ROLLERCOASTER 9 - TERUGPLAATSING (EN EEN NIEUWE MANTRA)

Na het leuke nieuws van zaterdag dat er maar liefst 7 eicellen in de running waren kon ik met een gerust hart naar vandaag toeleven. Ergens is er een groot vertrouwen dat het gewoon gaat lukken. Het is gek en het is niet te verklaren maar er is een soort van rust in mij, een soort van vertrouwen. Kobe* blijft precies heel nabij en dat is een fijn gevoel.
Ik kreeg deze ochtend ook een berichje van A. (het meisje dat samen met mij de pick up deed) om mij veel succes te wensen. Ik was heel erg verrast! Had helemaal mijn gegevens niet doorgegeven maar sociale media is een handig middel om mensen terug te vinden. Ik stoorde me er allerminst aan. Bleek dat ze ook om 11u in het ziekenhuis moest zijn voor de terugplaatsing dus waarschijnlijk zouden wel elkaar daar opnieuw treffen. Zo gek hoe 2 parcours zo gelijklopend kunnen zijn. En hoe vreemd het ook klinkt maar door A. is Kobe* ook heel aanwezig (want de naam van deze dame was de naam die ik had gekozen als meisjesnaam).
Ik hen naarstig doorgewerkt deze ochtend en op mijn fiets gesprongen in de regen om net op tijd (1O:59) op de roltrap te staan naar het 1e verdiep en daar de lift te nemen naar het 8e. In de wachtzaal zaten amper 2 mensen en niet A. (zoals ik stiekem wat had gehoopt) maar dat  was OK. Ik moest -uiteraard- nog even wachten tot ik de lange gang door mocht dribbelen.

Na 5 minuutjes kwam er nog een koppel binnen (duidelijk oudere mensen) en we begonnen een praatje. Natuurlijk gaat dat dan over het traject en de dingen die er allemaal bij komen kijken. BLeek dat dat deze vrouw geen kinderwens meer heeft maar hier voor een ander probleem op consultatie komt. (Geen idee wat) Ik heb kort mijn traject toegelicht en mijn hoop uitgesproken dat het deze keer allemaal goed mag lopen. De vrouw gaf me de volgende raad: "Hoop dat brengt stress met zich mee. Dat is verlangen naar iets en het gevoel hebben dat je er geen vat op hebt. Je moet er vanuit gaan dat wat je wenst reeds werkelijkheid is. Je gedachten kunnen erg veel invloed hebben op zaken en hoe jij je voelt en verhoudt tegenover dingen. Dus probeer je wens in gedachen om te zetten naar de werkelijkheid en je zal zien dat je veel rustiger bent."
Ik vond dat wel een mooie boodschap en heb deze ook heel erg ter harte genomen. Kort daarop werd de vrouw naar het kabinet van de dokter geroepen, ze wenstte mij nog veel succes en ik bedankte haar.

Na een paar minuutjes hoorde ik ook mijn naam weerklinken en grabbelde ik alles samen om naar het einde van de gang te lopen. Ik stond daar wat te draaien toen ik in het begin van de gang A. zag wandelen, met een baxter in de arm. Bij de 4e IVF-ronde krijgt je een baxter met "weeënremmers" of zo bij een terugplaatsing. Beetje vreemd maar goed :) Een kort babbeltje en het was gezellig om even de druk van de ketel te halen. Want elke keer ik aan dat klaptafeltje sta te wachten voel ik mijn hart bonzen in mijn keel. Zo spannend. Enkele minuten later kan het gaan gebeuren. Enkele minuten later kan de start van een zwangerschap zijn.  A. bleek ook 7 eicellen te hebben dus wel fijn om ook nu weer hetzelfde te hebben. We werden beide binnengelaten, zij in kamer 1 (met de het raam en de gele stoel, jammer!) en ik in kamertje 2 (zonder raam, met blauwe stoel) en nog een laatste succes uitgewisseld. Ik mocht me al omkleden en klaar zetten voor de dokter. Vind dat altijd zo een rare boodschap, alsof ik daar al met mijn beentjes in de beugels ga gaan liggen... Komaan zeg! Dus met de billen bloot maar mijn kleedje zedig over mijn knieën begon het wachten terug. Wachten op het legertje mensen dat een blik ging komen werpen op mijn vrouwelijkheid die daar volop in de schijnwerpers lag.
De dokter kwam binnen en kwam voor me staan en zei "goed dat we de corona-test gedaan hebben want we zitten met een ...-probleem (ik weet niet meer welk woord hijn gebruikte maar het klonk heel onheilspellend) en ik voelde mij al wit wegtrekken, mijn hartslag naar 1000 gaan en de tranen prikken (echt in een fractie van een seconde was alle rust uit mijn lijf verdwenen) en ik alleen maar kon piepen "Een wat?"  "Ah een onmogelijke keuze he, alle eicellen zijn van uitstekende kwaliteit dus welkeen moeten we dan kiezen? Gelukkig deed je de coronatest en kunnen we er nu daadwerkelijk de beste uit nemen"
Ok, ik kon weer ademen. Het was goed! Mijn eicellen zijn goed,mijn embryo's zijn goed <3 Zo opgelucht! 

Ik zwierde mijn benen in de beugels en moest nog iets naar voor schuiven met mijn poep. Er bleek een probleem te zijn met de eendenbek dus terwijl ik daar zo "open en bloot" lag was er een hele conversatie bezig over welke eendenbek nu juist was in elkaar gezet en welke niet. Zeker 3 zakjes werden geopend en bekeken voor er een exemplaar werd gevonden waar de dokter mee aan de slag ging.
Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te ontspannen om de stekende pijn te kunnen verdragen. Gelukkig viel de pijn deze keer nog mee, ik had niet al mijn focus nodig om de pijn weg te denken. Het was draaglijk. Niet aangenaam maar ook niet onhoudbaar. Wat een opluchting. De dokter begon weer een klein praatje met mij, zo tussen mijn knieën door over wat mijn dag vandaag nog zou brengen... Het is wel de laatste plaats waar ik over koetjes en kalfjes wil praten, zeker met iemand ie op hoogte zit van je vrouwelijkheid met een eendebek op zijn plaats. Allé, zeer comfortabel kwetteren zit er dan niet in. Punt.

De laborante kwam binnen met mijn embryo (ik had maar 1 gevraagd, geen 2! Echt een tweeling... dat overleef ik niet!) en vroeg nog eens mijn naam en geboortedatum. Ik was al lang blij dat er niet nog meer volk binnensijpelde, 3 man in dat kleine kamertje allemaal met hun ogen tussen mijnn benen gericht... top!  Ondertussen bleef de pijn heel goed te verdragen en kon ik me focussen op mijn nieuwe mantra "ik ben zwanger" :)
Ik heb de raad van de vrouw in de wachtkamer ook gedeeld met A. en we hebben besloten dat we gewoon zwanger zijn vanaf nu. Dat we daar niet meer aan twijfelen maar het gewoon zijn. (Leven in de werkelijkheid die je wenst) dus dat zinnetje bleef ik gewoon de hele tijd herhalen in mijn hoofd. En het werkt ook nog eens rustgevend. Ik geraak meer en meer overtuigd dat het ook echt zo is. Dat het zo moet zijn. Kobe* is zo aanwezig op dit moment dat het bijna niet anders kan dan goed lopen nu.
"ik ben zwanger. Ik ben zwanger. Ik ben zwanger. Ik ben zwanger." is het enige da door mijn hoofd ging als ik daar rustig in dat kamertje lag.  Alleen, met de licht gericht op de afbeelding van een eicel onder een microscoop.
Alleen met 2. Heel fijn <3
Ik ben heel rustig in deze poging (sinds de pickup) en geloof echt in een goede afloop. Het moet. <3