Rollercoater 9.4 - Bang aftellen

7 weken en 2 dagen vandaag. Tot nu toe nog geen tekenen dat het mis is gelopen. Voorlopig dus nog altijd zwanger al ben ik heel afwachtend en terughoudend. Ik voel me een gigantisch opgeblazen pad (dank je utrogestan!) en als mijn borsten nog groter worden dan moet ik nieuwe bh's gaan kopen, en laten we wel wezen, echt klein waren ze niet met mijn mooi gevulde D-cup. Nu draag ik de BH's van de zwangerschap van Roxanne en das al een ferme F-cup dus het is mooi geweest. Ze zijn ook heel gevoelig en soms doen ze ook gewoon ronduit pijn. (Dank je utrogestan!) Ik slinger een beetje tussen vermoeidheid en slapeloosheid (dank je utrogestan!) wat heel lastig is. Ik ben heel moe en loom maar slapen lukt me niet zo goed. Ik kan midden in de nacht wakker worden en 3u liggen koekeloeren. Afschuwelijk. En honger! Honger dat ik heb! Ik eet me weer te pletter en laat het ook hier duidelijk zijn dat er al meer dan genoeg Alice was voor deze zwangerschap dus dat ik niet echt zit te wachten op extra kilo's. Integendeel. Ik ben een stress en emo-eter, need I say more?
De afgelopen maanden ben ik minstens 10 kilo bijgekomen (dus na de bevalling van Kobe*) Zo een fertiliteitsbehandeling vraagt veel van je lichaam en geest en ik vreet me gewoon doorheen een cyclus. Tis lelijk maar het is zo. Ik heb de beslissing al eens genomen (in oktober) om naar een dieetist te gaan om dit terug op de rail te krijgen maar dat was geen succes. Er was toen gewoon geen ruimte om met gezonde voeding bezig te zijn, ik zat toen nog heel hard in de overlevingsmodus en gewoon doorgaan tot ik zwanger was. Er was geen mentale ruimte meer vrij. En op dieet zijn vraagt wel wat disicpline en mentale kracht. Die ontbrak me toen volledig. Nu ik terug zwanger ben voel ik de nood opnieuw om gezonder te leven en dit aan te pakken. Ik heb dus terug een afspraak bij een dieetiste om dit aan te pakken en door te spreken. Want ik vind het vreselijk om mijn lichaam zo te zien en het zo slecht te verzorgen eigenlijk. Ik hoop dat ik snel terug wat meer grip krijg op mijn eetpatroon en niet meer verdwijn in chips en pizza en frietjes om de pijn/teleurstelling/stress/wanhoop/onzekerheid/... weg te vreten.

Maandag heb ik een afspraak bij dokter Bronselaer. Spannend. Ik hoop zo hard een hartje te zien. Oh ik hoop het zo... ik durf het bijna niet uit te spreken. Zo bang ben ik dat het toch fout gaat. Ik probeer er met alle macht heel rustig onder te blijven en nog geen grootste plannen te maken of droomscenario's te laten spelen in mijn hoofd. De onbezorgdheid en de zekerheid dat het goed komt ben ik verloren bij de bevalling van Kobe*. En das ook OK.  Het is bijzonder lastig en zwaar om dragen maar het is wat het is en ik wil er niet tegen vechten. Ik wil mezelf ook niet forceren om te "genieten" zoals iedereen me altijd maar toewenst. Ik ben bang en onzeker en afwachend. Op dit moment geniet ik niet. Op dit moment leef ik in onzekerheid. En dat vreet me aan me en ik voel dat ok. Hoe meer de dagen verstrijken hoe meer mentale ruimte dit alles inneemt. Ik begin weer als een gek te letten op elk klein signaaltje van mijn lichaam: Oei een krampje! Oei mijn borsten zijn minder gevoelig! Oei ik heb meer witverlies! Oei ik heb minder witverlies! Oei ik ben niet moe vandaag! Juij,  ik word misselijk van de geur van eten! Juij, mijn borsten zijn gespannen! Juij, ik ben moe en het is amper 13u30!
Ik maak mezelf langzaam gek en ik kan het geen halt toe roepen. Het is heel vermoeiend en uitputtend. Mijn focus is ook helemaal weg op mijn werk, ik voel gewoon dat alle aandacht naar dat mini-mensje in mijn buik gaat en ik echt de minuten aftel naar maandag 10u30. Ik zal dan sterven in de wachtzaal en nog een beetje meer als ik mijn benen in de beugels leg en echt op de rand van volledig breken staan als de echo wordt gemaakt. Maar ik zal ook eindelijk weten waar ik voor sta en of het kleintje in mijn buik het goed doet. Ik hoop het zo. Ik hoop het echt.

Roxanne is vandaag bij de oma blijven slapen omdat ik het gewoon niet kon opbrengen om haar te gaan halen. Ik ben deze middag vroeger gestopt met werken en heb mezelf in de zetel geplofd, waar ik nu nog steeds in zit/lig. Ik ben op vandaag en moest even een time-out nemen. De stress wordt me wat teveel en de schrik om wat maandag komen gaat bouwt zich op. En vraagt zoveel van mij dat ik even niet meer kan. Ik kon vandaag even niet voor mijn dochtertje zorgen had ik het gevoel. Ik kon mezelf er niet toe brengen om in de auto te stappen en dat bundeltje geluk te gaan halen. Ik ben zo moe. Zo angstig en daarom zo uitgeput dat ik een avond voor mezelf nodig had. Zo opeens, zo acuut. Het overviel me echt het gevoel van "Vandaag niet. Nu niet. Ik trek het niet.Ik kan het niet."  Ik mis mijn trollemol maar ik had dit echt even nodig. Even voluit kiezen voor mezelf. Dit is een heftige zwangerschap en ik ben nog maar 7 weken ver... dat beloofd.