Sinterklaas kapoentje, gooi wat in mijn schoentje! - Testdag 8
MIjn lichaam is het al een heel week aan het aankondigen en toch moest ik deze ochtend een test doen. Het moest gewoon! Ik moest zeker weten dat ik niet zwanger was, ik moest die spierwitte test in handen hebben. Ik weet ook dat het een beetje onnozel is en dat het gewoon bevestigd wat ik al weet maar toch het MOEST!
Dus zo geschiedde, deze morgen plaste ik in een bekertje zodat ik een paar druppeltjes urine op dat witte staafje kon laten vallen en 5 minuten lang zenuwachtig over en weer kon drentelen, hopend op een mirakeltje. En toen ik na 5 minuten uiteraard geen 2e streep zag verschijnen was het helemaal ok. Nu was het zeker. En kon ik me er ook gewoon bij neerleggen dat het misschien voor een volgende keer is. Of misschien ook niet en dat het nog een paar maand zal duren. Maar iets in mij moest het zwart op wit, allé tis te zeggen wit op wit zien staan voor ik kon het loslaten. Heb er geen traan om gelaten en heb mij er ook niet slecht bij gevoeld. Uiteraard vind ik het jammer maar het was ook gewoon een bijna onmogelijke missie :) Maar hé helemaal onmogelijk was het niet dus die kans moest ook zeker worden gegrepen!
Het is wel een beetje een gek gevoel.. er is een heel pril beginnetje van een mensje teruggeplaatst dus er was wel "iets" en nu is er gewoon niets meer. Ik wil het niet groter maken dan het is maar ergens voelt het wel wat vreemd aan dat het beginnetje gewoon weg is nu. Opgelost in het niets. Alsof het nooit bestaan heeft.
Bij de IUI's had ik dat helemaal niet omdat er ook geen sprake was van "iets", dat was gewoon sperma injecteren en hopen op het beste. Maar daar is nooit iets uit ontstaan. Dat "beste" kwam maar niet en ik heb nooit geweten dat er een "ietsje" was (als dat er al ooit geweest is). Nu liggen de kaarten anders en is er echt wel een miniscuul piepklein beginnetje gemaakt en teruggeplaatst. Maar heeft het de kans niet gevonden om zich in te nestelen. Eigenlijk is het al weg nog voor het er echt was.
Misschien moet ik er allemaal niet zo uitgebreid bij stilstaan maar het doet wel wat met mij. Meer dan ik had gedacht. Het is op een ander niveau dat het mij raakt deze keer. Ik ben er niet het hart van in en er zijn zeker geen tranen of gevoelens van mislukking aan het rondwoelen. Maar het is toch een klein beetje afscheid nemen van dat ietsje dat nu een nietsje is. En ik vond het wel belangrijk om hier even wat woorden aan te geven. Meer niet :)
Nu is het wachten tot mijn regels effectief doorbreken. *zucht* Al de hele week is het zo een mini-beetje, te veel om zonder bescherming rond te lopen, te weinig om de cup te gebruiken. Ieder toiletezoek is wel een kleine confrontatie met deze mislukte poging. Misschien ook daarom dat het niet als een shok kwam deze keer maar dat ik er gewoon beetje bij beetje aan gewend ben geraakt. Vervelend wel om zo te kwakkelen met m'n regels. Sinds de bevalling is dat toch allemaal een beetje in de war gestuurd. Normaal hadden ze vandaag dan moeten doorzetten maar hé wat dacht je? Natuurlijk gebeurde er vandaag lekker helemaal niets! Zelfs geen mini-beetje bloedverlies! Hopen maar dat het dan morgen wel begint want ik sta te popelen om een nieuwe afspraak te maken bij Dr Decleer en om het hele circus terug te laten optreden. Ik wil een tweede kindje! <3