twijfel-stress
Mijn regels komen er normaal deze week door.. en ik ben eigenlijk best zenuwachtig. Het is heel gek maar opeens slaat de twijfel me om het hart en ben ik niet meer zeker of een tweede kindje wel een goed idee is! Opeens zie ik alleen maar nadelen van zo een klein pateeke erbij (minder tijd, minder geld, minder slaap, minder ruimte, meer geregel en gedoe, meer slapeloze nachten, meer gehuil en geschreeuw, meer stress, meer zorgen,...) en weet ik niet meer of ik er nu wel echt voor wil gaan. Het is opeens zo echt, zo dichtbij dat ik wat in paniek lijk te geraken. Vreselijk vervelend!
Dit weekend stond een vrouw op mijn stoep (die ook in de straat woont) en met lood in haar schoenen, tranen in haar ogen en een gebroken stem vroeg ze mij om geld zodat ze voor haar 18 maand oude dochtertje melkpoeder kon gaan kopen. Door omstandigheden (gescheiden van haar man, gevecht tegen kanker, leefloon, problemen met kinderbijslag,...) moet ze nu rondkomen met heel weinig en zag ze even geen uitweg meer. MIjn hart brak in 1000 stukken toen ik haar zo zag staan, een prachtige vrouw met een goed hart maar zo beschaamd. Het moet ook vreselijk zijn om niet te weten hoe jij je kind eten moet geven omdat het geld letterlijk op is. (Uiteraard heb ik haar geld toegstopt en ook mijn kasten snel even geplunderd)
En opeens werd er andere realiteit heel hard in mijn gezicht gegooid; Ook ik ben hier niet vrij van. Ook ik kan in dit straatje belanden. Er is geen enkele garantie dat ik mijn levensstandaard van nu kan behouden. In een vingerknip kan alles anders zijn. Gewoon,zomaar. De rilligen lopen over mijn rug als ik dit alles hier neertyp. Het is een diepgewortelde angst om financieel in de problemen te komen. Ik zal er ALLES aan doen om het te vermijden en zoveel mogelijk veiligheid trachten in te bouwen maar er is geen zekerheid. En dat maakt me bang. Angst werkt bij mij vaak verlammend, vreselijk vind ik dat. Dan blijf ik gewoon ter plaatste trappelen en realiseer ik niets. Ik ben me heel erg bewust dat het ook de angst is die nu de overhand neemt en die het hoogste woord aan het voeren is. Maar ik weet niet goed of ik er gehoor aan moet geven of net met alle geweld trachten die angst de mond te snoeren... Het is geen eenvoudige opgave.
Een paar weken terug was ik zo overtuigd van mijn keuze en was er zoveel rust over mijn heen gekomen. Alles viel op zijn plaats en ik voelde dat het goed was. De leegte in mijn hart zou een bestemming krijgen. Ik was toen zo zeker dat ik heel mijn leven spijt zou hebben als ik het op zn minst niet geprobeerd zou hebben. Een tweede kindje lijkt me heel pittig maar ontzettend mooi en geweldig ook. Ik was er zeker van dat de "nadelen" niet opwegen tegen de voordelen. Het is een hartewens die diep vanbinnen leeft en die zich niet het zwijgen laat opleggen. Het verlangen naar een "volledig" gezin is te groot en op dit moment kan ik die droom, dat verlangen nog zelf realiseren. Daar wil ik dan ook volop voor gaan. (Toen toch) en alles in het werk stellen om het te laten lukken.
Maar nu is alles aan het wankelen geslaan en ben ik vooral bang. Bang dat het geen goede beslissing is. Bang dat ik met open ogen in mijn ongeluk loop. Bang dat ik mezelf (en mijn kinderen) in de miserie stort. Bang dat ik ook een van die mensen wordt waarvan men denkt "hoe is het mogelijk? Waar zat dit met haar verstand?" Bang om zo een belangrijke beslissing te maken. Bang om zo een belangrijke beslissing niet te maken. Bang voor de toekomst.
Dat is geen fijne emotie en ik word daar ook wat kregelig van. Het is nu niet de moment om te beginnen twijfelen aan mezelf en aan mijn keuzes die ik heb gemaakt. Of nog ga maken. Is dit misschien koudwatervrees? Het is best wel eng om het hele avontuur nog eens aan te gaan, om goed wetende wat er komen gaat er toch voor te kiezen om er aan te beginnen. Om ondanks alles (de vele onderzoeken, de hormonen en hun bijwerkingen, het verliezen van controle/zeggenschap over eigen lichaam, het eindeloze wachten, de teleurstelling bijn negatieve tests, het letterlijk blootgeven,...) er toch voor te gaan. Is dit geen gekkenwerk? Doe ik dit wel voor de juiste redenen? Doe ik er goed aan om dit nog eens allemaal te doorstaan?
Het is lastig om met zoveel vragen rond te lopen -haast letterlijk- aan de vooravond van de start van mijn traject...