Soms.. Heel soms
Ik ga hier even compleet met de deur in huis vallen maar soms, heel soms heb ik wel eens spijt van mijn beslissing om alleen voor een kindje te gaan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal gek op Roxanne! En ik ben ongelooflijk blij dat ze er is en ik zou ze nooit kunnen missen. Haar geboorte is een gigantische mijlpaal in mijn leven. De liefde die ik voor dat kleine lieve mensje voel is niet te omschrijven. Maar het spijt me soms wel dat ik het ALLEEN heb gedaan.
Het is niet alitjd even eenvoudig om de zorg voor haar op te nemen. Er zijn echt momenten dat ik zo hard verlang naar iemand die naast me staat. Naar iemand die het even kan overnemen. Dat ik het mis dat er iemand is die evenveel van mijn kindje houdt als ik. Ik vind het lastig om de grote en kleine successen alleen te moeten vieren. Ik weet soms met met mijn fierheid geen blijf, ik wil het dan van de daken schreeuwen dat mijn kleine trol iets nieuws kan... maar diep vanbinnen weet ik dat andere mensen het eigenlijk niet zo bijzonder veel kan schelen (om het heel cru te stellen). Het spijt me soms zo dat ik alle mooie zaken maar ook alle lastige dingen alleen moet dragen. Het is soms best eenzaam "alleenstaand mama zijn". En dat zijn de momenten dat ik spijt heb dat ik de sprong op mijn eentje heb gewaagd. Dat het pijn doet om naar de realiteit te kijken.
Hoewel ik een bijzonder onafhankelijk en zelfstandige vrouw ben die haar eigen boontjes meer dan goed weet te doppen is het gemis aan partner soms heel voelbaar, zichtbaar bijna. Ik ben nu wel mama maar ik ben ook nog steeds een vrouw die verlangens heeft en dromen koestert. Die nood heeft aan affectie, aan liefde, aan warmte. Ik mis het wel om bij iemand te kunnen thuiskomen, om mij te kunnen nestelen in iemands armen. Om ook even "liefde te kunnen tanken".
Uiteraard is niets uitgesloten maar op dit moment is geen man te bespeuren, in de verste verte niet. Ik zou ook niet goed weten hoe ik die persoon zou moeten ontmoeten, laat staan een relatie mee zou moeten uitbouwen! Mijn wereld is op dit moment zo klein en mijn tijd zo beperkt...
Het is een gemis dat ik weinig speelruimte geef omdat het ook best pijnlijk is. Maar af en toe klauwt het venijning om zich heen. En dan kan ik niet anders dan er even een traan om laten en medelijden hebben met mezelf. En dat is ook helemaal ok. Verdriet en pijn moet af en toe aan de oppervlakte mogen komen. Moeten af en toe hun plaats opeisen.
Ik vind het ook jammer dat Roxanne nooit zal weten wie haar donor is. Van wie ze afstamt. Het is een loodzware beslissing geweest om al dan niet op eigen houtje voor een kind te kiezen. Grotendeels omdat ik op die manier mijn ongeboren kind zijn/haar identitiet voor een deel ontneem. Ik vind het nog steeds een heel zware beslissing en ik hoop dat Roxanne het mij later niet al te zeer kwalijk neemt... Ik zou het begrijpen als ze het hier lastig mee heeft. Tenslotte heb ik voor haar beslist dat ze voor een stuk "onbekend" zal blijven. Er is geen verhaal, er is geen informatie beschikbaar over de donor. Het is een leegte die ik niet kan opvullen. Nooit.
Ik ga er actief mee aan de slag moeten om het verwerkingsproces ook bij haar in goede banen te leiden. Het zal geen eenvoudige opgave zijn, allesbehalve. En liefde zal hier zeker en vast niet voldoende zijn. Hoe gewenst en hoe geliefd ze ook is... die leemte kan ik nooit opvullen.
Alleenstaand mama zijn... Het is een soms verdomd eenzame uitdaging.