Tranen maken het hart schoon

Vrijdagavond heb ik nog een erg fijne babbel gehad met D (vriend/collega) over mijn kinderwens en het feit dat ook deze poging niet gelukt was. Nog steeds geen tranen te bespeuren maar er was wel ruimte om te praten over het verlies en dat het ook wel wat met me deed. Ik realiseerde me dan ook weer dat ik een bijzonder sterk afweermechanisme heb dat in gang treed als de pijn te erg is. Ik laat "het" niet binnenkomen. En met "het" bedoel ik de pijn, het nieuws of de handeling die me op dat moment helemaal overhoop zou haalt. Ik stel dat even uit zodat de eerste grote vlaag van emoties al wat zijn gaan liggen.
Dit mechanisme leek ook nu weer op de voorgrond te zijn getreden. Ik deed er té luchtig over, ging er té losjes over om echt te zijn.
Ben de zaterdag gezellig gaan brunchen met een vriendin die ook wist van de mislukte ronde maar geen woord heb ik erover gerept. Het kwam even te dichtbij allemaal, het zat me te dicht op het vel. Ik kon en ik wou er niet mee omgaan met de pijn en het verdriet. Nu even niet.

Pas zondag (2 dagen na het verdict) toen de zus in de auto zei dat ze m'n berichtje wel had gekregen maar nog niet had geantwoord omdat ze me toch zou zien waren ze daar opeens... de tranen!  Eindelijk! Ik was opgelucht aan de ene kant om ik er in slaagde om het toe te laten om te snotteren. Dat het verdriet eindelijk een weg vond, dat het letterlijk kon stromen. Aan de andere kant vond ik het lastig dat het dan en daar gebeurde, op zo een ongelukkig moment. Waarin er niks anders kan gedaan worden dan wachten tot het op is. Tot ik heb gedaan met snikken. T. (de vriend van de zus) drukte me op het hart "dat het wel komt". Lief bedoelt, absoluut; maar het helpt me niet.
Er is niks leuks aan de hele procedure en het  bezorgt me enkel stress en kopzorgen. Dan is een "het komt wel" echt een verloren boodschap. Eentje met ontzettend veel liefde en warmte... maar het maakte me op dat moment erg opstandig. Alsof mijn verdriet op dat moment geen plekje had.

Maar het heeft me wel vooruitgeholpen, die tranen hebben me een nieuwe start gegeven.
Ik ga echt genieten van de 6 weken pauze! Even geen hormonen, geen spuiten, geen echo's, geen gezeur over doktersbriefjes, geen emotionele rollercoaster, even helemaal niks!  Alleen maar genieten van een zalige zotte zomer!  Pintjes, plezier, Gentse Feesten, festivalletje, optredentje, terrasje, uitstapje,... En dat allemaal zonder dat ik me druk hoef te maken over een vruchtje daar ergens in mijn buik en zonder de berg stress die de procedure om zo een wondertje te krigen met zich meebrengt.

Een adempauze en dan in augustus er weer met volle goesting tegenaan!
Het gaat zo ontzettend deugd doen!!!!!