SUIKERS HIER, SUIKERS DAAR... SUIKERS OVERAL!

Die zwangerschapsdiabetes begint serieus lastig te worden. Het is nóg iets om rekening mee te houden. En ik kan het precies niet zo goed meer opbrengen om mij aan de voorschriften te houden. Het is teveel gevraagd om én mijn job goed te blijven doen én zwanger te zijn én zo goed en zo kwaad als het kan voor Roxanne te zorgen én de corona-perikelen te trotseren én een hittegolf doorspartelen én de angsten om dit kindje alsnog te verliezen te bedwingen én vrienden te zien én niet helemaal gek te worden van alle verwachtingen die de wereld heeft én Roxanne niet ergens achter het behang te kleven als ze weer eens en driftbui heeft én alles in gereeedheid brengen voor Ricardo én mij mentaal voorbereiden op wat komen gaat én me inlezen over zwangerschapsdiabetes én goed voor dit ongeboren kind zorgen én op mijn gewicht letten én 4 keer per dag op geijkte momenten mijn suiker meten én mij ook nog eens aan allerlei dieet-voorschriften houden. HET LUKT ME NIET!
Ik ben knorrig, ambetand, kort van stof én van adem. Gewoon de dag doorspartelen is al een echte opgave. Ik ben de lelijkste versie van mezelf aan het zijn en ik vind het afschuwelijk. Maar ik ben echt op een punt aan het komen dat het gewoon teveel is. Dat het teveel balletjes zijn om in de lucht te houden en af en toe knap er iets van binnen in dat hoofd van mij. Dan slaag ik er niet meer in om sociaal wenselijk gedrag te stellen en ben ik gewoon aan het brommen. Of sta ik op de rand van een ontploffing en doe ik er alles aan om het toch niet tot een uitbarsting te laten komen. Maar dat kost me tonnen energie!
Wauw... ik ben het zo zat om zwanger te zijn en die hormonen niet onder controle te hebben.

Roxanne hangt het ook een beetje uit de laatste dagen. Typisch peuter/kleuter-gedrag maar ik kan het er nu gewoon echt niet meer bijebben. Het opzoeken van grenzen, het onbedaarlijk huilen van krokodillentranen, het op de grond gaan liggen krullen als ze iets niet wil doen,.. Ik word er letterlijk GEK van. Dan blaf ik ook tegen haar en zeg ik lelijke dingen als "Doe normaal! k luister niet naar jou als jij je aanstelt! Mama is nu echt heel boos op jou!"
Vanavond ben ik zelfs gewoon naar boven gegaan, met het traphekje slaand en roepend "ik wil je niet meer zien! Ik ben het compleet beu!!!!!" Roxanne gilde de longen uit haar lijf en mijn hart brak in 1000 stukken maar ik had even een time-out nodig om erger te voorkomen. Het was vreselijk.Al de hele avond slingerde ze tussen huilen en trunten en neuten enerzijds en heel lief spelen en schattig zijn anderzijds. Het was echt van het één naar het andere continu, ontzettend lastig.  Ik had haar al een paar keer aangemaand om naar boven te gaan, om te gaan slapen omdat ze duidelijk moe was. Neen, de kleine dame wou niet. Maar ze haalde wel 3 kleine kussens van de bank waarop ze zich dan probeerde te nestelen, wat uiteraard niet lukte met woedeuitbarstingen en veel tranen tot gevolg.Haar al 2 keer naar de gang gestuurd om te kalmeren. Toen ze terug -ietwat rustiger- uit de gang kwam getrippeld zag ze mij nog net haar flesje melk in de ijskast zetten. Ze zette het prompt op een huilconcert met alles erop en eraan. Ik verloor mijn geduld compleet. Deed haar aanstellerig gedrag na en zei dat ze het flesje kreeg als ze het mij rustig zou vragen. Hierop krulde ze zich weer al roepend en huilend op de kussens (dat opnieuw niet lukte) wat voor nog meer decibels zorgde. Ik schreeuwde "Genoeg! Naar boven!" en dit weigerde ze. Ze rende zelfs weg. Ik kon niet anders dan zelf weg te gaan want ik ging compleet over de rooie gaan anders. Na de scene met het traphekje stampvoetend naar boven om even tot rust te komen. Het gegil en geween ging letterljk door merg en been maar ik had echt tijd nodig om rustiger te worden. Ik was mezelf even compleet kwijt.
Na een paar minuten (die een eeuwigheid leken te duren) aan het trapgat verschenen waar ze stond te wachten en te sniffen. Gevraagd of ze rustig was en dat het goed was als ik haar een dikke knuffel kwam geven. Eenmaal beneden aan de trap elkaar een hele dikke knuffel gegegven, traantjes uit haar ogen gekust en het wat proberen uit te leggen. Ik dacht echt dat we nog rustig een boekje zouden kunnen lezen in de zetel en dan naar boven gaan om te slapen. Ze vroeg me nog -heel rustig en lief - om haar flesje melk. Dit gaf ik haar dan ook meteen en toen probeerde ze OPNIEUW op de kussen op de grond te gaan liggen wat OPNIEUW niet lukte uiteraard, waarop ze OPNIEUW in een tirade ontstak.  Ik draaide me met een ruk om, gilde "NEEN! NU IS HET GENOEG! GENOEG GENOEG GENOEG! NAAR BOVEN! VOORUIT!" en als een stormram ging ik op haar af, uiteraard zette ze het op een nog harder gillen en rende ze weg. Ik ben achter haar aan gegaan, haar opgepakt en haar naar boven gedragen. Met korte rukjes haar pamper aangedaan (terwijl ze tegenspartelde) en toen die eindelijk aan was en ik naar haar betraande gezichtje keek was ik kapot vanbinnen. Het kleine meisje is gewoon moe. Ik ben gewoon moe. We zijn allebei doodmoe. Het was niet meer dan dat. Ik trok haar dicht tegen me aan, fluisterde wat lieve woordjes en stelde haar op haar gemakt. Vertelde ook dat mama niet meer boos is en ook niet graag boos is. Maar dat het wel belangrijk is dat Roxanne luistert. En dat ik het niet leuk vind als ze over alles begint te wenen en te trunten. Nog een paar dikke knuffels, kussen en aaikes later haar in haar bedje gelegd, een boekje gelezen (terwijl ik haar handje vasthield) en haar welterusten gekust. Ze riep me nog eens terug want "jj hebt nog geen kusje en knuffel gekregen" waarop ze haar handjes uitstrekt om mij te omarmen. *krak* zijn mijn hart weer.
MIjn lief klein dotje... Wat zie ik je graag!
Het was binnen de 3 minuten stil op jhaar kamertje dus ik ben er vrij zeker van dat ze prompt in slaap is gevallen.
En nu zit ik hier met een gigantisch schuldgevoel en het idee dat ik de slechtste moeder ooit ben. Wie behandelt haar kind nu zo? Das toch niet OK om zo een klein meisje zo hard aan te pakken? Wauw.. wat een heftige avond.

Ik heb nood aan verlof. De spanning moet uit dit lijf. Ik voel het langs alle kanten trekken. Ik kan dit niet lang meer volhouden, deze jongleeract. Ik moet tijd en ruimte krijgen om de komst van Ricardo voor te bereiden. Om mijn huis, mezelf en Roxanne klaar te stomen voor de komst van dit kereltje. Het is zo ontzettend hard nodig!