TERUG NAAR HET MOEDERSCHIP - ROLLERCOASTER 8

Ik loop een beetje achter met het schrijven maar het is soms zo druk en chaotish in mijn leven!   Ik kom er maar niet om even achter de PC te zitten en mijn gedachten te ordenen. Terwijl het wel enorm deugd doet om even stil te staan en de zaken vast te pakken en te bewonderen. Want ik kan oprecht zeggen dat alles goed gaat en dat deze rollercoaster tot nu toe nog geen loopings heeft gemaakt ;)
Het was een heel gedoe om zondag zonder argwaan te wekken bij familie (opvang) en collega's (wissel) in het ziekenhuis te geraken. Ik ben er niet trots op maar het is gelukt met veel foefjes en leugentjes om bestwil om op tijd in het ziekenhuis te geraken (zonder dochter) en ook nog te gaan werken (de nacht ipv 8-14u), gelukkig maar! Het is wel zwaar om zo te goochelen met tijd en opvang. Maar goed laat ik daar maar niet over zagen :D
Zondag werd ik om 11u30 verwacht op het 8e en ik was een 5-tal minuutjes te laat en de schrik sloeg me al om het hart omdat ik een volledig lege wachtzaal zag! Ik ben iemand die heel stipt is en het vervelend vind om te laat te komen, ook al weet ik dat ik bij Dr Decleer altijd ruime speling heb. Maar vandaag leek dat aanvankelijk niet geval het te zijn gezien die lege wachtzaal! Maar de vrees bleek ongegrond want ik zat nog 40 minuten een oude Dag Allemaal uit te pluizen voor ik de gang door mocht lopen naar de kamertjes. Ik mocht in kamer 2 binnengaan (die met de gele stoel) maar toen ik de deur opendeed keek ik recht naar de opgetrokken benen van een vrouw! De vorige patiente was nog aan het wachten om zich aan te kleden na de TP of IUI en met rode kaakjes trok ik de deur weer gauw dicht! Genant! Na wat te staan en draaien en keren in dat gangetje (en de verpleegster verwittigd te hebben uiteraard) verscheen de vrouw in de aangeklede versie in het deurgat en ik wenste haar veel succes vlak voor ik het kamertje binnenging.
Algauw zat ik met de billen bloot op de stoel te wachten en een andere Dag Allemaal te doorbladeren, boeiend het leven van de BV's uit het jaar 2015! De verpleegster kwam binnen en murmelde iets van "1 en 2 en goede kwaliteit" en ik voelde mijn hart in elkaar krimpen. Even vreesde ik dat er van 7 eitjes maar 2 meer overbleven! In een paar seconden zakte ik even heel diep weg, ik zou zo het zo jammer gevonden hebben als er maar 2 een goede kans maakten. Omdat nogal een verwarrende indruk moet gegeven hebben verduidelijkde de verpleegster haar vraag: Of ik 1 of 2 embryo's wens terug te plaatsen? Er is eentje dat al een stadium verder is (dus al zoveel gedeeld dat het niet meer goed te tellen is) en de andere zijn allemaal 7 of 8 cellig dus dat is absoluut een goed resultaat. En ik mag er  wettelijk 2 laten terugplaatsen" Opgelucht haalde ik terug adem en antwoordde luid, duidelijk en overtuigd dat het er maar eentje moest zijn :) Dat een een tweeling absoluut niet in de planning staat en dat ik er liever een maandje langer over doe dan zwanger te zijn van een tweeling.
Heel leuk nieuws wel dat het zo een mooi exemplaar is die teruggeplaats wordt! Ik was/ben heel erg in mijn nopjes. Het is geen garantie, uiteraard niet, maar het is wel fijn om te weten dat het een goed embryootje is. Het brengt rust met zich mee en stiekem ook wel wat hoop maar dat wil ik niet te luid zeggen ;)

Dr Decleer kwam binnen en ik mocht weer in de meest elegante pose plaats nemen op de stoel. Het gaat toch echt nooit helemaal wennen vrees ik dat gevoel van zo geexposeerd te zijn. Zelfs niet na het hele traject al meerdere keren doorlopen te hebben... Het is en blijft een zeer "in your face" houding tegenover mensen die je niet kent. Je geeft letterlijk alles bloot en alle aandacht gaat ook naar je vrouwelijkheid. Ik probeer dat genante moment dan gewoon vol te keuvelen met een soort van woordkots maar het ongemakkelijke gevoel blijft wel. En ik weet dat de verpleegsters en dokter al lang niet meer opkijken van een vrouwlijkheid maar het is MIJN vrouwelijkheid waar ze zo ongegeneerd een blik op werpen.. En das niet zo fijn. Maar het kan nu eenmaal niet anders.
Die verdomde eendebek werd op zijn plaats geschoven en het buisje met mijn embryootje werd het kamertje binnengedragen, ik moest nog eens heel duidelijk mijn naam en geboortedatum zeggen voor het werd overhandigt aan Dr Decleer. Het was zo gepiept en ik mocht nog 10minuutjes blijven liggen, de Dag Allemaal was een welkome afleiding :)

En nu zijn we een paar dagen verder en ik probeer zo rustig mogelijk te blijven onder alles. Ik merk wel dat die vuile utrogestan weer bezit van mij aan het nemen is. Ik ben snibbig, kortaf, prikkelbaar,... En zo ontzettend moe! Echt ik slaap zoveel ik kan en nog is het niet genoeg. En honger! Ik snaai en ik smikkel alles wat binnen handbereik ligt. Vreselijk. En er is een nieuwe ozo leuke bijwerking opgetreden; Nare dromen! Ik droom de vreemdste zaken de laatste dagen, heel vies soms, heel levendig ook. Zodat als ik wakker wordt even moet beseffen dat ik in mijn bed, in mijn kamer lig en dat het allemaal niet is gebeurt. Heel vreemd!

Ik mocht vandaag ook bellen om te horen of er embryootjes zijn die geschikt zijn om in te vriezen. Met een klein hartje toch wel naar het IVF-centrum gebeld want ik was toch een beetje bang om te horen te krijgen dat het niet gelukt was. En dat de andere 6 het niet hebben overleefd. Na een veel te lang getokkel (in mijn beleving he!) op de PC kwam het verlossende antwoord: 3 cryo's! 2 op dag 5 en 1 op dag 6 ingevroren. Een mooi resultaat dus! Zo fijn! Zo blij! Een hele opluchting, dat zijn in theorie nog 3 kansen zonder de hele circusvoorstelling door te moeten. Hoera!
En Dr Decleer belde me daarnet om te laten weten dat mijn bloedwaarden perfect zijn en ik dus niets moet veranderen aan mijn medicatie.

Allemaal positieve, hoopvolle berichten.
"When nothing is sure everything is possible"
<3