Taaaatuuuuutaaaaatuuuu.. Naar de spoed met Rox!

Op dit moment lig in een opklabedje in niets anders dan mijn ondergoed in een ziekenhuiskamer op de kinderafdeling van Sint Lucas met Roxanne op 1m van mij in een oranje spijlenbed, bevestigd aan een monitor die haar hartslag en ademhaling registreert. En mijn hart doet pijn. Mijn kleine meisje....
Laat ik maar eerst vertellen dat er hoogstwaarschijnlijk niets aan de hand is en we er samen met een fameuze schrik vanaf komen. En dat we een nachtje in Hotel Sint Lucas logeren uit voorzorg en ter observatie. En om mij gerust te stellen want écht ik was even helemaal het noorden kwijt.

Deze avond fietsten we terug naar huis na een lange werkdag/leuke dag in de creche. Roxanne zat achterop, vastgesnoerd in het fietsstoeltje met wolfje en een flesje water. Ze had per uitzondering geen helmpje aan: deze ochtend was ik het vergeten afgeven in de creche en ik had het aan mijn fiets gehangen. Deze middag was ik even over huis gefietst om een verzekeringskwestie te regelen en omdat ik bang ben dat het zou gestolen worden had ik het van mijn fiets gehaald in huis gelegd. Uiteraard compleet vergeten meenemen toen  ik thuis vertrok dus bijgevolg: Geen helmpje voor Roxanne. Zelf had ik wel mijn helm aan (zoals zo goed als altijd). We waren bijna thuis, nog letterlijk 100m te fietsen toen ik opeens hoorde "Ohnee! Wolf" ik wierp een blik achterom en zag dat Wolf op het fietspad was achtergebleven. Ik stapte af, zette de fiets op zijn staander en zette 2 passen om Wolf op te rapen. Toen ik me bukte zag ik de fiets omver vallen! Met Roxanne erop! En zag ik haar hoofdje met een smak de borduur raken! Echt.... mijn hart stond stil! Ik voelde de tranen al prikken in mijn ogen en in geen tijd stond ik terug aan mijn fiets, waar ik een compleet overstuur en hard krijsende Roxanne probeerde uit het harnasje te bevrijden. Met trillende vingers, een hart dat 1000 slagen per seconde doet en tranen in de ogen is dat geen eenvoudig klusje. 'Een ambulance! Ik moet een ambulance bellen" was het enige dat nog door mijn hoofd schoot en het beeld van haar hoofje dat tegen de stoeprand smakt.... Vreselijk!
Met 1 hand probeerde ik in mijn rugzak te zoeken naar mijn GSM terwijl ik haar heel dicht te me aan drukte en kusje gaf. Ik probeerde haar te troosten maar ze weigderde me aan te kijken en bleef allleen maar onophoudelijk en oorverdovend krijsen. het ging echt door merg en been (naar mijn gevoel). Ik was bijna misselijk van paniek maar tegelijk heel rustig en probeerde om de belangrijkste zaken te checken: Ademhaling, beweging, oogbeweging, ... Ze was zeker niet buiten bewustzijn geweest. Had wel een flinke buil, een paar schrammen eeen fameuze  blauwe plek. Maar ze was er nog. Al bleek ze wel verward/vermoeid te zijn.
Er was ondertussen een lieve man gestopt die even checkte of alles wel OK met ons was en vroeg of hij iets voor me kon doen. Ik bleef Rox onophoudelijk weigen en knuffelen en de lieve man raapte mijn spulletjes bij elkaar (helm, rugzak, gsm, pamperzak, papflesje,...) En hielp mn fiets ook wat uit de weg te zetten. Ik vertelde hem dat de ambulance onderweg was dus dat het wel in orde zou komen. NIet veel later stopte nog een vrouw die daar in de buurt woonde om te horen of ze iets kon betekenen. Superlief allemaal.
Toen ik de ambulance hoorde aankomen sprongen de tranen nog meer in mijn ogen en hield ik Roxanne NOG dichter tegen me aan. Ze bleef maar gillen en overstemde haast het geluid van de sirene. Het bleef maar duren haar gegil en daar kon ik allen maar hartzeer van hebben. Het moet ook echt vreselijk veel pijn hebben gedaan/doen! Zo een smak! Vreselijk!
De ambulancebroeders stapten uit, vroegen me nog even kort te herhalen wat er was gebeurt en brachten een stiff-neck aan bij Rox (zo een halskraag ter bescherming) en lieten me plaatsnemen met haar in de ambulance. Ondertussen was ze al ietsje rustiger geworden (gelukkig) en kroop ze dicht tegen me aan. Mijn hartslag ging ook iets trager en ik vertelde een beetje over mijn situatie en dat het toch wel écht iets me je doet om je kindje zo tegen de grond te zien gaan. De ambulancebroerders waren heel lief en begripvol en stopten Rox ook nog een maya-knuffel in de handen. Die ze gretig in haar armen sloot en nog dichter tegen me aan kroop. Ondertussen was ik aan het snotteren en deed ik mijn best om mijn kalmte terug te vinden maar het was lastig. Zo een surreel beeld; in een ambulance met mijn bijna 2 jarige dochter. En dat allemaal omdat ik haar helmpje was vergeten en zo stom ben geweest om mijn fiets op de staander te zetten met haar er nog in! Kon mezelf wel voor de kop slaan!
Eenmaal aangekomen in de spoed waren zowel Roxanne als ik een pak rustger en zeker toen de eerste korte testjes op niets ernstig wezen (geen bloed in oortjes, pupillen gelijk, reageert goed op korte vragen,...). Ik kreeg wel te horen dat we een nachtje zouden moeten blijven ter observatie. Dat stelde me ergens wel weer gerust ook, weten dat als er iets aan de hand zou zijn we meteen op de goede plek waren. Ondertussen ontdooide mijn lieve trol en zag ik weer wat meer leven in haar komen. Nog altijd wat suf en rustig maar ik zag toch al weer een sprankel in haar oogjes af en toe en ze vroeg me ook om te zingen (haar nieuwe favoriete bezigheid!). Ik belde de zus om wat spulletjes op te halen thuis en om kort het verhaal te doen. Gelukkig was het geen probleem om alle zaken op te pikken en ook naar het ziekenhuis te komen. (Ja, dan komt het weer even erg op scherp te staan dat je een alleenstaande mama bent die niet kan terugvallen op vader/partner om zo een zaken te regelen, pijntje wel). De zus was net toegekomen (Roxanne en ik waren toen al bijna 2u op de spoed) toen er een verpleegster opdook om onze kamer te tonen. Even puzzelen met alle tassen en spullen om die op de rolwagen te krijgen en weg waren we. Het was heel raar om die gang weer door te dribbelen want het was dezelfde gang die ik ben doorgewandeld toen ik ging bevallen van Kobe. Ook al was ik met mijn hele hart en hoofd bij Roxanne, toch overviel het me en moest ik een paar keer slikken toen ik erdoor wandelde.

Op de pediatrie een kamer toegewezen (met een dinosaurus/draakje als figuurtje) en het installeren kon beginnen. Roxanne was helemaal op maar ook wat overstuur door alles wat was gebeurt en wou niet in het spijlenbed liggen. Het heeft me redelijk wat moeite gekost om mevrouwtje tot bedaren te brengen en haar in dat vreemde bed te krijgen. Pas nadat ik ook mijn bed had opgemaakt, we er samen op hadden gezeten, een verhaaltje hebben gelezen en een half flesje melk had opgedronken was er genoeg veiligheid om toch in de gekke bed te willen gaan liggen. Even wat gesukkel met de draden voor de monitor en haar slaapzak (zonder was het zeker niet gelukt) lag ze dan toch plat. Ik bleef nog even in de kamer om haar gerust te stellen maar dat werkte eerder averechts. Om de haverklap kwam haar kopje recht en hoorde ik een klein stemmetje "mama?" vragen. Na 5-minuutjes opgestaan, over haar bollejte gewreven; wolfje nog eens goed in haar armen gelegd en verteld dat mama even pipi gaat doen maar dat Roxanne zeker mag slapen en de deur uitgegaan. De zus kwam net terug met een avondmaal (gelukkig! Toch wel honger nu...) en niet veel later was Roxanne diep in slaap.
Een beetje ongemakkelijk (op een stoeltje in de speelhoek) de spaghetti opgegeten en nog wat gepraat met de zus. Deed deugd om alles nog eens te overlopen en te horen dat het echt ok is, gewoon een dwaas accident en dat het vaker voorkomt. Maar ook dat er heel waarschijnlijk niets aan de hand is en dat ik goed heb gehandeld. Het is niet altijd gemakkelijk om mezelf te kalmeren, zeker niet in situaties als deze. Dan is er weer dat gemis van een partner. Iemand die je vastneemt en zegt dat alles goed komt. Er gewoon heel erg voor je is en waar je samen door deze moelijke situatie mee kan wandelen.
De zus is naar huis gegaan en ik ben naar ons kamertje gegaan om te slapen. Nog wat aan deze tekst gesleuteld en dan in slaap gevallen.

Het was een heel onrustige nacht, niet moeilijk ook als er iedere 2u iemand binnenkomt om je dochter te wekken en te controleren of dat ze nog alert reageert (Thank god for that! Het was een hele geruststelling dat ze telkens goed reageerde en de gebroken nacht is geen probleem uiteraard) en Roxanne had wat moeite met terug in slaap komen na de onderzoekjes. De eerste keer heeft ze een uur wakker gelegen en ik kreeg dat onnozel spijleding niet naar omlaag, dus ik kon haar niet vasthouden of knuffelen om gerust te stellen. Wrong mijn hand tussen de spijltjes en aaide haar bolletje of haar ruggetje maar echt comfortabel was het niet. Half slaperig draaide, trok, duwde, voelde, ... ik aan de spijlen maar nergens vond ik de oplossing om dat hekken naar beneden te krijgen. Uiteindelijk dan toch mijn kleed aangedaan (ik sliep in mijn ondergoed, geen pyjama mee) en op de gang gaan dwalen op zoek naar een verpleegster. Bleek dat je de 2 voorlaatste spijltjes naar binnen moest duwen en dat het mechanisme zich zo ontsloot. Geweldig! Nu kon ik Roxanne eindelijk echt even troosten en op haar gemakje stellen en in no time lag die weer echt te knurren <3

Om 6u30 was ze klaarwakker en hoorde ik haar scanderen "mama! Wakker worden! Mama! Opstaan"
Deed heel veel deugd om haar stemmetje te horen en te zien dat ze zo opgewekt en vrolijk was. Weer helemaal de oude, behalve dan met een blauwe plek aan de zijkant van haar hoofje. Een fijne ochtend in het ziekenhuis met Bumba kijken op mijn bed, visjes vangen (visspel dat ik toevallig in mijn werkrugzak had zitten), wandelen door de gangen met een winkelwagentje waar Maya en Wolfje in werden vervoerd, de echte visjes bekijken op de balie van de verpleegpost,... Het stelde me ontzettend gerust dat ze het zo goed deed en dat ik niets abnormaals aan haar zag. 
De dokter kwam ook nog even een check-up doen maar alles was in orde. Ik kreeg daar te horen dat het niet nodig is om de ambulance te bellen of iets drastisch te ondernemen als het kindje na een harde smak onmiddellijk begint te huilen. Pas al ze even buiten bewustzijn was geweest moet ik alarm slaan. Ik zie mezelf echt niet als een bezorgde moeder maar het tafereel dat ik gisteren heb moeten aanschouwen en het gekrijs van Roxanne... dat was voor mij reden genoeg om wél een ambulance te bellen. Al was het maar om mij op mijn gemak te stellen. Ik vind het nog steeds meer dan gerechtvaardigd dat ik heb gebeld en dat er een opname heeft plaatsgevonden.
Op mijn vraag of ik naar de kine moest of eventueel naar een osteopaat met Roxanne omdat het toch een harde klap was en ze het niet echt kan vertellen of ze ergens pijn heeft kreeg ik eerst een ietwat vreemde blik en dan het antwoord dat ik ze me niet zal tegenhouden om dat te doen maar dat het in theorie niet nodig is.  Pas als er uitvalverschijnselen zijn of ik merk op dat ze pijn heeft kan ik dat wel doen. Het is een vervelend gevoel als je niet echt serieus word genomen ofoz. Ik ben er zeker van dat de dokter het zo niet heeft bedoelt maar het was even of ik was zo een hysterische moeder die overbeschermend is. En dat ben ik echt echt echt niet! 
Maar we mochten het ziekenhuis onmiddelijk verlaten en dat hebben we dan ook gedaan :) Snel een taxi gebeld (want ja, ik was met de ambulance meegereden) en alle spullen verzameld en de kamer wat opgeruimd. Blij dat ik dit avontuur kon aflsuiten en de kamerdeur achter me dicht kon trekken. MIjn lieve trollemol... wat zie ik ze graag! En das me nu nog maar eens duidelijk geworden. <3

Het was verder een rustige dag met een lange middagdut en een wat hangerige dochter maar das ook normaal na zo een slecht nacht. Maar ze is weer helemaal zichzelf en daar ben ik ontzettend blij om!
Ik moet nog een beetje bekomen van de schrik en van alles wat er is gebeurt maar dat komt ook wel weer in orde. Het is gewoon een kwestie van tijd en mezelf niet de schuld te geven. Het zijn ongelukjes en die gebeuren. Stom maar het is zo!
Maar eind goed al goed zeker :)