Tijd...

Ik heb het gevoel dat ik "heel snel" door mijn rouwproces moet om mezelf de kans te geven om snel terug te kunnen beginnen met de behandeling. Ik kan hier niet van weglopen, hoe graag ik ook zou willen. Het liefst van al zou ik deze rauwe pijn en dat immense verdriet wegstoppen en niet doorvoelen. Maar het is enerzijds te groot en te heftig maar anderzijds heb ik er ook gewoon de tijd niet voor. Ik MOET hier gewoon door om verder te kunnen. Vaak lees ik op informatieve sites en ik krijg het ook vaak te horen "dit verlies heeft tijd nodig, het zal wel slijten" maar ik heb geen tijd te verliezen. En dat is een heel benauwende gedachte.

Ik weet niet of het nog zal lukken om een 3e kindje te krijgen, ik weet niet hoe lang het zal duren voor de behandeling misschien slaagt. Als het al zal slagen. Ik heb geen enkele garantie met de lijf van mij en dat is heel beangstigend. Dus moet ik er snel werk van maken en niet aarzelen om opnieuw dat hele kl*te-traject te doorlopen. Ook al ben ik er niet klaar voor, het zal toch moeten. Ook hier weer komt het gemis van een partner op scherp te staan. Als je in een relatie zit dan kan je de natuur zijn gang laten gaan en "per toeval" zwanger worden, ik bedoel je kan dan de keuze maken om niet heel intens met "zwanger worden" bezig te zijn en het gewoon op je af laten komen. Maar dat kan ik niet, ik moet heel bewust de keuze maken om opnieuw er voor te gaan en dat hele circus te laten opstarten. Ik kan geen "accident dans la route" hebben...  Ik zal heel bewust en heel intens bezig zijn met een 3e kindje. Opnieuw al die echo's en ziekenhuisbezoekjes, opnieuw die spuiten, opnieuw utrogestan, opnieuw het slingeren dus hoop en wanhoop. Allemaal opnieuw en deze keer met een nog kleiner hartje dan voorheen. Met nog minder zekerheid maar des te meer angst. Het zal hoe dan ook een heel zwaar traject worden en ik vind het nu al vreselijk... Maar als ik de keuze maak voor een 3e kindje dan zal ik niet anders kunnen.

En dan komt die keuze weer op scherp te staan, wil ik een 3e kind? En heb ik er opnieuw dat hefitge traject voor over?  Ja. Ik wil absoluut een 3e kindje, of ik wil het toch absoluut proberen om het te realiseren. Ik wil er heel graag opnieuw voor gaan en alle kansen die ik nog heb benutten. Ik kan de keuze niet maken om het niet nog es te proberen. Mijn gezin is niet compleet ook al ben ik nu mama van 2 prachitge kinderen. Het is niet voldoende. Maar ik zie zo op tegen het traject... Vreselijk. Het vraagt zo ontzettend veel van mij en mijn omgeving, het is een heel grote opgave om hier opnieuw mee van start te gaan. Vooral het niet weten het zal lukken en/of wanneer het zal lukken maakt het bijzonder zwaar. Het lijkt wel een op hol geslane rollercoaster die maar blijft voorduren eenmaal je bent ingestapt.  Maar het is voor mij de enige manier om mijn gezin tot stand te laten komen dus heb ik niet echt een keuze. (Ook al ben ik er van overtuigd dat je altijd een keuze hebt ;) )

Dus ik zal mijn regels afwachten en dan in spanning opnieuw mijn regels afwachten om een afspraak te maken bij Dr Decleer. Om in juni/juli terug te starten. Ik zal mijn gevoel op 0 zetten en mijn verstand op 10 en ondertussen proberen om zoveel mogelijk van het verwerkingsproces te doorleven. Nu even heel diep gaan en echt de pijn en het verdriet en het gemis voelen en beleven zodat de grootste golf al gepasseerd is. Ik geef mezelf geen tijd om te talmen of om er van weg te lopen (hoe graag ik dat ook zou willen) integendeel. Ik verplicht mezelf om stil te staan bij het korte leven van Kobe en alles wat ik daarbij voel. Ik omring mezelf met foto's van hem, praat over hem , creeër spullen om mijn verdriet en mijn liefde voor hem gestalte te geven. Ik ga het gevecht aan. Hoe pijnlijk en uitputten het ook is het moet op dit moment gewoon. Ik laat me zakken in die enorme put van verdriet en dompel mezelf er in onder maar  vecht tegelijkertijd heel hard om niet zelf kopje onder te gaan. Ik ga dit gevecht winnen en dit verdriet een plaats geven. Ik zal de liefde voor Kobe laten zegenvieren, daar ben ik van overtuigd.

Het is heftig om dit alles op zo een korte tijd te moeten/willen doen. De keuzes die ik nu moet maken, de beslisingen die ik nu neem... Het is veel. Heel veel. Maar ik probeer alles weloverwogen te doen en knopen door te hakken zonder spijt. 
Ik denk na over grote en ook kleine dingen en ze zijn allemaal even belangrijk op dit moment :) Zo ben ik er van overtuigd dat als ik Kobe ooit officieel kan aangeven en hij dus ook wettelijk bestaat ik daar zeker voor zal gaan.  Maar  ook heb ik besloten dat Kobe vermeld zal worden op het geboortekaartje van een broer of zus maar daar stopt het dan ook. Zijn naam zal niet op een kerstkaartje of iets dergelijks staan pronken. Op mijn doodsbrief later dan weer wel, dan vind ik het belangrijk dat ook hij daarop vermeld word. Ik ben en blijf zijn mama, tot de laatste ademzucht.
Ondertussen heb ik ook de laatste hand gelegd aan zijn geboortekaartje en de bestelling ook geplaatst en betaald. Het is voor mij heel belangrijk dat hij het kaartje krijgt dat ik met zoveel liefde heb uitgekozen. Het zal ruim te laat in de bus vallen van de dichte vrienden en familie maar ik hecht er enorm veel waarde aan om dit te kunnen doen. Kobe  is geboren en ik wil dat heel graag laten weten aan de wereld, aan mijn wereld. En wat anderen daar van denken dat is dan weer hun zaak maar voor mij is het heel belangrijk om zijn aanwezigheid te vieren. Om zijn veel te korte leventje toch wereldkundig te maken.
Ik heb ook besloten om Roxanne en broer/zus zeker over Kobe te vertellen en het verdriet maar ook de fierheid aan hen te laten zien. Ik vind het belangrijk dat ze zijn bestaan afweten maar ik wil hem ook niet "te groot" laten worden zodat ik hen opzadel met een aangepraat verdriet of gemis. De foto's in huis zullen dan ook beperkt blijven en zijn geboortedag en uitgekerende datum zal ik niet vieren samen met hen. Het geboortekaartje zal dan weer wel staan schitteren beneden evenals de bescheiden fotokader/glasplaat met 4 foto's. De geboortedoos zal een plekje vinden op mijn slaapkamer (Dat van Rox staat op haar kamer)  en het geboorte-album zal net zoals dat van Rox een plaatsje krijgen in de boekenkast in de living. De birt-poster wil ik dan weer op de bovenste verdieping in de gang hangen, waar ik ook Roxanne haar poster nog moet ophangen (was nog op zoek naar een gepast plekje) en later zal ook daar kindje 3 pronken. Ik wil geen "altaar" maken voor Kobe en hem prominent aanwezig laten zijn in mijn huis maar hij moet wel zn plekje krijgen in mijn gezin. En al die keuzes ben ik nu ook aan het maken. Ik probeer hem niet te groot maar ook niet te klein te laten zijn in mijn leven en in mijn hart. Op dit moment overheerst hij uiteraard alles maar ik doe mijn best om het in te perken en het mooi af te lijnen. En goede keuzes te maken die ook op lange termijn kunnen blijven werken. Als ik me nu helemaal laat gaan in mijn verdriet en hem zo groot laat worden als de pijn die om zich heen klauwt dan moet ik binnen een paar maanden opnieuw door een proces van afscheid nemen als ik een paar elementen verwijder of kleiner maak. Dat wil ik niet. Ik wil het meteen "goed" doen en hem de juist plek geven.  Het is zoeken en proberen en hopelijk vinden.

Maar rouwen is werken, hard werken en het put me heel erg uit. Ik ben ook blij dat ik er zo moe van wordt want dan betekend dat ik er écht mee bezig ben en het ook goed aan het doen ben. Ik wil dit zo graag goed doen maar niet overhaast, ik wil geen splinters in mijn hart laten zitten. Maar het moet wel op een drafje gebeuren wil ik voldoende ruimte hebben om binnen 6 weken van start te  gaan met de behandeling. *slik*