ROLLERCOASTER 9 - START 2.0 ;)
Woensdag had ik dus een lichte bloeding maar gisteren was daar helemaal niets meer van te bespeuren. Ik was ergens een beejte opgelucht en stiekem al aan het hopen dat alles wat uitgesteld zou worden zodat de kans dat ik een volledig Liezen-weekend kon meedoen groter werd. Maar aan de andere kant was ik ook wel ongerust omdat er toch wel fameus gerommeld is met mijn lijfje en ik niet zo goed meer wat wat nu OK is wat niet . Maar deze ochtend was het BIG PARTY in de onderbuik dus weg twijfels, mijn regels zijn gestart. Amper 10 dagen nadat de vorige zijn opgehouden. Speciaal :)
Ik heb Roxanne afgezet in de creche deze ochtend met haar hele hebben en houwen (ze gaat logeren bij Meti vanavond) en fietste dan al een razende richting Jan Palfijn. MIjn timing loopt heel vaak in het 100 de laatste tijd en dat is niet zo eenvoudig voor iemand die heel stipt is en dat ook belangrijk vind. Maar een weerspanning en eigenwijze peuter kan nogal een bepalende factor zijn zo heb ik al meerder keren mogen ondervinden. Ik vind het fantastich om te zien hoe ze probeert haar stemmetje te laten horen en mee beslissingen wil nemen maar NIET S'MORGENS VROEG! Dan kan ik het niet hebben dat er getreuzeld en geneut wordt. Dan moet het vooruit gaan, dan is er een strak tijdschema waar aan voldaan moet worden. Maar mijn schema en Roxanne haar schema zijn nog niet echt op elkaar afgestemd heb ik zo de indruk ;) En zo komt het dus dat ik de laatste tijd vaak hijgend, puffend en dampend van het zweet ergens binnentuimel terwijl ik excuses prevel voor mijn te laat zijn. Geweldig.
Zodus ook deze ochtend, ik trapte de ziel uit mijn lijf in de Gentste straten om toch nog altijd 7 minuten te laat de wachtkamer van Dr Decleer te betreden.
De wachttijden zijn de laatste tijd beduidend minder lang en uiteraard vandaag ook. Ik was nog op adem aan het komen en mezelf wat aan het fatsoeneren toen ik Josephine mijn naam al hoorde afroepen. Verdorie toch!
Eenmaal in het kabinet van de dokter sprak Josephine dat ze niet veel kon doen voor mij omdat ik voor een controle-echo kwam ivm mijn cyste en dat die door de dokter moeten worden uitgevoerd. Ik deed haar het hele verhaal over de aarzelende maandstonden en gelukkig concludeerde ze dat we ervan uit mochten gaan dat mijn cyste was verdwenen aangezien mijn regels zo enthousiast waren doorgekomen. Dus dat een bloedafname zou moeten volstaan en mijn waarden goed zouden moeten zijn. Als dat niet zo was dan kon er nog altijd een echo worden gemaakt. Ik was echt opgelucht want in alle eerlijkheid, hoe weinig schaamte ik ook nog maar heb, een echo op de eerste dag van mijn regels... daar keek ik echt niet naar uit. Bah!
Maar ik dribbelde even later het kabinet uit met mijn briefje voor het labo en nam plaats in de veel te lange wachtrij om mijn bloed te laten prikken.
Ik maakte van de wachttijd gebruik om de Liezen even te informeren rond het weekend en mijn roadtrip die ik noodgedwongen moet ondernemen. *zucht* Ik heb er echt geen zin en ik zal met lood in de schoenen vertrekken maar het is nu zo. Ik schettste hen het hele verhaal en gelukkig reageerden ze positief en begripvol. Wat heb ik toch geweldige vrienden <3
Ik ben zo blij dat ik hen heb!
Deze middag rinkelde mijn telefoon, Josephine wist me te vertellen dat ik mag starten met de spuitjes. Spannend!
Betekend dat ronde 9 offiicieel van start is gegaan. Na wat obstakels en omwegen hebben we nu hopelijk de weg naar een baby'tje gevonden :) Ik hoop het zo... ik hoop het echt. Ik ben het allemaal zo moe.
Zo meteen ga ik aan de slag met ampullen en spuitjes en plof ik het zowaar in mijn buikvet. Komaan lijfje!
Als ik alles goed bereken en mijn lichaam doet wat het normaal doet dan is de kans zeer groot dat mijn terugplaatsing op mijn uitgerekende datum van Kobe* is... Ik weet niet goed hoe ik me hier bij voel. Wat ik hier bij voel. Het zijn erg verwarrende en emotionele tijden rond Kobe* maar daarover later meer. Het s heel vreemd en onwennig gevoel dat zich nu meester van me maakt. Het verlies blijft erg pijnlijk en ik weet niet hoe ik dit een plaats moet/kan/wil geven. Het is zoeken en tasten in het duister. Lastig.