TRANEN VAN VERDRIET EN VAN GELUK

Vandaag was het dan eindelijk woensdag. De dag dat ik mocht testen. De dag dat ik hopelijk 2 streepjes ging zien op de zwangerschapstest. De dag dat al die moeite van de afgelopen maanden eindelijk ergens toe leiden. GIsteren was ik zodanig zenuwachtig dat ik haast niet durfde testen. De angst voor opnieuw een spierwitte zwangerschaptest in handen te hebben en het onmetelijke verdriet dat zou losbreken was gigantisch. Ik smste B. met deze boodschap en met de vraag of ze tips had om hier mee om te gaan. De lieverd probeerde me 2 keer te bellen (maar ik zag het veel te laat) en stuurde dan nog een erg lief en steunend berichtje.

Vanochtend met lood in de schoenen aan het testen geslaan. Om 6u06 deed ik een plasje in een maatkan, om 6u07 deed ik 4 druppeltjes op de test en om 6u12 zag ik... een spierwitte test. Ik zuchtte eens diep, ruimde alles op en ging in mijn bed liggen. Gewoon. Moedeloos. Verslagen. Droevig zonder tranen. Ik keek nog een aflevering van Danni Lowinski en dan opeens, zomaar, kwamen er tranen. Het intense verdriet gutste eruit. Ik omhulde mezelf met mijn donsdeken, snotterde een eind weg en sliep nog wat verder. Ik had pas een afspraak om kwart na 11 in het ziekenhuis voor die verdomde bloedafname dus tijd genoeg om nog wat te dutten.

Ik stond op, maakte me klaar en besliste dat ik vandaag de operatie eens ging aankaarten als mijn favoriete verpleegster (Josefien) op dienst was. Want ik zie zo ontzettend op tegen een operatie. Als ik er nog maar aan denk prikken de tranen al in mijn ogen. Ik kan het niet aan om nog meer littekens te hebben in die zone, om nog meer stille maar permanente getuigen te hebben van mijn zwaar parcours. Die lelijke bikinisnede is al meer dan genoeg. Iedere keer ik in de spiegel kijk, iedere keer ik dat litteken voel word ik herinnerd aan het moment waar dit alles mee in gang is gezet. Het afschuwelijke en ontzettende pijnlijke moment dat ik besefte dat er vanalles mis was en tegelijk ook het besef dat ik niks kon doen. Dat ik het gewoon moest ondergaan. Dat moment in een Amstedamse hotelkamer draag ik nu letterlijk alle dagen met me mee. En dat is littekenweesfel genoeg. Die operatie is echt een ontzettende bron van stress. IVF tot daar aan toe, maar die ingreep... dat kan ik niet meer aan. Dat wil ik niet. NIET.

In de wachtkamer heerste een gezellige drukte en ik had al gezien dat het inderdaad Josefien was die moest werken. Ik overliep nog even in mijn hoofd hoe ik het zou aankaarten en was blij toen ik mijn naam hoorde. Ze keek me verwachtingsvol aan en vroeg  "En? Wat denk je???"  Ik antwoordde dat ik er niet zoveel vertrouwen in had en dat ik me dus voorbereidde op slecht nieuws. Ze glimlachte eens en zei dat ik hoop moest houden. Maar dat ze in mijn dossier ook al een briefje had gestoken voor een kijkoperatie. Om eens te kijken voor een datum.
Waarop ik prompt in tranen uitbarstte. Alle angst, alle emotie die rond die operatie ging kwam er opeens uit. Ze keek me wat verschrikt aan en wist niet goed wat zeggen. Aanvankelijk dacht Josefien dat ik schrik had voor de narcose, zoals veel mensen.  En of het niet zou helpen als er iemand bij me zou blijven tot aan het OK.?
In horten en stoten kwam dan het hele verhaal eruit (in bedekte termen) van de ontdekking van het fibroom, de operatie, de kraamafdeling waar ik 5 dagen was om te herstellen van de operatie, de confrontatie met het litteken elke dag en de pijn dat dat met zich meebrengt en de angst om nog meer littekens te hebben die me herinneren aan mijn kinderwens. En aan het moeilijke parcours dat ik heb afgelegd. Als het al lukt. Anders zijn het bewijzen van de mislukkig van mijn lichaam. Van mijn immens verlangen dat ik niet heb kunnen vervullen. Het kwam er gewoon in een grote "woordkots" naar buiten. Josefien zei niks en keek me alleen maar aan met ontzettend veel warmte en medeleven in haar ogen. "Als het zo ontzettend beladen is en je er zo emotioneel op reageert dan gaan we het best eens bespreken met de dokter. Al vrees ik ervoor dat ie geen IVF gaat willen opstarten zonder een operatie.Want als er niks mis is dan doen we gewoon veder met IUI. Omdat IVF nog zwaarder is. En dat we dat liever niet onnodig doen."
Slechts 3 minuten later stond Dr Decleer in de bureau. Hij keek me nog maar aan en sprak medelevend "A maar meisje toch, waarom al die tranen?" en opnieuw het verhaal gedaan  met de nodige tranen. "Maar dan is het eenvoudig he, dan schakelen we gewoon van de eerste keer over op IVF als de 6e inseminatie niet lukt. geen operatie dan. Zet dat maar gewoon uit je hoofd."
Ik was dolgelukkig!  Nu was ik nog altijd aan het snotteren maar deze keer van puur geluk! GEEN OPERATIE!
Er viel 1000 kilo van mijn schouders. Waar ik al die tijd al zo ontzettend bang voor was en dat zoveel emoties teweeg bracht viel nu gewoon weg.Zomaar opeens. Het is allemaal niet nodig. In december kan moeiteloos overschakelen op IVF.
Dr Decleer nam afscheid met de woorden "Alle, ik ben blij dat je nu terug wat gelukkiger bent en wie weet bel ik jou vanavond wel moet goed nieuws en is dit allemaal niet meer aan de orde!"

Al sniffend naar de bloedafname van puur blijdschap. Ik kon niet stoppen met snotteren omdat er zoveel gewicht van mijn schouders was gevallen. Die ontzettend grote angst valt weg en ik kan en mag gewoon starten in december met IVF.
Ik vind het erg jammer dat ik IVF moet opstarten (als de volgende ronde ook negatief uitdraait) maar ik zie het wel zitten. Alles zie ik zitten als het maar geen operatie is.
Ik kan de wereld aan op dit moment :)

Vreemd wel om zo blij te zijn terwijl ik deze ochtend toch echt wel slecht nieuws had en ook deze ronde niet succesvol was. Maar wat fantastisch dat ik niet onder het mes moet! *vreugdedansje* Dat geluk duwt alle donkere gedachten en verdriet weg van deze mislukte poging.