Test-stress ronde 3

Deze ochtend was het dan eindelijk zover, ik had lang genoeg gewacht om een sluitend antwoord te krijgen op de grote vraag: Is het gelukt??? En dit door simpelweg in een potje te plassen, daar 4 druppeltjes van op een stick te doen en 5 tergend langzaam voorbijkruipende minuten te wachten...
Zoals ik had geschreven was het deze keer een heel andere poging dan anders. En had ik er een goed gevoel bij, was ik stiekem al een beetje aan het hopen en wensen dat het raak zou zijn. Omdat het zo anders aanvoelde allemaal.
Toen eenmaal die 5 minuten op slakkentempo voorbij waren gekropen was de teleurstelling dan ook wel wat groot toen er slechts  1 streepje op de test stond. Niet zwanger. Alle hoop weg. Maar geen tranen. Alsof het niet echt was. Alsof alle hoop die zonet uiteen gespat was geen pijn deed. En ik gewoon door kon met mijn leven.
Heb me gedouched,  leuke kleren uitgekozen en ben naar het Jan Palfijn gefietst voor de bloedafname. Waar ik het resultaat toch al van kende. Negatief. De dag is een beetje in een waas aan me voorbij gegaan.
Ik smste een aantal mensen om het mee te delen en er kwam  wel lieve reacties maar het deed me weinig. Het kwam maar niet binnen. Op mijn werk deelde ik vrolijk mee dat het bijzonder alcoholrijke Gentse Feesten zullen worden aangezien ook ronde 3 geen resultaat opbrachtt tegen D. de vriend/collega. Geen idee waar ik de kracht vandaan haalde om me zo ongenaakbaar voor te doen.
Alsof het allemaal niet zo erg was. Het leek me uiterlijk weinig te doen. Ik pretendeerde alsof het niet zo heel erg was en ik gewoon ging genieten van de pauze. Ik stop er een maandje mee. Even geen hormonen, interne echo's, stress, wachten, hopen,..
Maar zorgeloos zomeren! En ik meen dat wel, uiteraard heb ik ontzettend veel zin in de zomer maar ik wacht op de tranen. Ze zitten ergens in mij verstopt en zolang ze niet aan het rollen zijn gegaan is het besef dat het weer niet gelukt is er niet.  En dat besef heb ik wel hard nodig om verder te kunnen...