Vaderdag

Gisteren was het vaderdag. Uiteraard niet de 1e keer dat dit gebeurt maar wel de 1e keer dat er echt aandacht aan werd besteed en dat Roxanne er rond heeft gewerkt. Op school leeft het heel erg en de kinderen hebben knutselwerkjes gemaakt. Ik hoor ook in haar spreken dat "papa" een thema is de laatste weken. Veel meer dan ervoor. Het deert me niet en ik maak me er zeker geen zorgen in, ik communceer daar heel helder en open over met haar en met de kindjes in de STIBO.
VInd het alleen vervelend dat er zo nadruk wordt op gelegd van de school uit. Moederdag en vaderder in deze tijden... Het standaardgezin met vader-moeder-2kindjes is lang niet meer de hoeksteen van ons bestaan. Gezinnen bestaan nu in allerlei maten en vormen en relaties zijn ook lang niet meer wat het ooit geweest is. Veel kinderen groeien op in nieuw-samengestelde-gezinnen en hebben niet altijd een goed contact met beide ouders. Ik wil hier zeker geen steen werpen maar ik heb al langer mijn vragen bij deze hele hetze rond moederdag/vaderdag.
In de creche was  het heel eenvoudig: Er was een familie-ontbijtje om alle zorgfiuren in de bloemetjes te zetten. Altijd ergens eind mei, netjes tussen moeder- en vaderdag in. Kinderen knutselden niet iets speciaals, er werd eigenlijk geen echte aandacht aan gegeven. Gezellig samenzijn en kletsen stond centraal boven een kop koffie en een lekkere koek. Dat was telkens een zeer aangename ervaring en had ik niet het gevoel Roxanne "tekort" te doen doordat ze geen vader heeft.

Vrijdag stond ze met glunderende oogjes in de gang van de opvang met een groot blauw pak in haar handen. "Ik heb een verrassing voor jou!" zei ze en ik was helemaal vertederd. Een ander kindje in het lokaal hoorde dat en zei prompt "nee! Das voor jouw papa, niet voor jouw mama!!!" Even een kleine pijnscheut door mijn hart maar ik vertelde heel eenvoudig en rustig dat Roxanne geen papa heeft maar wel een donor. Dus het kadootje wel voor mij is en dat ik er heel blij mee ben. En daar was de kous dan ook mee af. Roxanne weet heel goed dat ze geen papa heeft maar een donor omdat mama geen papa heeft gevonden en dus naar het ziekenhuis is gegaan om zaadjes om haar te krijgen. Meer woorden heb ik er niet aan vuil gemaakt en meer is er ook niet over te zeggen :)
Ik wil er zeker geen taboesfeertje rond scheppen en probeer daar atlijd heel helder en duidelijk over te communiceren. Elke kans die passeert grijp ik aan om het zo normaal mogelijk te laten worden. Want voor mij is het ook gewoon normaal. Ze is mijn dochter, mijn geweldige dochter waar ik heel fier op ben en neen ze heeft geen echt papa maar een donor. Niet meer en ook niet minder. En daar moet niet gek over worden gedaan. Het is wat het is.

Maar ik voel wel dat er een spanningsveld is rond vaderdag bij mezelf en de omgeving. Ik kreeg dan ook een mail van school om te vragen voor wie Rox iets mocht knutselen. Ik vond dat an sich al een beetje en gekke vraag want er is geen papa dus waarom zou ze dan iets moeten knutselen...? Maar toen ik er even over nadacht bedacht ik dat het haar nog meer "vreemd" zou maken als ze niet moest knutselen en alle andere kindjes wel dus was het wel fijn dat ze gewoon kon meedoen. Ik heb beslist om haar te laten knutselen voor mij, haar mama (en papa ineen) omdat ik ook echt beide rollen vervul en haar ook niet wil in de war brengen met het concept papa.
Er zijn andere BAM's of kinderen binnen een lesbische relatie die knutselen voor hun opa/peter/goede vriend van de ouder(s)... Maar dat vind ik verwarrend en een beetje vreemd. Een papa is een papa en die heeft een speciale plek en functie. Die kan niemand vervangen en die ambitie heb ik ook niet. Ik wil ook niemand belasten met het krijgen van een "vaderdagkadootje" terwijl ie die rol helemaal niet heeft. Ik ben haar ouder. Haar alles-in-één-ouder en ben daar heel fier en heel blij om. Ik vind haar een geweldige madametje in mini-formaat en zie haar doodgraag. En ik vind ook dat ik "recht" heb op een vaderdagkadootje omdat ik gewoon alle rollen op mij neem. Niemand anders krijgt de titel van vader/papa in onze omgeving omdat het ook niet correct is.Roxanne heeft GEEN papa maar enkel een anonieme donor.
Zelf vind ik het lastig om hier mee om te gaan omdat er zo een druk op ligt vanuit de maatschappij/school. Er wordt heel stereotiep gewerkt (kinderen werd gevraagd om een foto van hun papa en een typisch voorwerp gelinkt aan hun papa) mee te brengen. Ik zag kinderen dan met schroevendraaiers/boormachines/... naar school komen en leuke kiekjes. Als ik dat voor Roxanne had moeten dan had ik een foto van een schim moeten meegeven en een leeg potje :D  Daar hadden ze op school nu ook niet echt voor staan springen denk ik ;)

Het laat mij als BAM-mama ook wel even nadenken over welke rol ik speel in haar leven en welke rollen ik allemaal vervul.En hoe ik deze probeer vorm te geven. Uiteraard kan ik nooit een vaderfiguur zijn voor haar, dat is onmogelijk. Ik probeer in haar omgeving wel enkele mannelijke rolmodellen te creeëren maar het is niet zo eenvoudig. En in mijn opvoeding blijf ik erg dicht bij mezelf maar probeer ook de vrijheid en de speelsheid van een vader mee te geven. Vaders zijn doorgaans iets losser in de omgang en hebben minder een zorgende rol. Ik probeer daar ook gestalte aan te geven en af en toe uit de zorg te stappen gewoon gek doen en wild :D
Kinderen hebben geen vader én een moeder nodig, kinderen hebben wel nood aan liefde en nabijheid maar ook aan verschillende invalshoeken en stijlen in omgang met hen. Door zoveel mogelijk contacten te hebben met mensen en Roxanne echt veel vrijheid te geven en haar te laten kennis maken met andere mannen (vrienden, partners van vrienden, zorgfiguren,...) probeer ik die "leegte" opte vullen. En ook door er zo normaal mogelijk over te praten en geen vaderfiguren krampachtig te willen in stand houden tracht ik dit allemaal te ondervangen.

Ik heb er ook heel bewust voor gekozen om op vaderdag een facebook-post te maken over dit thema. Gewoon om het bespreekbaar te maken en het ook een klein beetje aan de kaak te stellen :) Het was een leuke; vrolijke en trotse post met een foto van haar kunstwerkje en onderschrift "Mijn eerste echte vaderdag-kadootje *peetje met sterrenoogjes* Zo trots om haar "alles-in-één-ouder" te mogen zijn <3 (BAM! Kleine identiteitscrisis als extraatje) "
En daar is ook alles mee gezegd :) Maar vooral dat ik zo fier ben en haar zo ontzettend graag zie. Maar dat het ook wel een beejte een verwarrende periode is als bewust alleenstaande mama. Niets zwaar, niets pijnlijks of dramatisch maar wel een kleine kwinkslag om zaken bespreekbaarder te maken.

Vaderdag is een jaarlijske weerkerend fenomeen en ik hoop dat ik elk jaar iets beter wordt in het omkaderen ervan en het aanvaarden van het spanningsveld. Maar ik weet wel dat ik elk jaar ontzettend trots zal zijn op haar creaties! En op het feit dat ik haar "alles-in-1-ouder" mag zijn <3