VERASSEND TOILETBEZOEK

Toen ik deze ochtend naar het toilet gaan spotte ik in het inlegkruisje een lichtroze waas... "Niet zwanger. Niet gelukt. Geen mini-baby in de buik" was het eerste dat door mijn hoofd schoot. Het bracht me even van de wijs, vooral omdat het een dag voor mijn NOD Is én mijn regels dwars door de utrogestan heen gestart zijn. Normaal moet ik die vieze bolletjes 4 dagen laten uitwerken voor mijn regels op gang komen, en nu lijkt niets ze tegen te houden.

Doorheen de ochtend werd het bloedverlies lichtjes erger en was ik zeker dat het een njet was. Ik liet het weten aan een vriendin die nogal betrokken is en heel erg meeleeft in dit hele avontuur (zelf is ze nu 6 maand zwanger, gewoon op de leuke natuurlijke manier, juij!) en die was onuitstaanbaar positief :D Zelf heeft ze een innestelingsbloeding gehad die ze had verward met haar regels en nu opperde ze ook de piste van een innestelingsbloeding. Maar ik wist gewoon dat het foute boel was. En dat het gewoon niet gelukt is, ondanks dat geweldige embryo en die goede waarden. Weinig aan te doen natuurlijk.
Voor alle zekerheid heb ik toch nog een zwangerschapstest gedaan, gewoon om het echt zeker te weten, en mijn hart ging als een razende tekeer toen ik de badkamer binnenliep om de uitslag te bekijken. Ik zag van ver een felroze "iets" en even, heel even, dacht ik dat het misschien toch gelukt was.. maar neen dus... Het was gewoon de controlestreep die schitterede en felroze was. De effectieve test-kant was spierwit. Geen baby in de maak dus.

Twas wel even een opdoffer om te verwerken. 12 dagen lang schipper ik wat tussen hoop, verlangen enerzijds en realisme anderzijds. Het is een kansspel en er zijn gewoon geen garanties. Je kan nog zo de meest perfecte omgeving creeêren, je hebt echt een dosis geluk nodig! Ergens probeer ik me wel voor te bereiden om die spierwitte test en toen ik deze ochtend die rozige vlek zag wist ik natuurlijk wel dat het mislukt was. Maar toch... ik moet dat even laten bezinken en aanvaarden. Het is niet "ok en weer verder". Het is "ok...Das echt kak! Ik had het zo gehoopt... het was zo leuk geweest. Je bent zo welkom kleintje! Ik had je al in mijn gedachten omarmd. Verdomme... alles begint opnieuw. En ik heb daar zo geen goesting in! Oh ik ben zo kwaad en verdrietig tegelijk. Kak! Maar goed, er zit niets anders op dan door te gaan he. Misschien lukt het de volgende keer wel. Je hebt nog kansen Alice. Niet wanhopen. Komaan meid, ga ervoor. Hoofd omhoog, borst vooruit en shouders recht. Ronde 3... here we come!"  (maar dan uitgespreid over een paar uur ;) )

Ondertussen heb ik me al genesteld in het idee dat ik terug een een ritje zal maken in deze rollercoaster en dat ik er niet van  zal genieten maar dat het hopelijk wel een mooie eindbestemming heeft deze keer. :)