Rolleroaster 9.3 - Terugplaatsing
Twee dagen geleden heb ik nog maar eens een terugplaatsing gehad. De 5e deze kaar na de geboorte van Kobe*. Na lang tobben en twijfelen dan toch gekozen om maar 1 embryo te laten terugplaatsen. Ik wil op dit moment het risico op een tweeling niet nemen. Ook al zijn de slaagkansen iets hoger als je 2 embryo's laat terugplaatsen.. het risico dat er 2 baby's zullen zijn is me te groot. Ik WEET nu al dat ik de zwangerschap dan niet kan en zal doorzetten. Dus dat ik de zwangerschap zal moeten afbreken, hoe hartverscheurend en pijnlijk het ook is. Maar ik kan het niet, voor 3 kinderen zorgen. Op geen enkel gebied kan ik dat bolwerken en dan vind ik dat ik er gewoon niet moet aan beginnen. Ieder kind verdient een leven waarin liefde en aandacht is (dat zal er hoe dan ook zijn) maar ook dat er materieël voldoende middelen zijn om een fijne toekomst te waarborgen. En die middelen zijn er niet. En mijn emotionele draagkracht reikt ook niet zover dat ik een huishouden met 3 kinderen kan runnen en mezelf staande kan houden.Het is een uitgemaakte zaak voor mij dat een tweeling (dus 3 levende kindjes) niet kan.
Ik wil de keuze om de zwangerschap af te breken ook niet moeten maken. De kans dat ik de kracht dan nog vind om er opnieuw tegenaan te gaan en nog IVF-pogingen wil ondernemen schat ik ook niet zo hoog in. Dus op dit moment kies ik voor het terugplaatsen van 1 embryo en hoop ik dat er heel wat geluk mijn kant is komen opwaaien dezer dagen. Het zou zo fijn zijn om een positieve test in handen te hebben binnenkort!
Maar goed donderdag (2 dagen terug) lag ik daar weer met de beentjes in de lucht in de beugels elegant te wezen. Ik blijf het moeilijk hebben met dat moment op één of andere manier. Ik ben al mijn schaamte ondertussen al kwijt, das het probleem niet, maar het blijft wringen. Het is blijft zo een klinische koude en kille ingreep. En ik ben me altijd zo ontzettend bewust van de houding waarin ik lig en welk beeld mensen van me krijgen als ze dat kamertje binnenkomen. Het lijkt maar niet te wennen... Ook al doe ik mijn best om het luchtig te houden en te kwetteren over koetjes en kalfjes, het is nog steeds (ook na al die keren) een vervelend moment. Gelukkig deed de eendebek deze keer geen pijn; ik voelde wel nog steeds een druk tussen mijn benen en echt aangenaam zal het nooit worden maar het was niet van die aard dat ik al mijn aandacht moest bundelen om de pijn te verbijten. Hoera!
Ik probeer ook de kleine successen te vieren in dit proces ;)
En nu zijn we al 2 dagen verder. En ik heb nog steeds geen afspraak gemaakt voor de bloedtest. Ik ben echt het geloof een beetje kwijt en ben dan ook niet getiktakt om het resultaat bevestigd te zien met een bloedtest. Heb even geen zin meer in het hele gedoe van naar het ziekenhuis hollen en daar mijn tijd passeren voor NIETS. Wil gewoon even rust. Even pauze. Zoals ik ook pauze heb van mijn werk, 2 weken vakantie! Twee meer dan welkome weken waarin ik niet moet rennen lopen vliegen, gewoon 2 weken leuke dingen doen. Of helemaal niets doen. Roxanne is geregeld naar creche/meti/oma/meti Coco wat er voor zorgt dat er ook echt tijd is voor mezelf. Ik voel dat ik de laatste tijd tot het uiterste aan het gaan ben om alle bordjes in de lucht te houden en dat het veel is. Heel veel. Ergens wil ik zo min mogelijk met dit hele traject bezig zijn. (Nogal moeilijk als je elke ochtend een spuit moet zetten, utrobolletje opsteekt en pilletjes slikt, elke middag utrobol opsteekt en elke avond utrobol opsteekt en pilletjes slikt maar goed) en gewoon even genieten van de rust. Even niets. Even geen moeten. Even geen racen tegen de klok. Even gewoon genieten.
En ik hoop zo hard dat ik het nieuwe jaar z'n 3 mag inzetten...