Toch écht wel zwanger *6 weken echo*

Deze dag was best wel spannend. Ik heb de dagen afgeteld enerzijds en anderzijds leefde ik er met een bang hartje naartoe. In mijn hoofd ben ik nog niet echt zwanger, ik hecht me niet aan dat klein frummeltje dat daar "zogezegd" ergens in de diepste regionen van mijn buik aanwezig is. Ik houd het allemaal wat op afstand en als mensen me feliciteren dan reageer ik een beetje onwennig, omdat ik het precies zelf niet zo goed geloof (of durf te geloven). Ik ben nog steeds heel erg op mijn hoede voor een miskraam en probeer mezelf dan ook te beschermen. Ik zou het heel jammer vinden om dit Ietsje te verliezen en om die pijn niet groter te maken dan nodig probeer ik wat afstand te creeëren. Ik blijf ook heel realistisch dat het écht nog fout kan gaan en dat er geen enkele garantie is en ik vind het ook belangrijk om daar woorden aan te blijven geven. Mensen wuiven het een beetje weg maar ik niet. Het is een scenario waar ik rekening mee houd en waar ik zo goed mogelijk op voorbereid wil zijn.

Na een heerlijke ochtend met de kleine trol (ik zie op dit moment alleen maar voordelen aan ontslagen zijn!) heb ik haar in de fietskar geploft en in de creche afgezet. Een mooi fietstochtje naar huis om me wat op te frissen en dan naar Jan Palfijn voor de echo. Om 10u58 wandelde ik de lift uit (mijn afspraak was om 11u) en de wachtzaal zat afgeladen vol... ¨*zucht* Ik kon een plekje bemachtigen aan het raam en verloor mezelf in een boek. Althans dat PROBEERDE ik want er was een steld dames (moeder en dochter) die heel luiddruchtig aan het praten waren in een zeer storend dialect-achtig taatje en de dwaaste onderwerpen passeerden de revu. Een paar boze blikken in hun richting leek niet te helpen dus probeerde ik des te harder in mijn boek te kruipen. Dit lukte min of meer tot er opnieuw een moeder en haar dochter én een peuter de wachtzaal binnen kwamen. De peuter was op zich heel rustig en braaf en werd wat beziggehouden met lieve woordjes en een knuffel maar toen dat niet meer werkte vond de oma (?) er niet beter op dan het kind zo een afschuwelijk V-tech boekje toe te stoppen met tenenkrullende geluiden, liedjes en woordjes!!!! Het kind uiteraard in de wolken en maar op die knopjes drukken met volle overgave. *twinkel twinkel kleine ster wat ben je mooi maar je schijnt zo ver* schalde meer dan goed voor mij was door de wachtkamer. En tot overmaat van ramp begon moeder/dochter 1 een gesprek aan te knopen met moeder/dochter 2 en werd zowaar de vuile was buitengegangen van het kindje dat ze bij zich hadden. (In het kort: Het is een pleegkindje dat uit een gezin komt waar er noch de middelen noch de draagkracht was om het de zorgen te geven die het nodig had. Maar dan niet zo mooi verwoord, integendeel! Echt respectloos naar de effectieve ouders toe, vreselijk!). Ik hoorde mijn oren meermaals flapperen en voelde de frustratie alleen maar toenemen.

Na 1.5u in de wachtzaal en op het randje van ik die tuureluurs ging worden klonken dan toch nog de verlossen woorden "Mevrouw V.R., u mag meekomen" en  met een glimlach en een zucht van opluchting grabbelde ik mijn spullen bij elkaar en wandelde achter Josephien (juij) het kabinet van de dokter. Na een korte "goedemiddag" en een schetsje van de situatie in de wachtkamer ging ik het kamertje in om mijn onderkledij te verwijderen en hees mezelf in de beugels. Was mij weer veel te bewust van de naaktheid die ik daar tentoonspreidde maar goed bon. Get over it Alice!
Op het schermpje naast mij verscheen een grote grijze/zwarte vlek en daarin een ovaaltje... Mijn frummeltje dus. Toch een klein schokgolf die door me heen ging. Er is écht iets aanwezig in dat lijfje van mij!  Het is meer dan enkel 2 streepjes op een plastic staafje of wat bloedwaarden. Er is echt een klein Ietsje in mijn buik aan het groeien. En klein mag letterlijk worden genomen want het vruchtzakje is ongeveer 9.63 mm  groot :D
Maar tot nu toe lijkt alles goed te zijn, het zit mooi centraal in de baarmoeder en het is er gelukkig maar 1!
Meer nieuws kon de dokter mij vandaag niet vertellen. Wat er te zien is goed en binnen 2 weken nog es terug komen. Dan moet er een hartje te horen zijn en moet het frummeltje een flink pak gegroeid zijn. Het wachten kan weer beginnen...
Eenmaal aangekleed en gefatsoeneerd kreeg ik nog een voorschrift mee voor die vuile utrogestanbollen en een afspraak voor binnen 2 weekjes.

Ik heb in de namiddag nog een aantal keer naar de echo gekeken, wat leuk dat ik ook deze meekreeg! Van Roxanne heb ik die allereerste echo niet, er was ook maar heel weinig op te zien. Nog minder dan op deze ;) Maar toch, het is het allereeste teken van een nieuw leventje, zo klein en zo broos en toch zo sterk en zo aanwezig. En ik begin me toch in mijn hoofd ook stiekem en beetje zwanger te voelen... Het is gek om mezelf zo te zien staren met een glimlach rond de lippen. Staren naar een grijs vlekje in een groter grijze/zwarte vlek en daar toch zo intens gelukkig van worden.
Welkom klein frummeltje! Wat ik ben blij dat je er bent <3