Verdwalen in de roze mist...

Het gaat hier eigenlijk niet zo geweldig de laatste tijd. En het gaat eigenlijk al eventjes niet zo geweldig vrees ik. Maar nu pas dringt het tot me door dat ik de weg een beetje kwijt ben. Er komt heel veel tegelijk op mij af en het is niet altijd gemakkelijk om daar mee om te gaan.Ik ben ook heel erg huilerig en snel overstuur de laatste dagen. Zomaar, zonder aanwijsbare reden kan ik in snikken uitbarsten. Gelukkig heb ik nog een klein beetje vat op mezelf en sta ik nog net niet te sniffen bij andere mensen maar af en toe scheelt het toch niet veel. Het is heel erg lastig om me zo te voelen en zo snel over mijn toeren te zijn.

Er is zoveel gebeurt en de komst van de kleine trol heeft ontzettend veel veranderd in mijn leven. Dingen waar ik misschien niet helemaal klaar voor was. Ik mis soms mijn oude leventje,het zorgeloos kunnen op stap zijn, het "snel even naar de winkel", het slapen, het leuke dingen ondernemen zonder een hele caravaan aan spullen mee te sleuren, het ongestoord kunnen babbelen met vrienden, het impulsieve leven dat ik leidde, de toneelvoorstellingen, het lezen van een boek in mijn leeskamer, het alleen thuis zijn,.. Kleine zaken soms waar ik zo naar snak. Maar ook de grootse dingen en het kan er heel erg hard op inhakken. De laatste tijd ben ik al een paar keer keihard geconfronteerd geweest met de beperkingen die zo een kleine meid met zich meebrengt. En ik kies dan altijd resoluut voor het welzijn van Roxanne, wat ook heel logisch is, maar het wringt soms ook wel eens; Een gezellige avond onder vriendinnen heb ik vroeger dan gewild moeten verlaten omdat ik veeeeeeel te moe was en omdat Roxanne ook wel in haar bedje moest. Een dagje Efteling heb ik moeten laten passeren omdat ik geen opvang had voor haar en het ook niet zag zitten om opnieuw het hele park rond te zeulen met een kinderkoets, flesjes al wandelend te geven, haar in-en-uit de draagzak te heisen als ik op een attractie wou die wat wilder was,...  Dan maar geen Efteling. Een uitje met de collega's liep wel heel vroegtijdig op een sisser uit voor mij omdat mijn kleine trol onophoudelijk huilde, niet wou eten, niet wou slapen, tegenspartelde... Op die manier had werkelijk niemand er iets aan en met tranen die over mijn wangen rolden ben ik naar mijn fiets gewandeld.
Het is even keihard om steeds weer op die verantwoordelijkheid te botsen. De verantwoordelijkheid die ik ALLEEN moet zien te dragen. Het gebrek aan een partner komt op die manier soms heel hard naar boven. Had ik een vriend gehad dan kon die op de dochter letten als ik een avondje weg wil of een dagtripje wil maken. Dan had ik gewoon wat meer tijd voor mezelf gehad en niet steeds moeten zoeken naar opvang voor Roxanne, of de keuze moeten maken om geen mensen "lastig te vallen" en gewoon thuis te blijven, samen met haar. Het komt gewoon allemaal even ontzettend hard aan, een beetje als een mokerslag.

Uiteraard wil ik haar niet meer missen, ik ben helemaal dol op haar! Absoluut. Maar zoals ik al een beetje vreesde aan de start van dit hele traject is het wat te vroeg gekomen. Ik had nog zo graag 2 jaar volop van mijn vrije leventje genoten, mijn huis afgewerkt, een financiele buffer ingebouwd, wat reisjes gemaakt, misschien zelfs een fijne man leren kennen, nog een paar zotte Gentse Feesten meegemaakt, zorgeloos trappistjes naar binnen gegooid op café, ... Maar daar heeft het lijfje anders over beslist. En het was ontegensprekelijk de allerbeste keuze die ik gemaakt heb. Ik heb er zeker geen spijt van, intgendeel! Maar ik was er misschien nog niet helemaal klaar voor, voor het moederschap en alle verantwoordelijkheden die erbij komen. Het is overweldigend en ontzettend ingrijpend allemaal. Het is precies of ik moet eventjes kunnen rouwen om mijn vroegere leventje. Daar even heel bewust afscheid van kunnen nemen. En dat zal met vallen en opstaan zijn. Aan de ene kant wil ik in mijn cocon kruipen met de kleine lieve trol en gewoon gezellig thuis zijn. WIj alleen met z'n tweetjes en genieten van haar. Enkel en alleen met haar bezig zijn en versteld staan van dat prachtige wonder. Aan de andere kant wil ik eropuit, de wereld ontdekken, vrienden zijn, mensen leren kennen, cultuur opsnuiven, plezier maken, ... Maar als ik het ene aan het doen ben verlang ik ontzettend naar het andere. Heel vermoeiend! En een beetje van beiden dat lukt precies niet zo goed. Vooral s'avonds ben ik nogal aan huis gekluisterd. Enerzijds omdat ik gewoon echt doodop ben en het niet aankan om s'avonds nog grootste dingen te ondernemen. Anderzijds omdat Roxanne heel duidelijk geeft te kennen dat ze moe is en liever thuis in haar veilige omgeving zou vertoeven. En omdat het avondritueel moet uitgevoerd worden en ik daar graag mijn tijd voor neem (flesje drinken, kleertjes uit, masseren,pampertje en piezema aan, knuffel en voorleesmomentje en dan slaapjes doen) en na een drukke avond vind ik daar niet altijd de kracht voor.
Ik moet echt op een ander ritme leven en die confrontatie is nogal hard. Het is iets dat je weet, je weet dat je leven voorgoed veranderd met de komst van een baby... maar hoe en welke impact het echt heeft kan je toch nooit goed voorspellen.

Het dagelijjkse leven is soms echt een uitdaging en ik vind het moeilijk om dat uit te leggen. Ik ben soms al blij als ik op het einde van de dag erin geslaagd ben om mezelf en mijn dochter aangekleerd te hebben gekregen en gevoederd! Alle andere taakjes kunnen er dan af en toe gewoon niet meer bij en stapelen zich op . De was, stofzuigen, opruimen, boodschappen, koken, afwassen, een dweilke slaan, de strijk, ... het kan hier allemaal vrolijk blijven liggen of gewoon niet gebeuren. Omdat het mij echt niet lukt om al die zaken er ook nog es bij te nemen.  Ik kan soms echt gewoon voor me uit zitten staren in de zetel en bedenken wat ik nog allemaal moet doen maar de moed en de energie ontbreekt me om er dan ook echt iets te gaan doen. Alles lijkt wel op een onmogelijke opdracht af en toe. Ik heb gewoon geen mentale ruimte meer over. Het ontbreekt mij echt aan energie, aan daadkracht op zo een momenten. En ik word daar lichtjes ambetand van. Of neen,ik maak me daar zorgen over. Want het is helemaal niet wie ik normaal gezien ben. Maar ik zie het gewoon niet meer. En das best eng!

De zorg voor de kleine trol is geen probleem.Ik geniet er enorm van om haar te vertroetelen en te soigneren. Ze kriigt genoeg aandacht en liefde. Ik zie haar ontzettend graag!  Maar de zorg voor mezelf, voor mijn huisje , voor mijn mentale gezondheid is een beetje op de achtergrond verschoven. Er zijn echt dagen dat ik niet gekleed geraak, dat ik niet douche, niet gezond eet, ... Dat zijn dan ook meteen de dagen dat ik niet buitenkom!  Ik zorg er wel voor dat als ik buitenkom, al is het maar voor naar de winkel te gaan, dat ik verzorgd en terug als mezelf uitzie. Het doet ook deugd om bezig te zijn met mezelf en om mr wat te verwennen. (Ja je leest het goed, een douche en een likje mascare schaar ik op dit moment al onder "verwennen"!)  Ik vind het nog steeds ontzettend belangrijk om mooi voor de dag te komen en om mezelf te verzorgen. Maar als er geen stok achter de deur staat dan schiet het er wel eens bij in. Omdat het me echt ontbreekt aan energie. 

Mijn huisje is ook een grote bron van ergernis en frustratie.De verbouwingen wegen echt heel zwaar door en ik vind het bijzonder lastig om zo te moeten leven. Ik ben er echt helemaal klaar mee!!! Het is zo vermoeiend om constant de gebreken te zien (geen keuken, geen stromend waar, geen servies, geen deftige tafel,... ) maar er weinig aan te kunnen veranderen. Om niet te zeggen niets! Begin januari komen ze de keuken plaatsen en daar ben ik heel erg blij om, het zal geen dag te vroeg zijn! Sids begin mei leef ik zonder veel comfort en zonder keuken. Het is gewoon uitputtend om te leven in een huis dat steeds weer overhoop word gegooid om werken uit te voeren. Ik wil gewoon graag eens echt THUIS kunnen komen. En niet steeds weer in een halve bouwwef of primitieve camping. Zo vreselijk vermoeiend! Ik haat het echt!
Ik slaag er ook niet in om op te ruimen want ik versleur zaken gewoon steeds weer van plaats A naar plaats B om terug naar plaats A te verhuizen. Niets heeft een vast plek, alles ligt een beetje overal en het is gewoon ontzettend rommelig. Gek word ik daarvan. Ik wil gewoon zo graag in een echt huis wonen, zodat het ook rustig kan worden in mijn hoofd. En  de zorg voor mezelf en Roxanne tot een goed einde kan brengen. En niet meer moet ploeteren en dutsen in huis. Maar  kan leven zoals iedereen. Bah bah bah! Ik ben het zo beu!!!! 

Dus het gaat hier echt niet zo geweldig op dit moment. Ik heb het gevoel een beetje te verdrinken in de dagdagelijkse zaken. De grootste dingen worden opgevangen door mijn vriendjes en de zus (een vloer leggen, schilderen, ...) maar de gewone dagelijkse taakjes kan ik toch moeilijk aan hen overlaten? Ik vind het echt kak dat ik er niet in slaag om het zelf te beredderen mijn huishouden op dit moment. Het is zo ontzettend lastig! En ik hoop dat er binnenkort echt een einde aan komt.
Ik slaag er wel in om het te communiceren naar anderen toe. Ik blijf er niet mee zitten diep in mezelf. Ik WEET dat het niet goed gaat en dat ik steun nodig heb. En daar ga ik actief naar op zoek. Zo heb ik binnenkort een babbel met B. en met G. over hoe ik me voel, twee prachtige mama' s en vriendinnen die me begrijpen en steunen. Ik heb hun hulp ingeroepen via facebook omdat ik voelde dat ik aan het zinken was. Ik moest echt met iemand kunnen "praten" die me echt begrijpt en me niet vreemd aankijkt als ik zeg dat ik "mezelf niet meer ben sinds de geboorte en het niet zo helder meer is in mijn hoofd". Het is beangstigend om te merken dat ik moeite heb met beslissingen nemen, dingen ondernemen, sociale interacties,knopen doorhakken, zaken afhandelen, ... Dingen waar ik vroeger echt heel goed in was! En nu lijkt dat allemaal wat te zijn verdwenen.
Ik weet nu even niet zo goed meer wie ik ben. En wil niet enkel "mama" zijn! (Das mijn grootste angst...)