Update

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november...
Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven met een pasgeboren kindje in corona-tijden is intens en niet zo leuk als ik eerlijk ben. Dagen verglijden hier gewoon in elkaar over en ik ben vooral bezig met Lars voeden, verschonen, in slaap helpen, voor Roxanne zorgen en repeat. Het leven hier in huis is zeer voorspelbaar en eentonig. Door corona zijn de opties om iets te ondernemen ook ontzettend beperkt. Ik zou niets liever willen dan een wandeling maken naar de stad, een koffiehuisje binnenstappen en de krant openslaan om die daar te lezen met Larsje in de buggy naast me. Beetje mensen kijken, beetje genieten van de tijd die ik hier kado krijg, beejte showen met Lars ;) Of met vrienden afspreken, een toneelstuk gaan kijken, een goede Orval drinken op café, gezellig tafelen met de familie, de grote en kleine gebeurtenissen in het leven de mensen die ik graag zie écht vieren of mee helpen doorspartelen. Nu gaat alles een beetje langs me heen.
De zwangerschap van Lars was intens en niet eenvoudig om mee om mee om te gaan maar ook best wel eenzaam. En weinig gelegenheden om te delen, om angsten en verdriet uit te spreken, om gedragen te worden nét omdat het zo moeilijk is met corona om samen te zijn, om vrijuit te kunnen spreken. Maar ook het leven met Lars en Roxanne is pittig en de alleenigheid speelt me meer en meer parten. Dit s next level alleenstaand mama zijn hoor! Mijn netwerk valt voor een heel groot deel weg en de zorg voor mijn 2 geweldige pateekees komt volledig op mij terecht. Er is weinig ademruimte. Ik verlang er zo naar om even niet "mama" te moeten zijn, al is het maar voor een paar uren. Maar dat ik de zorg gewoon even echt uit handen kan geven. En dat is geen eenvoudig vraagstuk om op te lossen op dit moment omdat de mogelijkheden net zo beperkt zijn.
Vorige week had Lars het bijzonder moeilijk (wenen, slapen, wenen,...) en het was heel lastig om die zorg niet te kunnen delen met iemand anders. Gelukkig heb ik het durven vragen aan A. (een goede vriendin) of ze naast een middagje met Roxanne ook even op Lars wou passen voor een paar uurtjes zodat ik gewoon echt letterlijk een frisse neus kon halen in het bos. Ik moest er eventjes uit. Zo dankbaar dat ze dat heeft willen doen! Helpt echt veel als er even op die 2 bengels van mij kan gelet worden en ik met een gerust -maar wel een klein- hart de deur uit kan wandelen. Helaas is er van die boswandeling niets in huis gekomen omdat mijn klusjesman enerzijds later op de afspraak was en anderzijds hij nog wat materiaal nodig had en ik daar dus om ben gereden. Das wel even tanden bijten dan omdat het mijn eerst echt kindvrij moment was en ik daar nu absoluut niet van kon genieten. Neen, ik liep in de Brico te zoeken naar binnendeuren, houten balkjes en mdf-platen. Maar goed, de klusjes hier in huis moeten ook echt wel eens gebeuren dus ook wel goed dat daar schot in de zaak komt.
En nu ik erover nadenk... het was de 2e keer dat ik even zonder kinderen was. Een paar weken terug op bezoek bij familie en daar ben ik "verplicht" boodschappen gaan doen zonder de kindjes, het was heel duidelijk dat mijn lieve familie graag even op de kindjes wou passen. Ook al was dat niet mijn plan en had ik ook geen boodschappen nodig ;) Maar ik ben dan een uurtje op stap geweest zondat buggy of een 3-jarige aan mijn hand ;)

Ik denk dat dit stukje een beetje chaotisch is geschreven maar mijn hoofd gaat ook gewoon alle kanten uit. Focussen blijkt opeens heel moeilijk te zijn omdat er een deel van mijn hersenen volcontinu op Lars is gericht, een ander deel heeft zijn focus gericht op Roxanne, dan zijn er nog de dagelijkse "bromvliegen" waar ik aan moet denken en dan is er nog maar klein deeltje over om echt iets te doen, om te kunnen gebruiken. Mama-brein noem ik dat en ik hoop dat het snel overgaat. Ik mis de oude Alice weer meer en meer. Ik vind het heel lastig om mezelf zo te zien vervagen, wetende dat ik er echt wel nog ben maar dat die andere versie nu gewoon noodgedwongen (corona, pas bevallen) naar de achtergrond wordt geduwd valt me zwaar. Ik houd er niet van om zo een burgelijk bestaan te leiden. Ik wel LEVEN! Dingen doen, ontdekken,  me laven aan cultuur, genieten van de schoonheid van alles, echte gesprekken hebben, trappisten drinken, toneelvoorstellingen bekijken, brunchen,... Ik ben 33 en de laatste weken heb ik mijj beziggehouden met: inlezen over E-bike en wat de beste optie zou zijn voor mij om dan uiteindelijk naar de fietsenmaker te gaan en daar nog een uur uitleg te krijgen én een brochure om thuis nog 2 dagen in te bladeren en internet af te schuime om de beste fiets te selecteren en te gaan bestellen, afspraak maken met de vertegenwoordiger van Kwadro voor een nieuwe voordeur, bestellen van een nieuwe brievenbus/deurbel en fietsanker na een utigebreid onderzoek wat de beste koop zou zijn, opzoeken welke fietsstoel ik wens ter vervanging mijn -uitstekend en veilig - fietsstoeltje dat nu op mijn fiets zit maar niet past op mijn E-bike moet kopen,keuze maken uit de verschillende opties voor ingewerkte deurmatten aan de voordeur en uiteraard niet te vergeten de zorg voor Lars en Roxanne. De kleine dame op tijd op school krijgen, boodschappen doen, Lars vertroetelen en verzorgen, huis opruimen, pampers wassen en in elkaar zetten, de strijk, stofzuigen, rondlopen met Lars op mijn arm om hem te sussen, ondergeplast/gekotst worden, ruzie hebben met mijn 3-jarige eigenwijze dame omdat ze in een short naar school wil gaan (het is 4 graden!) en dat niet mag van mij, smelten als ik blinkende oogjes zie als ik haar op school ga afhalen,... Maar dat is mijn leven en ik gruwel daarvan. Ik heb meer nodig! Ik word hier niet gelukkiger van. Dat klinkt heel grof en ik weet het maar ik moet meer kunnnen en mogen zijn dan alleen maar "mama". Die rol is een aspect van mij die ik koester en graag vervul maar ik heb echt meer nodig om gelukkig te leven. NIet dat ik nu ongelukkig ben maar ik voel wel een knagend gemis. En een groot verlangen om terug "meer" te mogen zijn.

Corona.. het weegt door. Ik ben niet eenzaam, absoluut niet, er zijn veel mensen op afstand nabij en ik voel me zeker gesteund en gedragen in de emotionele zin van het woord. Ik kan bellen en mijn hart uit storten, ik kan mijn ei zeker kwijt maar iedereen bljft ook wel in dat zelfde cirkeltje ronddraaien.En gesprekken worden er ook niet beter op, op den duur heb je geen woorden meer van troost of begrip die nog niet zijn uitgesproken. We wachten allemaal op een uitzicht, op perspectief. Samen klagen helpt ons ook niet vooruit. En je kan niet blijven mekkeren (vind ik) maar andere gespreksonderwerpen zijn er ook haast niet om er zo weinig ondernomen wordt of te beleven valt.
Het leven met een pasgeboren kindje is best wel eenzaam en saai en nu zeker. Toen de 1e lockdonw in maar van start ging was ik al bang voor een 2e... Ik zag het toen al niet zitten net omdat ik weet dat het leven met een mini zo alleenig en eentonig is. Bij Roxanne genoot ik er van om naar de stad te wandelen, te ontbijten met vrienden, te kletsen, te genieten van de tijd ie me geshonken was met haar maar nu...
Nu twijfel ik zelfs of het wel een goed idee was om nog 2 maand extra te breien aan mijn zwangershapsverlof (normaal moest ik op januari terug beginnen werken maar ik heb in april besloten om een maand ouderschapsverlof en een maand gewoon verlof op te nemen aanluistend aan mijn moederschapsrust) want het is best wel beklemmend het idee dat dit leven nog 2 maand zal voorthobbelen.

Amai ik klink precies zo negatief. Is zeker niet de bedoeling en ik geniet ook echt wel van die 2 schatten van kinderen van mij maar ik mis het gewone leven zo ontzettend hard en het weegt door. Ik probeer een dezer een vrolijker kamerjte in mijn hoofd open te trekken en een mooi stukje te schrijven :)