schemerzone

Een kleine week geleden haalde ik het hier voor de eerste keer aan:  Het verlangen naar een tweede kindje. De wens om mijn gezin écht compleet te maken. En door het hier een platform te bieden heb ik voor mezelf ook meer ruimte gecreeërd om over te praten met anderen.
Ik ben al een tijdje bezig met dit heel voorzichtig te delen met anderen (op Liezenweekend heb ik het heel eerlijk verteld aan iedereen), mijn zus heb ik het langs mijn neus weg eens aangehaald, D. (de peter van Rox) weet van de grote wens af,... Ik had voor mezelf wel een aantal mensen geslecteerd die er mij af en toe eens naar vragen. Gewoon zomaar, op den bots. Geen diepgaande gesprekken of grote denkoefeningen maar het onderwerp af en toe eens aansnijden, losjes. En dat was goed zo maar nu is het niet meer voldoende. Ik wil uit de schermzone! Ik wil een beslissing maken, de knoop doorhakken. Zodat ik weet welk pad ik moet volgen en welke doelen ik nastreef.
Omdat het zo een delicaat onderwerp is en vrienden ook wel weten dat het een emotioneel zeer beladen is, is het niet eenvoudig om een opening te vinden om hier een écht gesprek over te hebben. En in the end is het mijn beslissing. Ben ik de enigste die deze keuze kan maken. Niemand kan ze voor mij maken en het is mijn keuze en de mijne alleen.

Ik ben vooral bang om spijt te hebben. Spijt van welke keuze ik ook maak. Spijt dat ik toch niet voor een tweede kindje ben gegaan of net spijt omdat ik het wél gedaan heb (en het valt allemaal veel zwaarder dan ik had gedacht!). Ik vind het een ontzettend lastig om hier mee rond te zeulen. Het heeft lang gesluimerd en wat doelloos rondgedwaald in mijn gedachten. Maar nu.. nu laat het zich niet meer terugdringen. Nu is het zo gigantisch op de voorgrond komen te staan en moet ik echt een beslissing nemen.

Mede door de onhoudbare situatie op mijn werk is het nogal precair aan het worden om te besluiten wat ik ga doen. Het is zo dat als er een tweede kindje komt het veel verstandiger en handiger is om op mijn huidig werk te blijven tot ik zwanger ben (een jaar votlijds betaald thuis, premies lopen door, geen vervelenden toestanden met werk,... ) want nu op zoek gaan naar nieuw werk, starten in september en dan doodleuk gaan verkondigen in november/december dat ik terug IVF/ICSI opstart... dat is geen goed plan me dunkt.  Dan is het gewoon een kwestie van doorbijten en niet breken. Dan weet ik tenminste waarvoor ik blijf doorvechten op mijn huidig werk. (Het plan zou dan ook zijn om volop te solliciteren in de periode dat ik thuis ben en dus niet meer terug te keren naar mijn huidig werk)
Maar... komt er geen tweede kindje dan verlies ik nu kostbare solliciatie-tijd en tonnen energie! Als ik zeker weet dat er geen tweede komt dan ben ik in staat om mijn ontslag te geven en eender welke job aan te nemen. Zelfs gewoon een opvoeder/begeleidersjob in een andere voorziening. Dan hoef ik er niet meer over te tobben, pak mijn boeltje en ben daar weg. Dan houd het gewoon op mijn verhaal in de voorziening waar ik nu werk. Zonder meer.

In mijn hart heb ik de beslissing al lang gemaakt en is er geen twijfel meer: ik wil doodgraag een tweede pateeke!  Maar mijn verstand heeft natuurlijk ook een belanrgijke rol en die roept me toch op om even stil te staan en bijzonder goed na te denken. En daar ben ik nu mee bezig :)
Ik heb altijd gedroom van een gezinnetje bestaande uit een leuke man en 2 dotten van kindjes. Ik heb mijn toekomstbeeld al grondig moeten bijstellen door de keuze te maken om alleenstaand mama te worden. Wil ik nu opnieuw aan de beeld sleutelen? Berg ik mijn droom op? Ik heb het gevoel dat mijn gezin niet compleet is, dat er nog heel veel liefde te geven is. Ik kan het niet zo goed uitleggen, het is ook heel moeilijk in woorden te vatten. Een kinderwens is in sé niet rationeel. Het is puur een gevoelsmatige kwestie, een hartewens. Maar nu moet ik wel rationeel een beslissing nemen. Een keuze die mijn hel verdere leven beinvloed. En dat maakt me ook wel bang om eerlijk te zijn. Bang om de verkeerde beslissing te maken. Kiezne is verliezen zegt men wel eens en in dit geval is dat absoluut waar!
Kies ik ervoor om geen tweede kindje te krijgen dan "verlies" ik mijn droombeeld, dan berg ik de hartewens op en richt me volledig op een leven met Roxanne. Een fantastisch leven met mijn kleine trol maar misschien wel met een knagend gemis diep vanbinnen. Kies ik wel voor een tweede kindje dan "verlies" ik het evenwicht dat ik nu heb gevonden, de financiele zekerheid, het iets gemakkelijker praktisch organiseren van de opvang. Maar kom ik wel tegemoet aan de wens die ik al heel lang koester.

Kak he het is zo lastig om deze beslissing te maken! Ik heb al op verschillende manieren geprobeerd om informatie te verzamelen (praten met vrienden die 2 kindjes hebben, BAM's met  1 of 2 kindjes (en de wens voor een 2e), praten met vrienden zonder kinderen over dit verlangen,...) maar steeds wordt ik op mezelf teruggeworpen. Ik en ik alleen kan deze keuze maken. Maar.. Hoe doe je dat? Hoe maak je zo een keuze? Met je hart... Of me met verstand?
LIefst een combinatie van beiden natuurlijk (ik hoor het jullie wel denken) maar wie laat je dan uiteindelijk leiden? Wat geeft de doorslag in de ultieme belissing?

Veel vragen... weinig antwoorden.
Maar wel veel liefde, ontzettend veel liefde!
En een groot verlangen dat zich niet laat temperen.