Suikertest - Feestje

Een 3-tal weken terug werd ik verwacht in het ziekenhuis voor de OGT-test ofte de uitgebreide suikertest. Omdat ik overgewicht heb (ahum) en Kobe* doodgeboren is kreeg ik meteen de uitgebreide test voor de kiezen. Ik werd verwacht om 9u in het ziekenhuis en mocht niets meer eten na het avondmaal de dag ervoor.
Door de corona-maatregelen ben ik pas om 9u45 in het labo gesukkeld en pas dan kon de test van start gaan. Eerst een bloedafname, dan het drinken van een mierzoet drankje (grenadine puur zo leek het wel, bah!), uurtje wachten en dan nog een bloedafname en dan nog een uurtje wachten voor de laatste bloedafname. Op zich een koud kunstje ware het niet dat ik me na 45 minuten ontzettend slap en "slecht" voelde. Het was een algemeen gevoel van onbehagen en ongemak. Het bleek er bij te horen voor sommige vrouwen dus niets om me zorgen over te maken volgens de laborante maar toen ik terug naar de vertoef-ruimte wou (die een verdiepje hoger was) leek de trap een bijna onmogelijk te nemen hindernis. Heb er een tijdje over gedaan om hem te bestijgen maar het is gelukt. Ik heb me dan wel moeten focussen om kalm te blijven en mijn lichaam terug wat onder controle te krijgen. Heel vreemde gewaarwording. Toen de laatste bloedafname (om 11u45) achter de rug was kon ik op zoek naar eten maar ik wou vooral frisse lucht en besloot om op de fiets te stappen en in het centrum een broodje te kopen. Die krachtinspanning is me nogal zuur opgebroken want het ging van kwaad naar erger en ik voelde me ontzettend slapjes, zelfs na het broodje! Ben naar mijn werk gefietst om te melden dat ik naar huis ging omdat ik me niet goed voelde. Niemand die zich vragen stelde want het was overduidelijk dat het niet ging met mij. Eenmaal thuis (langste fietsrit ooit) heb ik 2u geslapen en erna was het ietsje beter. Heel vreemde gewaarwording.

Twee dagen later belde ik voor de resultaten, ik kreeg niet de dokter aan de lijn maar de secretaresse die me heel droog meedeelde dat 1 waarde licht verhoogd was en dat ze me ging doorschakelen naar de endicronoloog voor een afspraak en prompt werd ik in wacht gezet en doorgeschakeld... Beetje beduusd zat ik aan de telefoon en toch ook wel wat angstig als ik eerlijk ben. Uitslag was niet goed en nu volgt er een resem afspraken. Paniek! Toen ik was meer uitleg vroeg kreeg ik te horen dat ik me geen zorgen moest maken, in afwachting van mijn afspraken wat op mijn voeding letten en tijdens het consult zou me alles heel duidelijk worden uitgelegd. Ok dan...
Een weekje later was ik terug te vinden in het ziekenhuis en bleek dat mijn nuchtere waarde licht te hoog was om goed te zijn. Dit toont aan dat mijn hormonen op hol zijn geslaan en het niet aan mijn voedinsgpatroon ligt maar gewoon aan de zwangerschap. Toch een kleine geruststelling. Ik kreeg een meettoestelletje mee om 4 keer per dag mijn bloedsuikerwaarde te bepalen (hoera! Nog meer prikjes!) en bij de dieetiste kreeg ik een strikt voedingsschema mee. Een week later gaf ik de geprikte waarden door en omdat mijn nuchtere waarde vaak net een tikkeltje te hoog is mag ik nu dagelijks insuline spuiten. Hoera! Nog meer spuiten! *zucht*
Echt geweldig. Na het hele ivf-circus mag ik nu nog steeds in de weer zijn met naaldjes en pennen en machientjes... Bah bah bah! Ben het zo beu he!

Maar ok... alles voor dat kind zeker? Het weegt allemaal gewoon zo hard door en ik ben het allemaal zo beu. Kan het nu niet gewoon eens goed lopen deze zwangerschap? Zonder al te veel hobbels en bobbels? Ik heb toch al genoeg doorstaan om dit kindje te mogen verwelkomen in mijn buik...niet?Dit kan er gewoon echt niet meer bij.