Roxanne veranderd van school :) !

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :)

Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen op dezelfde locatie, ik moet toch elke dag gaan werken dus dan is het nog zo gemakkelijk als ik de kleine dame gewoon meeneem. En het is een goede school met een leuk pedagogisch plan dus waarom niet? Kort na de start kwam de lockdown en die was op vele vlakken erg verhelderend. Er zijn echt zaken naar boven gekomen (qua schoolwerking) die ik echt zeer frappant vond. Het getouwtrek rond wie voor de opvang/begeleiding van de kleuters zou instaan (school of STIBO), de afwezigheid van pre-teaching, de lage graad van betrokkenheid van leerkrachten, de algemene werking in crisisperiodes,.. maar toen de school terug werd opgestart ook het gebrek aan onderwijs-tijd (ik heb de kinderen 80% van de tijd buiten op de speeltuin zien ravotten) was echt confronterend. Ik ga hier niet in detail treden maar ik ben een paar keer echt verbijsterd geweest over hoe de school zich opstelde en haar leerlingen benaderde, of net niet benaderde. Ik kan enkel spreken over de kleuterafdeling uiteraard maar ik stuitte op een paar zaken die ik graag wou aankaarten als mama-zijnde maar daar niet de ruimte voor vond zonder de werkrelatie onder druk te zetten. Het is heel moeilijk gebleken om beide rollen te scheiden binnen de schoolmuren en ik moest balanceren op een heel slap koort.  Ik merkte ook dat ik voor de lieve vrede geen feedback gaf als mama om geen spanningen te veroorzaken.  Maar dat voelde heel erg fout aan! Ik ben de enige die verantwoordelijk is voor de kleine geweldige dametje Roxanne. Er is niemand anders die het ooit zo voor haar zal openmen als ik, die zo de richting bepaald van haar leven en moet instaan voor haal welzijn en ontwikkeling. De keuzes die ik maak zijn allesbepalend. En ik moest hier noodgedwongen de keuze maken om veel oogjes dicht te knijpen om mijn werk te kunnen blijven uitvoeren. Het wrong, het schuurde en het voelde niet goed om haar daar nog langer school te laten lopen.Maar  het systeem in Gent is dat je in maart een "aanmeldingsperiode" hebt voor het aankomende schooljaar. Dan kan je opgeven dan je een plekje zoekt voor je kind en in welke klas/leerjaar je dat wenst, ook kan je een aantal voorkeursscholen aangeven. Al deze gegevens worden verzameld en de vrije plaatsen worden verdeeld op basis van verschillende criteria.  Er is geen zekerheid dat je kind van school kan veranderen en ook niet naar welke school het dan kan veranderen. Als er geen plaats is in de school/scholen van je voorkeur dan is er geen plaats en stopt het. Na de aanmeldings/verdelings-periode wordt er een lijst gemaakt van de scholen die wel nog een plekje vrij hebben en waar je eventueel je kind kan laten inschrijven.
Op zich geen slecht systeem maar het brengt wel stress met zich mee voor veel ouders. Ik had de aanmeldingsperiode gemist voor schooljaar 20-21 dus zat er niets anders op dan Roxanne op wachtlijsten te zetten voor de scholen die mijn voorkeur hadden en haar te laten starten in de "oude" school, tevens mijn werkplek. Ik heb Rox in juni ingeschreven op de wachtlijst hier in een buurtschooltje en keek eind augustus nog eens naar de lijst met vrije plaatsen maar niets dat mijn hart sneller deed slaan. Of dat een verbetering zou betekenen qua comfort en afstand. Er zijn veel goede scholen in Gent maar ik heb ook geen zin en tijd om de komende 6 jaar (en langer!) naar de andere kant van Gent te fietsen in de ochtend en avondspits. De opties waar ik op wou intekenen zijn dan ook beperkt.
Roxanne is gestart op 1 september en dat was een heel lastig moment. Door de corona-maatregelen kregen we geen toegang tot het schoolterrein en moest ik haar letterlijk afgeven aan iemand van de STIBO. Gewoon hoeps aan de poort en weg was ze. Gelukkig kan ze daar goed mee om en heeft ze een goede band opgebouwd met de begeleiders van de STIBO maar mijn hart brak wel om haar zo uit handen te geven. Op de 1e schooldag! Toch een belangrijk moment en dan is daar niets van cachet of feestelijkheid aan verbonden. Dwaze corona. De dagen die volgende herhaalde dit scenario zich en elke dag weer brak mijn hart een beetje verder. Ze moest zo groot zijn terwijl ze nog zo klein is, mijn kleine trollemol toch. Het voelde heel tegennatuurlijk om geen contact te hebben met de juf, om niet met haar mee te gaan naar de grote gang en haar jasje weg te hangen en nog een knuffen en een kus te geven aan de klasdeur. Om haar gewoon in de grote massa te laten verdwijnen.
Daar zullen de zwangerschapshormonen ook wel voor iets tussen zitten uiteraard maar toch... ze is toch nog echt heel klein hoor! Ook de afwezigheid van de leekracht en de lage graad van betrokkenheid stootte me tegen de borst. Ik had geen zicht op wat ze doet in de klas, hoe ze het stelde, hoe de werking was,... Alles was een groot vraagteken. Ze werd opgeslokt door het schoolgebouw die zijn geheimen niet prijsgeeft.
Ik besloot na een paar dagen om nog eens te kijken of er nergens plaats was in een school in de buurt (nu het schooljaar terug is gestart zijn er misschien verschuivingen) en ik nam me voor om haar in te schrijven op verschillende wachtlijsten in de buurtscholen en dus niet op 1 paard te wedden. In de hoop dat ze in de loop van dit schooljaar kon veranderen en ten laatste september 2021 zou starten op een andere school. Ik zou haar tijdens de aanmeldingsperiode van maart opnieuw inschrijven.
Maandagavond 7 september zit ik dus goed en wel achter mijn PC om scholen te contacteren. Ik zie dat er een open plaats is in een leuke school (waar ik nauw mee samenwerk als STIBO) op 10 minuutjes fietsen van ons huis. Ongeveer in het midden van ons huisje en mijn werk. Top! Heel enthousiast mail ik die school dat ik interesse heb in die open plaats en geef meteen ook alle nodige info mee om de inschrijving te realiseren. Mijn hart springt bijna uit mijn borstkas! Wat een geluk! Een vrije plaats op die leuke school :)
De volgende ochtend besluit ik om te bellen (ik heb mijn mail al 100 keer gecheckt en het is ocharm 10u maar ik wil die plek niet laten schieten) en dan volgt een ontnuchterend gesprekje. Ja er is een open plaats (ik moet dat goed in de gaten hebben gehouden want die is pas e avond voordien opengezet) maar er is ook een wachtlijst van ouders die vorig jaar al wouden inschrijven maar geen geluk hadden. Als die 6 ouders verzaken aan de vrije plaats dan zal ik gecontacteerd worden en kan Roxanne starten,  maar die kans is dus zeer klein. Even een opdoffer. Ik vraag wat de opties nog zijn, of ik Rox ook op die wachtlijst kan zetten, wat de kansen zijn, ...  Ik krijgt te horen dat de huidige wachtlijst tot 5/10 wordt gebruikt en daarna vervalt deze en schakelen ze over op een interne wachtljst. Ik kan Roxanne op die interne wachtlijst komen schrijven dan zou ze daar bovenaan staan prijken en ben ik de 1e die zal gebeld worden als er onverhoeds een plekje vrijkomt dit schooljaar in K1. Beter dat dan niets roept mijn hoofd dus ik maak meteen een afspraak voor de dag erop (ik wou de dag zelf maar de man had geen tijd ;) ) zo vroeg mogelijk in de ochtend.

Woensdagochtend sta ik stipt om 10u op de stoep van de school en al heel snel zijn alle documenten ingevuld, Roxanne staat officieel op de wachtlijst. Ik begin een beetje te vertellen over de zoektocht naar een school en dat ik het heel fijn zou vinden moest mijn dochter naar deze school kunnen komen omdat hun visie zo bijzonder en leuk is. Het is een methodeschool, een jenaplanschool en die visie is heel charmant. Het is heel huiselijk, gericht op de kinderen en samenleven en ontdekken.Geen traditioneel onderwijs (zoals haar school) maar een leefschool, een school waar ouders echt onderdeel zijn van de werking en kinderen heel actief worden betrokken in alles. Ook is er een hele leuke speelplaats met zandbak, groen, bomen om in te klimmen,... En moeten kinderen regenlaarsjes op school laten staan om buiten te ravotten en pantoffels aandoen binnen in de klas. Het zijn klasgroepen waar alle leeftijden (bij de kleuters) door elkaar zitten. Dus K0-K1-K2 en K3 zitten samen en iedereen leert van elkaar. Steeds 6 kindjes per leeftijd.
Ik ben precies een spraakwaterval (soms echt erg!) en voor ik het weet blijf ik maar ratelen en geef ik mee dat ik weet dat er nog 2 jenaplanscholen zijn in Gent, eigenlijk op wandelafstand van ons huisje maar dat ik echt wel kies voor deze school omdat die 2 andere scholen met elkaar samenwerken. En bij de ene locatie heb ik een supergoed gevoel (ik heb de scholenwandeling gedaan 2 jaar terug hier in de buurt om kennis te maken met alle scholen en te voelen hoe de sfeer er s) maar dat is enkel kleuterklas en dan moeten de kinderen in het lager naar de andere locatie en die is zo groot, druk en overweldigend... Ik zag mijn kleine meid daar niet meteen aarden. Dus daar wil ik ze niet inschrijven.
P. (de man van de inschrijving) roept me even een halt toe en verbeterd mij. De kleine charmante locatie is onderdeel van deze school, de kinderen die daar in de kleuterklas school lopen kunnen ook in het lager aansluiten bij hen. Er wordt niet samengewerkt met de grote school, dat is een entiteit op zich.
Mijn ogen gaan blinken en ik vraag of ik Roxanne ook op de wachtlijst kan plaatsen van dat kleine schooltje, om zo de kansen wat te verhogen. Met een slnks lachje tokkelt P. even op de computer om dan te zeggen "Wachtlijst? Neen, niet op de wachtlijst, er is plaats voor een K1!"  Ik was door het dolle heen! Ik heb letterlijk gezegd "Oh! Echt waar? Moest het geen corona zijn zat ik nu op uw schoot om u een dikke kus en knuffel te geven" Zo enthousiast was ik!  Geweldig!
Als in een roes heb ik die bundel papieren ingevuld en terug ingediend. Wat geweldig! De kleine meid kan zomaar veranderen van school. Naar een schooltje hier in de buurt (letterlijk 600m van ons deur), met een leuk pedagogisch plan en goede vibe. Ik weet nog dat ik erg gecharmeerd was door het schooltje op de scholenwandeling en dat het op nummer 2 of 3 stond van mijn lijst van voorkeursscholen. Wat een buitenkans! Geweldig!  Het is het kleinste schooltje van Gent met in totaal 48 kleuters, verdeeld over 2 kleuterklassen. Meer is er niet. Superklein en superleuk. Ik was en ben zo gelukkig!
Ik ging er van uit dat de switch pas na de herstvakantie kon plaatsvinden omdat er dan ook nieuwe kindjes zouden instappen en het leek me ook logisch dat er een aantal geijkte dagen zijn dat je kan veranderen van school. Maar niets was minder waar! De maandag erop (14 september) was Roxanne al meer dan welkom in Het Kriebelhuis, zonder pardon. Waarom haar nog langer op die school laten als er plaats is? Wauw! Echt, alles viel gewoon op zijn plaats. Fantastisch! 

Ik ben naar buiten gewandeld op wolkjes en heb dan ook meteen de zus ingelicht over de zotte gang van zaken. In de namiddag ook een mail gestuurd naar de directie van de school van Rox om wat kader te schetsen en de medewerkers van de STIBO ingelicht. De 2 laatste dagen school waren het bewijs dat ik juiste keuze heb gemaakt. De betrokkenheid bleef laag en de interesse in de verandering van school was afwezig. Ik heb haar juf niet gezien niet gehoord. Toch wel bedroevend en confronterend als ik eerlijk ben.
Dat weekend heb ik Roxanne proberen voor te bereiden op de schoolverandering door  te vertellen over haar nieuwe schooltje, pantoffels en laarsjes te zoeken die ze leuk vond, de naam van haar nieuwe juf geoefend,... Geprobeerd waar ik kon om haar op haar gemak te stellen en info te delen.  Een van haar belangrijkste en meest gestelde vragen was "Ga jij dan ook mee naar het klasje?" Het was heel duidelijk dat het erg belangrijk voor haar was dat ik meeging naar haar klasje en haar dus niet zomaar even ging droppen. Ik had/heb het gevoel dat ze daar toch een schrik heeft gepakt op haar vorige school. Gelukkig kon ik haar vertellen dat ik effectief mee ging naar haar klasje en even bij haar zou blijven. Er is een heel open beleid op school waar ouders echt welkom zijn in de klas en even mogen vertoeven als hun kindje dat nodig heeft. Heel geruststellend voor ons allebei :)

Die maandagochtend was ze al vroeg uit de veren en het was toch best spannend voor ons allebei. Ik wou een goede eerste indruk maken als mama dus deed mijn best om er wat fatsoenlijk uit te zien (in de mate van het mogelijke met zo een dikke buik) en ook Rox moest er piekfijn uitzien. Met een kloppend hartje op de fiets gestapt en naar haar nieuwe schooltje getrapt. Eenmaal ze van de fietsstoel was getilt popelde de kleine dame al om naar binnen te gaan en voor ik het wist was ze al verdwenen in het schoolgebouw :) Toen ik de fiets op slot had gezet en achter haar aan was gewaggeld vond ik haar niet meteen terug, ze was al halverwege de trap :D 'Dat zit hier wel snor" dacht ik meteen met een glimlach, mijn geweldige trol! Wa is ze toch fantastisch en ondernenemend en vertrouwensvol <3
Eenmaal boven wisselenden we haar sandalen voor pantoffels en schoof ze meteen aan bij andere kindjes aan de tekentafel om meteen aan de slag te gaan. Ik keek vol bewondering toe. Met de juf maakte ik kort even kennis en ook andere ouder stelden zich spontaan voor. Superleuk gevoel! Roxanne mocht ook een nieuw figuurtje komen uitkiezen en koos overtuigd voor de papegaai. Na een halfuurtje had ik het gevoel dat het wel dik OK was om door te gaan en na nog een dikke zoen, knuffel en aaike verliet ik met een grote glimlach en een gerust hart haar klasje. Dit is geweldig!

Ik ben heel blij dat ik haar van school heb laten veranderen. Het was een vrij impulsieve beslissing en de dagen na de inschrijving had ik wel nood aan bevestiging en aan het vertellen aan anderen. Ik heb het proces gedeeld met de zus (Metie) en Dimi (haar peter) omdat zij toch ook wel betrokken moeten zijn in het verhaal en haar opvoeding. Ik vind het belangrijk om hen te betrekken in haar leven en in de keuzes die ik maak. Ook al had ik de beslissing al genomen en was alles al rond, toch vond ik het belangrijk om het bij hen af te toetsen en te horen dat ik het goed doe.
Ook hier weer komt het alleenstaand-mama zijn weer erg op scherp te staan. Er is niemand waar ik ad hoc mee kan overleggen of die dezelfde verantwoordelijkheid voelt over Roxanne als ik. De keuzes die ik maak zijn zo bepalend. En het moeten goede keuzes zijn en dat weegt soms wel eens door. Ik heb een heel proces doorgemaakt in mijn hoofd en opeens vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en grijp ik de kans die zich dan en daar aandient, zomaar, zonder enig overleg. Ik ging van "ik ga me orienteren op een andere school" naar "ik heb Roxanne ingescheven en ze start maandag" in amper 1 nachtje.
En heel mijn lijf en hoofd roept dat het de goede keuze is en de juiste beslissing maar er is geen klankbord dat ten alle tijde kan luisteren en samen kan nadenken over situaties. Ik ben op mezelf en mijn eigen gevoel aangewezen op zo een momenten. En in the end ben ik degende die de knopen doorhakt en beslissingen neemt. NIemand anders.
Enja, het moet GOED zijn. Als het niet goed voelt dan aarzel ik niet om stappen te ondernemen en te veranderen. Ik ben van creche veranderd omdat het niet helemaal OK aanvoelde, ik ben van school veranderd om het schuurde en wrong. Het moet juist zijn. Mijn kleine trollemol moet goed worden begeleid en ondersteunt in haar ontwikkeling. De creche, de school, de sportclub, de jeugdbeweging,... alles is deel van het team dat Roxanne opvoed, ze zijn allemaal (of zullen zijn) partner in haar opvoeding en omdat er geen papa/partner is nemen zij een nog grotere rol in . It takes a village to raise a child en dat village moet er picobello uitzien :) Voor minder ga ik niet. En dat maakt mij wel tot een goede mama denk ik maar soms is het nodig om dat eens te horen <3