Roxanne en haar wispelturige hormonale mama

Ik heb soms zo medelijden met die kleine trol van me... Ik ben nu echt een kreng met een kort lontje die werkelijk niets verdraagt en voor het minste haar stem verheft of haar verbied iets te doen. Echt die utrogestan! Ik word er werkelijk helemaal zot van! Het is nu op volle toeren aan het draaien dus ik voel de weerslag enorm en ik zit zo in met die kleine lieve meid van me. In principe doet ze niets verkeerd en is ze gewoon een kind van haar leeftijd (wil dus zeggen een eigenwijs koppig klein monstertje dat persé alles zelf wil doen maar wel heel erg lief is en vol goede bedoelingen zit maar ook haar grenzen aftast) maar als ik aan die lelijke bollen zit dan daalt mijn humeur zienderogen en kan ik gewoon echt niets verdragen. Ik hoor mezelf zo vaak roepen tegen haar... niet te doen. OK, ze hangt het ook wel wat uit en het is soms echt nodig om paal en perk te stellen aan mevrouwtje haar gedrag maar er zijn ook momenten dat het enkel en alleen aan mij ligt. Zo triest. Zo ontzettend triest voor haar.
En het ergste is dat ik er gewoon echt niet aan kan doen. Het ligt buiten mijn macht om mezelf onder controle te krijgen. Die pillen gaan echt aan de haal met wie ik ben en laten me veranderen in een 5 koppige draak die voor het minste vuur spuwt of begint te snotteren. Echt degoutant! Ik ben het zo beu om een speelbal te zijn van de hormonen zondat het iets oplevert. En ik vind het zo vreselijk dat Roxanne hier ook de dupe van wordt. Het is echt niet fijn voor haar om een mama te hebben die zo onvoorspelbaar is en vooral zo onverdraagzaam. Wauw ik verschiet soms gewoon van mezelf en mijn uitbarstingen.

Ik probeer er wel woorden aan te geven en te zeggen dat mama "lastig is" en "het een beetje moeilijk heeft" maar dat mama haar wel nog atlijd heel graag ziet! En dan geef ik haar een hele dikke kus en knuffel en dat doet echt wel deugd.  Ik probeer ook echt tijd voor haar te maken en leuke zaken te ondernemen maar het vraagt zoveel van mijn geduld dan... Meestal lukt het wel op uitstap om mezelf samen te houden en te genieten van die kleine trol en de leuke grappige kant van haar maniertjes te zien. Maar eenmaal thuis veranderd die dan op eens in een klein monstertje dat met eten/bestek/blokken/puzzelstukken gooit, aan mijn rok hangt (letterlijk!) en het hele huis bij elkaar tiert als ik niet genoeg aandacht voor haar heb. En zonder medicatie kan ik daar doorgaans vrij rustig onder blijven en gewoon mijn grenzen aangeven. Maar nu ik aan die bollen zit schiet ik meteen de hoogte in en moet ze maar proberen om een scene te willen maken of ik brul al dat ze moet stoppen.  Ik kan gewoon niets verdragen van lastig gedrag. Mijn filter is weg en das ook nu weer zo voelbaar en merkbaar. Echt gek ga ik worden! En Roxanne erbij. Het spijt me zo lieveling.

Maar ik tracht ook echt wel de mama te zijn die ze kent en die hartelijk om haar fratsen kan lachen en haar knuffelt en kust en vertroetelt en graag ziet. Het helpt ook echt om ergens naar toe te gaan en niet binenn deze 4 muren te blijven. Hier zie ik altijd tal van werk waar ik maar niet toe kom omdat de kleine trollemie zoveel aandacht vraagt. Dus dan stijgt mijn stresslevel nog wat extra wat dus zeker niet nodig is :D 
Dit weekend zijn we heel gezellig gaan wandelen hier langs het water en hebben we naar de eendjes en de bootjes gekeken.Allemaal overgoten door de gouden gloed van een heerlijk herfstzonnetje. Dan maakt mijn hart sprongetjes van geluk als ik haar kleine knuistje in mijn hand voel en haar iele stemmetje "oh kijk eendjes! Grote boot! Duif! Blaadjes vallen!... " hoor weerklinken. Het is zo leuk om haar bezig te zien en haar de wereld te zien veroveren. Alles is een ontdekkingstocht en ik ben zo blij om er deel van te mogen uitmaken. We waren alletwee heel erg op ons gemakje en kuierend zo 1u30 rond hier in onze buurt. Heel tof en gezellig :)  Eenmaal thuis moet ik dan meteen beginnen met eten maken en dat zint haar niet dus zet ze haar keel open (want ja, moe en honger... topcombi!) wat voor mij dan weer onverdraagelijk is dus ik vaar dan uit dat ze moet stoppen met de gebrul en dat ik bezig ben. Na 10 minuten worstelen met Roxanne aan mijn been/kleed enerzijds en anderszijds proberen om een fisch-stick of 3 en wat spinaziepatatjes te fabriceren dan toch iets op tafel kunnen zetten dat min of meer eetbaar was. De rust keerde terug en de dame at met smaak haar middagmaal op om dan aan een tukje van 1u te beginnen. De tijd die ik nodig heb om mezelf weer bij elkaar te puzzelen en rustig te worden na de hevige strijd van zonet en te bedenken wat er nog kan gedaan worden.
Ik besloot om naar "kunstendag voor kinderen" te gaan in het museum dat hier vlak bij ons ligt, Guislain Museum. Cultuur vind ik bijzonder belangrijk en ik geniet er ook zelf van om wat rond te dwalen en de op sleeptouw te worden genomen door de kunstwerken en de emoties die het bij me kan oproepen. Heel leuk om te doen! Met haar eigen kleine buggy sjeesde ze door de straten hier in Gent naar het museum waar ze het heel leuk vond om rond te lopen en te kijken naar alle zaken die tentoongesteld waren. Soms hoorde ik haar doodeerlijk "niet mooi" zeggen met een afkeurend stemmetje of net "kijk mama! mooi!" of "kijk...- en dan haar interpratie van wat er te zien was-"  Echt een geweldige namiddag waar ik mijn hartje kon ophalen en genieten van de kleine meid die de kunst ontdekt. En haar eigen weg zoekt en nu al voelt wat ze mooi vindt en wat niet.
Ik was zo blij om dit met haar te kunnen doen. Ik heb de tentoonstelling zelf maar heel vluchtig bekeken, echt tijd voor uitgebreid stil te staan bij werken had ik niet maar dat deerde me niet. De verwondering en de leefwereld van mijn kleine trol was minstens zo boeiend! (En met mijn museumpas is de toegang toch gratis ;) )
Ik huppelde bijna naar buiten met haar rond 17u30 om de wandeling naar huis weer aan te vatten die ze ook schitterend heeft gedaan. Heel flink en vrolijk naast mij kwetteren, handje geven of knuffel vragen op tijd en stond, vol liefde naar de eendjes in het water kijken en boos naar de "stoute meeuwen " in de lucht. Mooie middag! Echt wauw... 
Maar de keerzijde is dan wel dat ze bekaf is en er niets meer mee aan te vangen valt. Dan is ze huilerig, hangerig, wispelturig (join the club) en wild vooral. En ik kan het niet hebben voor de moment. Ik vind het geweldig dat het een dametje met pit is maar op dagen als gisteren mag het wel wat minder zijn. Man man man... het was afzien het laatste uur om niet helemaal dolgedraaid en onuitstaanbaar te worden. Ze heeft recht op een mama die met haar kuren en gevoelens om kan gaan. En daar ben ik me heel bewust van maar ik kan het haar op dit moment niet altijd geven. En dan doet mijn hart zo een pijn.
Ik voel me niet gauw schuldig maar op momenten als deze en ik voor de 100 keer mijn geduld verlies en het niet in de hand kan houden door die afschuwelijke medicatie dan doet het toch écht pijn. Dan hoop ik maar dat mijn kleine trol weet dat ik echt ontzettend veel van haar houd en dat ze geweldig en fantastich en overweldigend is. En dat ik haar nooit zou willen veranden maar dat mama het nu gewoon wat lastig heeft als zij het lastig heeft. NIet meer dan dat. Ik hoop het, ik hoop het zo. Mijn leve kind, wat zie ik je graag!