Te weinig uitgesproken verdriet

Sinds woensdag ben ik terug aan het "spuiten" ter voorbereiding van de eiceldonatie,heel vreemd om deze handeling opnieuw uit te voeren. Het gaat met gepaard met heel veel nostalgische gevoelens bijna. Het was zo een intense periode in mijn leven die nu zo ontzettend veraf lijkt maar eigenlijk, eigenlijk is het allemaal nog niet zo lang geleden en ging dat gepaard met zoveel emoties. En dat hele proces is nog steeds niet helemaal verwerkt. Het is ook een rouwproces waar ik nog dagelijks door moet. Mijn droombeeld, mijn wens tot een gezin heb ik moeten bijstellen. Ik heb altijd gedroomd van een man en 2 kinderen... de man is tot op heden achterwege gebleven, op een paar kortstondige en iets minder kortstondige passages na dan. "Het kind" is er alvast, Roxanne uiteraard :) Maar daglijks wordt ik ook wel geconfronteerd met de realiteit dat ik mijn ideaalbeeld niet heb kunnen bereiken. Dat ik een gezin vorm op m'n eentje. Ik ben er niet in geslaagd om een betekenisvolle relatie uit te bouwen met iemand, om een een papa te vinden voor mijn dochter. Ondanks dat het verlangen naar een partner zeer duidelijk aanwezig was én is ben ik daar niet in geslaagd. Ik heb een andere keuze moeten maken. Een keuze waar ik ten volle achtersta en waar ik zielsgelukkig mee ben maar ook wel een keuze die met zeer veel pijn en verdriet gepaard gaat. Nog steeds.

Het is geen eenvoudige weg geweest, het pad dat ik gekozen heb is zeker niet het meest gemakkelijke. Er zijn veel bergen en dalen, veel rotsblokken om te omzeilen of om stuk te breken, grote plassen om door te waden,... Nu en ook in de toekomst kom ik voor grote uitdagingen te staan. Uitdagingen en beslissingen die ik in essentie alleen zal moeten zien te overmeesteren. De keuze om alleenstaand mama te worden is mijn beste beslissing ooit en mijn hart loopt over van liefde voor de kleine trol, maar het is ook keuze die veel tranen met zich meedraagt. Een beslissinge die veel tijd nodig heeft om een plekje te krijgen
. 
Het is ook niet eenvoudig om daar de juiste woorden aan te kunnen geven. Ik heb geen spijt van mijn beslissing, absoluut niet. Er zijn momenten dat de pijn en de twijfel groter is dan de liefde voor mijn dochter en dan kan ik wel even wankelen. Maar in mijn hart heb ik geen spijt. Het neemt niet weg dat hoe gelukkig ik ook ben met Roxanne het verdriet om wat "ik ooit zo graag had gehad" er ook is. Ook dat mag zijn plaats krijgen, ook daar moet ruimte voor zijn. Om te MOGEN zeggen: Ik had het zo graag anders gezien, ik heb het zo lang anders gedroomd, gewenst. Zonder daarmee afbreuk te doen aan de liefde voor mijn kleine trol. Het is een pijn en een gemis die nooit helemaal zal weggegaan denk ik. Het zal slijten, het zal minder grootst worden maar het zal altijd een deel van mezelf blijven. En dat is ok.
Rouwen duurt lang, gaat met golven en is nooit helemaal afgerond. Je bent nooit écht klaar rouwen, met afscheid nemen van iets of iemand. Als iets/iemand zoveel voor jou betekend heeft dan blijft het altijd een deel van jou. Steeds een kleiner wordend stuk tot het misschien bijna onzichtbaar, onvoelbaar is geworden maar het zit er wel nog steeds. Het is een en blijft een deel van wie je was, wie je bent en wie je wordt.