Spuitjes hier, spuitjes daar...Spuitjes overal *Eiceldonatie*

Sinds een paar dagen ben ik weer volop in de weer met het ploffen van spuitjes in een lapje buikvet om gezette tijden.
Heel gek om dit alles opnieuw te doen en hoe vertrouwd het aanvoelt. Ik moest bij de dokter ter controle om te kijken of ik al dan niet mocht starten en zonder enige schroom nam ik plaats in de stoel, de vrouwelijkheid etalerend. Geen seconde heb ik me ongemakkelijk of geneerd gevoeld. Half Gent heeft er toch al een blik op geworpen dus waarom zou ik nu opeens schaamte moeten voelen?
De spuitjes prepareren deed ik met  het nodige zelfvertrouwen en zonder aarzeling prikte ik mezelf in de buik. Gewoon alsof het een routineklusje is.  Het zijn zo vertrouwde en gekende handelingen geworden dat ik bijna niet meer bij stil hoef te staan. Natuurlijk doe ik dat wel he! 

Maar dan vooral hoe bijzonder het is dat ik dit mag en kan doen.Dat ik een andere vrouw een kans kan bieden op een zwangerschap. Hoe mooi het is om dat te mogen doen. Als ik naar Roxanne kijk dan overvalt me een gevoel van gelukzaligheid die niet in woorden te vatten is. En door die spuitjes te zetten,door elke dag even de tijd te nemen om medicatie in te spuiten en binnenkort een pick-up te laten uitvoeren kan ik anderen ook dat fantastische gevoel kado doen. Of toch een kans bieden die ze anders niet hadden gekregen om dit te bereiken. Ik vind het zo mooi om te mogen doen. Ik word er zelf heel gelukkig van (ondaks het effect van de hormonen op mijn humeur :) ) en das wel heel bijzonder.

Door een aantal eicellen weg te geven, materiaal dat anders gewoon elke maand doelloos in het toilet verdwijnt kan ik iemand een gezin schenken. Kan ik mee helpen bouwen aan een bijna onbereikbare droom. Die gedachte verwarmt mijn hart. Ik weet hoe groot het verlangen kan zijn naar een kind, om zwanger te mogen zijn, om het hele proces mee te mogen maken. Ik wou zelf ook ontzettend graag zwanger zijn Adoptie wou ik niet eens overwegen om verschillende redenen.  Onder andere ook omdat ik zo hard verlangde naar een bolle buik, naar de innige en unieke band die je hebt met je kindje als het in je buik groeit, om het allemaal te kunnen en mogen meemaken.Om je "vrouw zijn" op een utlieme manier te mogen vieren.
Het is zo een bijzonder prachtig proces een zwangerschap... het is ontzettend mooi. Zo overweldigend!
En door mijn eicellen weg te schenken kan die droom  voor andere ook werkelijkheid worden.

Er is een groot tekort aan eiceldoneren,de wachttijd bedraagt gemiddel 2 jaar! Twee jaar voor je aan de beurt bent om 6 eicellen uit de eicelbank te ontvangen... 6 kansjes op een kindje... Zonder garantie, zonder beloftes. Twee jaar wachten op een waterkansje... Want die eicellen moeten dan ook nog es bevrucht worden, goed blijven delen, terug worden geplaatst in een baarmoeder, zich innestelen én dan nog 9 maand blijven ontwikkelen. Als je er bij stilstaat zijn dat ontzettend veel voorwaarden en kan er op zoveel vlakken iets mislopen. Zes eicellen is niet veel... Ik weet het, je hebt maar 1 goedje nodig :)  maar toch... het moet verwoestend zijn.
Aan spermadonoren is  er niet echt een tekort.Het is niet zo dat er een overaanbod is maar het nodige materiaal is onmiddellijk voor handen. Er is geen wachtlijst om zaadcellen te ontvangen.