Roxanne... exact 1 jaar "gemaakt"

Dit is een wel heel bijzonder week deze week, dit is de week dat dag op dag Roxanne "gemaakt" en teruggeplaatst is. Ik vind het echt bijzonder om te zien hoe slechts 2 cellen tot zoiets unieks en wonderlijks hebben kunnen uitgroeien.  Op maandag 5/12/2016 lag ik nog op de onderzoekstafel van Dr Decleer, onder een lichte narcose voor de pick-up en kijk nu... een jaar later zit ik met een prachtige kleine trol in mijn armen. Ik kan het nog altijd niet zo goed geloven :)

Soms kijk ik naar Roxanne en vind ik het moelijk te bevatten dat ze echt van mijn is.  Dat die kleine meid ontstaan is in het labo van het Jan Palfijn, zomaar door een zaadcel in te brengen in mijn eicel en dan te hopen en te wachten dat die twee versmelten en vlotjes delen. En dat allemaal in een petrischaaltje. Niet eens in mijn lichaam, neen, onder het goedkeurend oog van een laborant. Gek toch dat de conceptie buiten het lichaam kan plaatsvinden, enkele dagen kan ontwikkelen in een schaaltje en dan woops, opgezogen wordt in een spuitje om die dan in te brengen in mijn baarmoeder. En duimen maar dat het mini-organisme zich innesteld en moedig blijft verder delen.  Vorig jaar was ik klaar voor nog een paar maanden behandeling. Ik ging er van uit dat het ook niet ging lukken en dat het een tijdje zoeken en proberen zou worden. Na 6 IUI-rondes was ik een beetje de moed verloren en probeerde ik mezelf niet al te veel hoop te geven. Ik was er echt van overtuigd dat het een aantal pogingen zou duren voor ik een positieve test in handen had. Bijna verwachtingsloos stapte ik in het IVF-circuit. En meteen ook stapte ik in een rollercoaster van heftige gebeurtenissen, beslissingen en emoties. Het is ook in deze week dat ik mijn vader liet opnemen op de palliatieve eenheid en dat ik slechts enkele dagen later definitief afschied van hem heb genomen. Het is haast onwezenlijk hoe ik die periode heb doorstaan. Volledig onderuitgehaad door de hormonen, de kleine hoop op een zwangerschap, het verdriet rond het verlies van mijn papa, het regelen van de begrafenis, woordenwisselingen met familie rond verwachtingen, de vele beslissingen rond de dienst, de confrontatie met vrienden en collegas, het niet willen praten over de pijn en het verdriet, het onwezenlijke besef dat ik aan sterfbed van mijn vader zat die 12e december, het wachten op de laatste adem, het tijdig inbrengen van de utrogestan (zelfs op de dag van zijn overlijden als op de dag van zijn begrafenis trok ik me op de gezette tijden terug om een bolletje in te brengen), het selecteren van zijn kledij, het kiezen van een tekst voor op het zantje,het  schrijven van een tekst voor in de kerk,... Alles ging een waas aan mijn voorbij en toch was ik onbewust nog steeds bezig met dat kleine dingetje diep verborgen in mijn buik. Het was tegelijkertid het verste van mijn gedachten en toch zo ongeloofelijk aanwezig. Heel vreemd.  Ik functioneerde een beetje op automatische piloot: Pregnyl-shot zetten als het nodig was, utrogestan inbrengen op de gewenste tijdstippen, geen alcohol drinken (behalve dan die ene romy-pils achter de begrafenis), testen op de dag dat het mocht er van overtuigd zijnde dat het opnieuw spierwit ging zijn...  Ik zie mezelf nog bezig in de badkamer die dinsdagochtend de 22e december met de zwangerschapstest. Opstaan rond 7u15 voor te gaan plassen in het potje, druppeltjes laten vallen op het staafje,  naar mijn kamer terugsloffen om kledij uit te zoeken , wachten op het alarm van mijn GSM dat die 5 minuten gepasseerd waren en met een diepe zucht een blik werpen op het staafje,klaar voor de zoveelste ontgoocheling. En dan de verbazing, het ongeloof en de vreugde bij het zien van 2 lijntjes! Zwanger! Ik was zwanger!  Ben met de test in mijn bed gekropen, om het te koesteren en lief te hebben. Het eerste tastbare bewijs van mijn lieve kleine trol...  Krijg nog steeds tranen in de ogen als ik er aan terugdenk. Zo een mooi moment maar tegelijkertijd ook een complete mindfuck én het startschot van een moeilijke periode waarin afwachten en leven naar iedere echo centraal stond.

Het is bijna niet te geloven dat dit alles al een jaar geleden is... Die dagen zijn voorgevlogen en tegelijkertijd gingen ze tergend langzaam voorbij. Het is moeilijk om te omschrijven. Ik denk soms dat ik van alles te weinig heb genoten, dat ik teveel bezig was met andere zaken en te bang was om echt te genieten van mijn zwangerschap. De eerste weken waren echt vreselijk voor mij: Ik was ongeloofelijk misselijk, werd heen en weer geslingerd tussen verdriet en vreugde, het idee om dat kleine leventje ook nog eens kwijt te raken was heel erg dwingend in mijn hoofd. Ik was vooral bang voor wat er met mij zou gebeuren als bleek dat het niet goed zat of dat het uitdraaide op een miskraam. Ik was/ben er van overtuigd dat ik en dan echt zou gebroken zijn. Het was zo een turbulente tijd waarin ik me met heel veel moeite wist staande te houden. Als daar ook nog es een miskraam bovenop zou komen dan was ik echt ingestort. Het was best heftig om in die periode zwanger te zijn. En echt genieten was er dus helaas niet bij. Daar heb ik nu wel wat spijt van, als ik erop terugkijk. Ik heb zolang verlangd naar een zwangerschap, naar het voelen en zien groeien van dat kleintje in mijn buik en door allerlei heftige gebeurtenissen heb ik er niet of toch veel te weinig van kunnen genieten. Ik was teveel bezig met andere zaken (appartement van de papa leeghalen, de mutti verhuizen en haar huis uitsorteren, mijn eigen verbouwingen in goede banen leiden, verwerken van het overlijden van de papa, perikelen op het werk,...) die niet konden wachten. Maar die ik maar wat al te graag aan mij had laten voorbijgaan. Het enige wat ik wou doen op die momenten was stilletjes genieten van mijn bolle buikje, dromen over mijn kleine lieve kindje en gelukkig zijn.
Gelukkig ben ik al die tijd wel geweest (en nog steeds ;-) ) maar echt genieten van mijn buikje en dromen over de komst van de kleine trol dat zat er niet in. Ik  moest met zo veel andere zaken bezig zijn. Ik vind het jammer dat ik die periode niet intens heb kunnen beleven. Dat ik daar niet zorgeloos door heb kunnen walsen. Normaal staat alles dan in het teken van de komst van de baby, vernauwt je gezichtveld heel sterk tot zo goed als enkel je kindje... en dat heb ik niet kunnen doen. Ik moest nog teveel andere balletjes in de lucht zien te houden.
Het is goed zoals het nu is maar ergens doet me dat wel pijn, dat ik niet heb kunnen genieten van mijn zwangerschap. Maar ik geniet nu wel dubbel zo hard van mijn lieve kleine trol! Ik ben zo ontzettend dol op haar! Alles vind ik geweldig aan haar :)

Het is het allermooiste Sinterklaasgeschenk dat ik ooit heb gekregen, te horen krijgen dat er 2 embryootjes goed aan het delen zijn. En wat een pracht van een resultaat is er uit voortgekomen exact 40 weken nadat het eicelletje uit mijn lichaam is gehaald. Hoe wonderlijk toch :-)