11 eicellen! Hoe geweldig is dat?! Wat een opluchting!  Echt heel fijn nieuws!
(En die corona-test kan nu ook zijn nut bewijzen, geen geld zomaar overboord gegooid, duimen maar!)
Dus nog meer tranen maar deze keer dan van geluk en verbazing. Echt zo geweldig nieuws! Ik ben echt heel blij met dit aantal. Bij A. waren het er maar liefst 14! Nog nooit had ze er zoveel gehad dus ook zij was in opperbeste stemming. Echt zo leuk... Zo vreemd ook om zo een intiem en belangrijk moment te delen met een volstrekt vreemde maar toch zo oprecht gelukkig te kunnen zijn voor haar.

Nog even bekomen van de huilbui en dan nog gezellg wat gepraat met het kamergenootje. Verbazend hoe veel gelijkenissen en tegenslagen we al hebben getrotseerd maar er toch nog steeds staan. Twee krachtige dames op 1 kamer, het was een mooie ontmoeting waar ik heel dankbaar voor ben. Het was een heel serene en vertrouwelijke sfeer en kon dat heel erg waarderen. Ik had het gevoel heel open en eerljk te kunnen praten over alles wat me bezighield en waar de pijn zat. Maar ook de gelukjes en de zaken waar ik heel dankbaar voor ben.

Nadat ik een boterhammetje had opgegeten en een blikje aquarius had leegdronken kreeg ik de ontslagpapieren en alle voorschriften voor de medicatie. Het is nog niet ten einde het in mijn lijf pompen van allerlei vuiligheid en hormonen. Maar ze doen hun werk wel en daar houd ik me aan vast. Maar wat zal ik blij (en bang,heel bang!) zijn als ik een positieve test in handen heb. Dan is dit alles niet voor niets geweest. Echt... zo een uitputtende en zotte ronde heb ik nog nooit gehad.