Rox 'n Roll

De titel van dit stukje heb ik te danken aan de zus :) Ik vond het zo spitsvondig en geniaal dat ik het niet kon nalaten om het te gebruiken :D

Mijn kleine trol kan rollen!
Omrollen!
Helemaal zelf
Hoe geweldig is dat nu niet?

Ik ben ten prooi gevallen aan het "proud mommy syndroom"... Echt vol verwondering sta ik te kijken naar hoe mijn kleine meisje verwoedde pogingen ondernam om te rollen maar daar net niet in slaagde. Steeds rolde ze terug naar haar startpositie, af en toe gevolgd door een gefrustreerd huilmomentje. Maar zoals het een echte Van Rijc.keghem betaamd gaf ze niet op en bleef ze zoeken naar een manier om toch in haar opzet te slagen. En hopla... opeens lag ze op haar buikje! Een beetje verwonderd keek ze rond maar toch ook wel met een triomfantelijk blik in haar oogjes en er volgde haast meteen een gigantische glimlach!
Ik voelde een gevoel van gelukzaligheid opborrelen in mijn hart! Wat een mijlpaal! F.A.N.T.A.S.T.I.S.C.H!

Deze ochtend kon ik dit moment nog eens meemaken en zowaar vastleggen met mijn I-pad door een korte video hiervan te maken. Zo leuk om dat opnieuw en opnieuw en opnieuw te bekijken <3 Ik heb het filmpje ook meteen doorgestuurd naar de zus (haar meter) zodat ik dit moment kon delen met anderen.Even voelde ik me zo een half hysterische overdreven enthousiaste moeder maar al gauw legde ik dit gevoel naast me neer en wentelde me in trotsheid en blijheid. Dit is echt iets om trots op te zijn! Dus iedereen die ik de komende dagen zal zien zal moeten aanhoren hoe geweldig fier ik ben op haar! En dat is helemaal ok :D Ik mag trots zijn op mijn creatie, sterker nog ik MOET trots zijn op haar!

Ik voelde wel even het gemis van een partner terug pieken deze ochtend... Dit is iets groots en het doet dan wel een beetje pijn om dit niet te kunnen delen met iemand die met net zoveel verwondering en trots naar dat kleine hummeltje haar nieuwe truc kijkt. Wiens hart ook een sprongetje maakt bij elke mijlpaal. Iemand die ook net zo gek is op mijn kleine trol als ik en vol (v)(b)ewondering naar haar ontwikkeling kijkt.
Ik kan uiteraard terecht bij vrienden en familie om mijn vreugde te delen maar toch is het in wezen iets anders. Ik zal nooit met iemand zo kunnen connecteren over haar ontwikkeling dan ik dat zou kunnen met haar papa/een partner. Net zoals ik nooit echt helemaal zal kunnen terugvallen op mijn vangnet als het aankomt op  opvoedinsvragen en problemen. In the end is het mijn verantwoordelijkheid en zal ik, en ik alleen de knopen moeten doorhakken.
Dat is op zich geen drama maar op momenten zoals deze voel ik eventjes een pijntje in mijn hart. Maar de pijn wordt haast onmiddellijk weggevaagd door geluk, liefde, trots en verbazing. Wat een prachtig machtig wonder is ze toch! <3