ROLLERCOASTER 9 - EEN UPDATE
Ik ben vrijdag met knikkende knieën en een krop in de keel het kabinet van de dokter binnengestapt. "Ik ben heel zenuwachtig" piepte ik en voelde de tranen duwen. Hevig slikkend (om de tranen tegen te houden) verdween ik in het kotje om er even later zonder onderbroek weer uit te komen. Eenmaal in die stoel en alles weer erg tentoongespreid ging mijn hartstlag nog meer de hoogte in. Een kort onderzoekje later sprak de dokter: "Zoals ik dacht, een banale cyste." En ik mocht me weer aankleden. Een beetje overdonderd en tegelijk ook ergens wel gerustgesteld kleedde ik me terug aan en zette ik me op de stoel. HIj mompelde iets van medicatie en dan zou ik terug een bloeding krijgen en dan moest ik op controle komen. De cyste zou dan weg moeten zijn en ik zou kunnen starten met de hormonen voor de pickup.
Meer uitleg kreeg ik eigenlijk niet en met een voorschriftje in de hand stond ik even later terug in de gang. Heel vreemd.. Ik heb 3 dagen lopen stressen en daar was geen ruimte aan kunnen gegeven worden. Echt helemaal gerustgesteld was/ben ik ook niet. Ik weet niet goed wat ze nu juist gaan doen met mij en wat de bedoeling is van de medicatie.
Ik vind het een vreemd idee dat er nu kunstmatig een cyclus wordt opgewekt (terwijl ik nog bezig met mijn regels) en dan opnieuw kunstmatig mij heel erg boosten om zoveel mogelijk eicellen te hebben. Ik vind het allemaal wat vreemd...Zo met mijn lichaam sollen en het voor de gek houden... Ik weet niet of ik dat allemaal zo OK vind.
Maar aan de andere kant vind ik het ook moeilijk om alles "zomaar op zijn beloop" te laten en gewoon te wachten tot de cyste vanzelf verdwijnt omdat de tijd tikt. Heel luid en duidelijk. Dus elke maand dat ik niet gebruik is voorgoed verloren. En dat idee is ook heel erg dwingend.
Het is raar om te merken hoe snel je je grenzen verlegt in dit traject. Hoe weinig weerstand ik bied bij alle ingrepen en, medicatie die ze me toedienen. Ik drijf mee en probeer alle vertrouwen te hebben in de dokter en zijn team maar het is niet altijd gemakkelijk *slik*
Nu ben ik al een aantal dagen bezig met het slikken van de medicatie en de nevenwerkingen steken alweer snel de kop op. Ik ben zo ontzettend moe, toiletbezoekjes zijn veel minder frequent, honger, kort lontje, ... Geweldig. En dan te denken dat ik nu 10 dagen deze pillen nemen, mijn regels afwacht en dan hops begin aan al die spuiten, de pickup afwacht en dan nog eens die hele pillenwinkel naar binnen mag werken. Echt waar... ik vind het zo vervelend! Zo een weg dat ik moet afleggen om een baby te krijgen. Ik kan daar zo triestig van worden. Mijn hart doet daar zo pijn van.
Het meest natuurlijke, het meest mooie dat je als mens kan maken/meemaken moet dan bij mij op zo een afstotelijke en onprettige manier plaatsvinden. Ik ben het allemaal zo moe. Maar opgeven of een pauze is echt niet aan de orde.
Tik tak tik tak...