ROLLERCOASTER 9 - tranen troef

Wow ik verschiet ervan dat de dagen hier zo snel voorbij vliegen en dat ik nog steeds geen momentje heb gevonden om te schrijven. Er zijn nu bijna 2 weken gepasseerd na de terugplaatsing en het waren hektische chaotische en vooral intense weken.
De eerste 5 dagen zijn gewoon omgevlogen, in een vingerknip leken die voorbij te zijn gegaan. Ik geloofd er ook écht in en had een goed gevoel bij alles. Kobe* leek ook steeds bijzonder dichtbij en ik was er bijna van overtuigd dat het allemaal helemaal goed zou komen. Ik had tenslotte de coronatest gedaan en het allerbeste exemplaar met de hoogste kans zat nu diep verscholen in mijn lichaam, het moest gewoon goed gaan.
Het 2e deel van de wachtweken verliep een stuk moeizamer en ook op werkvlak werd ik geconfronteerd met heftige zaken en tegenkantingen van het team. Ondertussen trok de utrogestan-storm in alle hevigheid aan en verloor ik mijn emotioneel evenwicht. Ik voelde elke dag mezelf wat fragieler en huilerig voelen. Mijn filter verdween opnieuw en alles maar echt alles kwam keihard binnen. Goede dingen konden me aan het snotteren brengen maar negatieve feedback veegde me helemaal van de kaart. Sociale interacties werden uitputtend omdat alles zo intens binnenkwam. Elke dag voelde ik me minder '"ik" en ik weet dat het aan de bolletjes ligt maar wat vervelend! Ik ken de storm waarin ik terecht kom en waar de enige oplossing is stoppen met die bollen om ze te laten gaan liggen maar ik heb die bollen NODIG!
Heel heftig allemaal, alsof de aarde onder mijn voeten elke dag wat meer afbrokkelde en ik geen houvast meer had. Doodmoe werd ik ervan. En ongelukkig. Heel ongelukkig maar bleef mezelf voorhouden dat het aan die bollen lag en dat ik het parcours ondertussen al ken dus dat ik weet dat het voorbij gaat.
Ik droomde ook de meest afschuwelijke zaken en werdt soms echt met een angstknoop wakker in mijn maag. Of verdwaasd rechtopstaand in mijn kamer niet goed wetende waar ik was. Heel beangstigend allemaal. En zo uitputtend!

Tenslotte heb ik vrijdagochtend (25 okt) in alle vroegte een zwangerschepstest gedaan. Ik stond op om 4u om te gaan plassen en ik hield het niet meer! Ik moest het dan en daar weten. Doodsbang voor de uitslag liet ik 5 druppels op de test vallen en ging met een kloppend hart terug naar mijn slaapkamer waar ik de wekker op 5 minuten inzette. Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd en de overtuiging dat het positief ging zijn was even ver te zoeken. Ik was heel bang voor een negatieve test omdat ik zo van overtuigd was dat het goed ging gaan deze keer, dat moest gewoon! Het was de 3e ronde; Kobe* was zo voelbaar nabij, ik heb de coronatest gedaan,... Het moest goed zijn! Maar wat als het goed was? Dan pas begon het gevecht.... Dan pas ging alles van start gaat. De angst voor een nieuw verlies, de angst voor het verdriet, de pijn, het afscheid,...
Mijn wekker ging af en ik wandelde naar de badkamer, sloot mijn ogen en opende ze pas toen ik voor de test stond. Ik haalde nog eens diep adem en opende dan mijn ogen. WIT. De test was spierwit. Negatief. Niet zwanger. Alles is voor niets geweest.
Ik voelde mezelf in 1000  stukken breken en wist even niet hoe ik me weer tot 1 geheel ging puzzelen. Moedeloos en verslagen kroop ik terug in mijn bed om even goed te huilen. Ik was zo kapot. En voelde me zo alleen. Zo eenzaam in dit heel traject. In dit verdriet. In dit verlangen.
Ik zweefde nog een paar uur tussen slapen en snotteren om dan de zorg voor Roxanne op te nemen en de dag aan te vatten. Maar ik had geen kracht meer. Ik was op. Kapot. Was ook heel duidelijk toen op mijn werk de situatie nog wat meer escaleerde en ik niet anders kon dan beginnen snotteren. Ik had geen grammetje kracht meer over om te vechten.Vreselijk.
Ben die dag doorgekomen met heel veel tranen op gestolen momenten met barstende hoofdpijn en een hart dat in 1000 stukken op mijn badkamervloer verspreid lag. Die avond ook nog een familiefeest die echt het laatste van mijn krachten heeft geiest. Ik kon de schijn niet meer ophouden. Het glimlachende meisje die door het leven danst. De vrouw die immer vrolijk en enthousiast is. De altijd veekrachtige en sterke Alice. Ik kon niet meer. Ik kon en wou het toneel niet meer opvoeren maar deed het toch. Af en toe liet ik een glimp zien van de pijn die leefde en ik heb gesnotterd maar gelukkig deden mensen dit af als verdriet rond mijn papa en Kobe* (het ging over allerheiligen) en uiteraard zat daar een grond van waarheid in maar ik was/ben, zo kapotgeslagen. Het liep over. Ik liep over van de tranen.

Ik ben die ochtend ook meteen gestopt met de utro en tegen de middag braken mijn regels al door. Wat vreemd was omdat ik steeds een paar dagen moest wachten in het verleden maar nu leken ze te trappelen van ongeduld. Een nieuwe maand en dus een nieuwe kans breekt aan. Zaterdag werd ik dan verwacht in het JP voor de bloedtest en daar deelde ik ook meteen mee da mijn regels reeds waren gestart dus dat ik de uitslag reeds kende. Jammer maar helaas kreeg ik in de namiddag een bevestigend telefoontje en dus ook nieuwe afspraak (4 november) voor de volgende ronde al op te starten. Pfffff.
Deze ronde is heel heftig en ik ben heel diep gegaan heb ik de indruk. Dieper dan andere keren. Ik was er ook zo van overtuigd dat het goed ging zijn. Dat het een positief einde zou hebben deze rollercoaster maar ik sta terug bij af.Ik zie het even allemaal niet meer helder en het enige dat ik kan doen is snotteren, en huilen en triest zijn. Echt wanhopig en moedeloos. Heel lang geleden dat mijn moed en geloof zo ver te zoeken was.

Ben maandag vertrokken naar een B&B in de buurt van het Zonieënwoud, even tot mezelf komen, even terug zoeken naar mijn grond naar mijn evenwicht. Even geen mama, geen collega, geen zus, geen dochter, geen nicht, geen vriendin,... Even niemand. Gewoon een meisje die door het bos dwaalt en loopt te sniffen en te glimlachen. Dit loopt te snotteren van verdriet en van ontroering.Even verdwijnen in de anonimiteit en even niet mezelf moeten zijn. Met niemand rekening moeten houden en gewoon MIJN ding doen. Even tijd om op mezelf terug te plooien en op zoek te gaan naar mijn kracht. Want ik weet dat die er is, dat die er altijd zal zijn. Ik weet dat ik de kracht zal vinden in mezelf die ik nodig heb maar ik was de weg even helemaal kwijt geraakt. Een heel vreemde gewaarwording en dan moet ik weg. Dan is de enigste oplossing gaan verdwalen, gaan zoeken diep in mezelf en diep gaan. Even alles toelaten wat niet kon worden toegelaten en gewoon even écht alleen zijn met mezelf en mijn gevoelens.

Deed enorm veel deugd! Eindelijk tijd voor al die tranen en opgekropt verdriet. Eindelijk ruimte om gewoon te mogen huilen en klein te zijn. Ik was zo kwaad op de wereld. Ik was zo kwaad op de alles en iedereen en zo teleurgesteld in dat lijf van mij. Dat het niet gelukt is om zwanger te worden.Dat ik er zo op had gehoopt maar dat het gewoon niet gelukt is ondanks dat ik er zo hard in geloofde.
Ook kwaad en droef rond Kobe* het besef dat ik nu normaal met een wolk van een baby op mijn arm zou moeten rondlopen en genieten van de kleine handjes en voetjes sloeg me recht in het gezicht. Meerdere keren op een dag, soms zelfs leek het gemis constant aanwezig te zijn. Ik liet het gewoon over me heen komen. In grote golven van verdriet en onmacht. Van kwaadheid en teleurstelling. Van pijn en nog meer pijn. Alles heb ik toegelaten. Ik verzette me niet langer om de "sterke" te zijn, de vrouw die alles wel kan dragen. Ik brak als een twijgje.
Maar ik wijd binnenkort graag nog een stukje speciaal aan Kobe*. Dat heeft ie verdiend.

En nu probeer ik weer op te staan, rug te rechten en hoopvol naar de toekomst te kijken. Ook al is het verdomd moeilijk...