SMAk - BOEM - PATAT

Het telefoontje van Dokter Decleer van zaterdag, met de twijfelachitge bloedtest, heeft me toch even doen zweven en vooral doen hopen dat het gelukt zou zijn :) Het was nog erg onzeker en ik hoopte net iets té hard dat het raak zou zijn.
Tot ik deze ochtend een urinetestje deed en er geen tweede streepje verscheen... Niet zwanger dus. Niet gelukt. Smak boem patat.
Even terug op de grond gecatapulteerd. De hoop die ik had (maar niet altijd wou toegeven aan mezelf) bleek ongegrond.

Ik heb de hele dag wat lopen snotteren. Stomme hormonen ook. Ik ben hoe dan ook een emo-trut en tranen zijn geen utizondering maar ik had er geen vat op vandaag. Wat bijzonder uitputtend was. En ik kan er ook met weinig mensen over praten. Want hoe leg je uit dat je treurt om iets dat er nooit is geweest? En dat je zo zwaar valt dat het niet lukt, terwijl het nog maar de 2e poging is? Hoe groot het verlangen is naar zo een klein hummeltje en dat de wachtweken moordend zijn? Hoe vertel ik dat het zo een pijn doet om een negatieve test in handen te hebben?

Ik doe er luchtig over "Gohja, tis nog maar de 2e ronde :) kansen genoeg!" en "Gezwind op naar de volgende poging" en het alombekende "Je weet wat ze zeggen he, 3e keer goede keer *hihi* " Omdat het ook zo vermoeiend is om er wel eerlijk over te zijn over hoe ik me voel en omdat het zo een delicaat thema is waar geen juiste woorden voor zijn.
De enige aan wie ik eerlijk heb opgebiecht dat het zo lastig was vandaag was aan B. een vriendin die de hele mallemolen al te veel heeft doorgemaakt maar gelukkig wel 2 dotjes van kindjes heeft gekregen door IVF. Zij weet als geen ander wat het is om te wachten en te hopen en tal van ziekenhuisbezoekjes af te leggen en hormonen te slikken, op te steken en te spuiten,... Om dan te moeten horen dat het voor niets is geweest.
Het valt allemaal zwaarder dan verwacht en het verdriet is ook groter dan ik had voelen aankomen. Ik heb niet echt woorden voor wat ik voel wat maakt dat ik me wat alleen voel op dit moment maar dat is zeker het geval niet. De mensen die ik heb ingelicht vinden het erg jammer en duimen hard mee voor de volgende poging. Maar het  gemis van een partner word nu nog maar eens op scherp gesteld... er is helemaal niks leuks aan de hele procedure en er is ook niemand om het echt mee te delen en het verlangen en de "wanhoop" mee te helpen echt te dragen... Dit is iets dat ik min of meer alleen moet doorspartelen. Bijgestaan en gesteund door lieve vrienden en de zus maar au fond is het mijn verdriet, mijn pijn, mijn verlangen en mijn hoop. Als koppel kan je die gevoelens delen want je erkent en herkent ze bij elkaar omdat jullie het beiden zo graag willen... Ik wil dit heel graag.. op mijn eentje.
Tis een beetje eenzaam in mijn hartje op dit moment.

Morgen heb ik de bloedtest die me officieel gaat meedelen dat de 2e poging niet is gelukt. Ik ga proberen om een afspraak te krijgen voor zondag, voor een eerste echo. Dan zit ik op 10 dagen in mijn gewone cyclus. Normaal mag ik pas beginnen tellen vanaf de eerste dag van mijn regels maar die gaan er met wat geluk pas over 2 dagen doorkomen. Dat is een week later dan normaal en ik ken mijn lijfje... Ik denk dat mijn cyclus gewoon doorloopt maar de utrogestan mijn regels tegenhoud. En omdat ik geen eisprong wil missen ga ik dus een afspraak proberen vast te leggen voor zondag. Dan kan ik ook meteen zien of mijn theorie klopt of niet ;)
Ook wil ik eens een balletje opsmijten om minder hormonen te moeten gebruiken maar de kans is klein dat dit me gaat lukken. Maar ik wil mijn slag wel thuishalen wat betreft de echo. Het is belangrijk voor mijn gemoedsrust. Want er word zo hard geknoeid met mijjn lijfje... maar ik ken het wel het allerbeste en  wil dan ook enige controle behouden.
We zetten ons al schrap :)