TWIJFELS HIER... TWIJFELS DAAR... TWIJFELS OVERAL!

Het is weer eens een warboeltje in mijn hoofd en ik vind het het heel moeilijk om hier open en eerlijk over te schrijven. Omdat het zo ondankbaar lijkt en zo verkeerd om deze gedachten te hebben, maar ik heb ze wel en ze overspoelen me soms heel erg. Maar ik twijfel of dit wel de goede keuze is, dat 2e hummeltje dat nu diep in mijn buik woont. Ik ben van niets nog zeker en ben vooral bang dat ik een grote fout maak door dit kleintje te laten groeien. Het leven gaat er niet eenvoudiger op worden en het nu al zo zwaar met momenten. Af en toe zie ik "flash forwards" naar een leven met 2 kindjes en dan slaat de schrik me om het hart. Als ik in de winkel sta en Roxanne krijgt een crisis en ik heb het gevoel de slechtste moeder ooit te zijn. Als ik doodmoe in de zetel hang en mijn kleine trol wil haar portie liefde en aandacht (die ik dan met een laatste krachtinspanning tracht te geven). Als ik van hot naar her hol om afspraken na te komen en mijn kleine meisje laat alles in het  100 lopen omdat ze haar jas/schoenen/verse pamper/... niet wil aandoen. Als ik op de fiets zit en aankom op de plaats van bestemming en handen en ogen te kort komt om Roxanne veilig te houden terwijl ik mijn fiets op slot tracht te doen. Als ik haar klaarmaak om naar de creche te gaan en het tergend langzaam verloopt en ik de tijd zie wegtikken. Als ik doodmoe ga gaan slapen en moe terug wakker wordt.... Het zijn allemaal momenten waarop ik het gevoel heb tekort te schieten als moeder en de vrees dat het helemaal fout gaat als ik 2 pateeks moet zien klaar te stomen/in de gaten houden/liefde geven/... En ik weet dat dit er ergens wel "bij hoort" bij zwanger zijn en dat het niet abnormaal is om zo angstig te zijn wat de toekomst betreft maar toch.. Het doet me pijn dat ik af en toe twijfel aan dat bundeltje liefde diep verscholen in mij. Alsof het minder gewenst is ofzo en dat is niet zo. Ik heb hier zo goed over nagedacht, het is een hartewens die in vervulling gaat en toch... toch krimpt mijn hart soms ineen als ik aan de toekomst denk. Voor de komst van Rox was ik ook onzeker en wist ik niet waar ik aan begon. Ik kon enkel op het beste hopen en mij op het slechtste voorbereiden. En dat is wonderwel fantastisch uitgedraaid, mijn kleine trol veruld mijn hart met liefde, mijn ogen met trots en mijn handen met het meest geweldige kind ooit gemaakt ;)  Maar nu weet ik WEL waar ik aan begin en waar ik voor sta (allé, toch al wat beter dan voor Roxanne) en ik weet hoe heftig het kan zijn die eerste maanden en hoe intens alles aanvoelde. Hoe alleen ik me soms heb gevoeld, hoe machteloos, hoe eenzaam het soms was en kan zijn. Het is nu soms als een huzarenstukje om alles rond te krijgen en ook nog wat tijd voor mezelf (en mijn vrienden) te vinden, laat staan met 2 geweldige monstertjes. De toekomst jaagt me ontzettend veel schrik aan en ik weet niet hoe  ik het kan counteren. Het is moeilijk om hierover te praten omdat mensen heel snel in een "sussende modus" schieten, je willen op je gemak stellen, je wijzen op je krachten en op het netwerk,... Terwijl ik eigenlijk gewoon eens goed wil snotteren en tegen iemand wil aankruipen die me verzekerd dat alles echt wel goed komt. En dan besef ik dat ik toch wel een partner mis, iemand waarop je kan bouwen en steunen. En dat ik dit hele verhaal weer op mijn eentje ga doen. Hoe mooi en hoe geweldig dit ook is, hoe pijnlijk en hoe eenzaam het soms kan zijn.
Dus kort samengevat: Het is een warboeltje in mijn hoofd en in mijn hart en ik weet op dit moment even niet hoe ik orde op zaken moet stellen. Alles gewoon toelaten en de gedachten,angsten en verlangens laten bestaan en woorden aan geven kan al een beginnetje zijn :) Ik hoop het althans...