Sociale impact

Naast de ingrijpende lichamelijke toestanden en emoties die de pan uitswingen is de sociale impact van dit alles ook echt niet te onderschatten. Iets dat ik niet helemaal in rekening had gebracht bij de start van dit traject. Ik had me uiteraard wel verwacht aan hoge pieken en diepe dalen als het op emoties aankomt en dat het lichamelijk ook een hele beproeving zou worden had ik ook ik in mijn achterhoofd gehouden... Maar dat ook mijn leuk sociaal leven er zou beginnen onder te lijden was even schrikken.
Het is echt goochelen en jongleren met foefkes, redenen, uitvluchten...  En niet alleen op het werk (als ik wéér eens kort op de bal een wissel nodig heb) maar ook op dates en uitjes met mijn vrienden.

Ik ben het meisje dat helemaal lyrisch word bij het zien verschijnen van een heerlijke Orval, mijn tijd neem om echt te genieten van een stevige Sint-Bernardus of met smaak drink van een Westmalle Tripel, die rookt vanaf dat het eerste terrasjes-bezoek een feit is omdat ze het zo gezellig vind (en op 1 oktober consequent stopt), die mee is met het wel en wee in de wereld en ook overal haar zegje over doet, die altijd wel ergens voor te vinden is en overal tijd voor kan vrijmaken, die haar hart op de tong draagt en veel deelt met haar vrienden over de leuke hobbels en bobbels haar leventje... Ik ben een sociaal beest dat geniet van alle leuke dingen in het leven en ik ben heel rechttoe rechtaan. En eerlijk. Bovenal ben ik eerlijk.

Alleen de laatste maanden ben ik niet zo eerlijk meer... En het begint heel erg tegen te wringen.
Ik drink slechts sporadisch nog een stevig biertje want in de wachtweken is het helemaal uit den boze!  En in de week dat mijn regels moeten doorkomen ben ik al een vat vol emoties dus daar alcohol bijgooien is echt om miserie vragen. Ik hoor mezelf dan zeggen 'Goh heb niet zoveel zin in bier. En ik word daar ook altijd zo moe van...Doe maar een cola lightje" Verschillende vrienden is het al opgevallen dat ik nog geen sigaret heb aangeraakt en dan verkondig ik maar dat het me "te duur" is geworden ondertussen en dat het ook op niks slaat dat roken. Terwijl ik eigenlijk als ik heel eerlijk ben met mezelf wel heeeeeeel graag een sigaretje zou roken af en toe. Door de medicatie ben ik vaak ook heel erg moe of voel ik me misselijk wat maakt dat ik regelmatig thuis in de zetel lig onder een dekentje in plaats van leuke dingen te ondernemen met mijn vrienden.

Maar het allerergste vind ik de gesprekken!  Wel of geen kinderen, relaties, moederschap, kinderwens, BAM,...zijn thema's die heel erg leven bij mij en mijn vrienden. En aangezien we allemaal rond de 30 cirkelen is dit ook niet uitzonderlijk. Maar ik vind het heel lastige gesprekken. Omdat het me zo nauw aan het hart ligt en ik dan het liefst van al wil uitschreeuwen. Ik wil hen vertelen dat ik heel intensief bezig ben met het vervullen van mijn kinderwens ZONDER partner en dat dit me heel erg bang maakt enderzijds maar ook ontzettend gelukkig anderzijds. En dat het allemaal niet zo eenvoudig is of zwart-wit. En dat ik inderdaad een kinderwens heb, een gigantische zelfs, enja dat ik het zou zien zitten om alleenstaand mama te worden. Dat ik daar mee bezig ben! En wat het allemaal met zich meebrengt en dat het toch niet zo eenvoudig is om die keuze te maken. En hoe het moederschap je hele leven ondersteboven zet maar dat het ook zoveel moois met zich meebrengt (of dat ik toch alleszins hoop).
Maar ik doe geen van dit alles... Ik houd me vaak op de achtergrond, poneer geen stellingen of meningen en laat die gesprekken zoveel mogelijk aan mij voorbijgaan. Of houd het gesprek vooral bij de anderen. En laat weinig los van wat er bij mij allemaal leeft.
Ik heb de keuze gemaakt om maar een klein groepje vrienden in te lichten en ik wil me daar ook echt aan houden. Om het voor mezelf draagelijk te maken. Wat nu heel contradictorisch klinkt, ik weet het, maar hoe meer mensen het weet hoe groter de druk wordt. Het zou geen verlichting zijn als er nog meer mensen op de hoogte zouden zijn. Nja, ik zou niet meer het gevoel hebben dat ik iedereen foefkes loop wijs te maken maar ik weet dat ook daar een einde aan komt. En ik me dan ook daar voor kan excuseren en dat het me niet kwalijk zal worden genomen.

Als het goed komt met de behandelingen zullen er heel veel "aha-erlebenissen" plaatsvinden :)
Dan zullen heel veel puzzelstukjes in elkaar vallen en het plaatje zal opnieuw kloppen. Iets waar ik heel erg naar uitkijk! En dan kan ik met iedereen genieten van mijn zwangerschap en het allemaal van daken schreeuwen. LIjkt me heerlijk!