Vitamine Zee

Een vriendin had mij/ons uitgenodigd voor een paar daagjes aan de kust door te brengen samen met haar man en zoontje van 4 maanden. Ze was voor 10 dagen in De Haan (schoonfamilie heeft appertement op de zeedijk) en ik moest er gewoon even tussenuit samen met Roxanne. Even écht tijd voor elkaar nemen. Dus het voorstel klonk als muziek in de oren.

Dinsdagochtend alles in de auto geladen en 20 minuutjes later dan gepland dan toch vertrokken richting De Haan. M. had nog een afspraak in Brugge en was dus niet in het appertement maar daar zag ik geen graten in, genoeg dingen om te doen aan de zee. Een voormiddagje met ons 2 en dan Rox in haar bedje in het appertement, het leek het ideale plan.
Eenmaal aangekomen aan de zee bleek er toch iets niet helemaal te kloppen aangezien ik geen naamplaatje vond van de schoonfamilie bij de deurbellen. Maar ik liet het niet meteen aan mijn hart komen (had toch nog tijd genoeg) en genoot samen met Roxanne van een deugddoende strandwandeling. De wind in mijn haren, voeten in het zand,... Heerlijk! En Roxanne die stormde heen en weer over het harde zand (eb) met een schaterlach en veel "oooh mooi" en "kijk mama!". Prachtig om te zien, geweldig om mee te maken. Zo mooi en zo puur geluk. Heel heel leuk.
Rox werd wel snel moe (al dat ravotten op het strand en op de dijk eistte al gauw zijn tol) en wat bleek? Door miscommunicatie (het adres klopte niet helemaal) was ik in Wenduine beland en niet in De Haan en ondertussen begon het erop te lijken dat M. niet tijdig terug aan de zee zou zijn voor het dutje van Roxanne.
Daar stond ik dan, met een dodelijk vermoeide peuter op de arm in de verkeerde badstad met een vriendin die heel waarschijnlijk niet tijdig ging terug zijn om Roxanne in haar bedje te leggen. Ik stond op instorten en zag het even helemaal niet meer. Draagkracht is nog steeds 0.0 dus dit leek een onoverkomelijk probleem. De enigste oplossing die ik dan nog zag was in de auto stappen en gewoon terugkeren naar Gent en de dag erna opnieuw naar de zee rijden. En zo gedacht zo gedaan. Liet dit ook weten aan M. en toen ik al vertrokken was liet ze weten ook onderweg te zijn naar De Haan dus dat Rox in no time in haar bedje kon liggen. Maar het was vuurwerk in mijn hoofd en de zenuwen raasden door mijn lijf. Ik moest mezelf terug kalm zien te krijgen en daarvoor moest ik gewoon naar huis, naar dat wat ik zo goed kende dus bleef ik doortuffen naar Gent.
Het is te gek voor woorden want amper 2u ervoor had ik dezelfde weg afgelegd. Maar ik kon niet anders, helemaal het noorden kwijt en overstuur. NIet boos ofzo maar helemaal de kluts kwijt en ik wou zo graag terug naar huis, even rusten,even tot mezelf komen. Ik zag al dat gesleur en getsjol niet meer zitten, het was allemaal teveel. Het is heel bevreemdend om mezelf zo te zien maar ben er nog niet, ik ben er helemaal nog niet. Het verlies van Kobe heeft me echt een heel zware klap gegeven en die ben ik nog niet te boven.
Eenmaal thuis kon ik tot mezelf komen en terug helder proberen na te denken.  Ik stuurde M. een smsje om wat er net was gebeurt verduidelijken en ook om mee te geven dat ik niet boos was maar dat ik gewoon echt geen draagkracht meer heb en dat alles teveel is. Gelukkig toonde ze hier begrip voor en stelde ze voor om na het dutje van Roxanne terug te vertekken naar de zee als ik dat zag zitten. Zo hadden we toch nog een fijne avond samen en was ik er even tussenuit geweest. Ik dacht er even over en en zo gebeurde het dat ik om 16u terug op de E40 reed richting De Haan. Nu met het juiste adres ingegeven in mijn GPS ;)

Het bleek meer dan de juiste belissing te zijn. Wat was het fijn aan de zee, even gewoon genieten van Roxanne en van de golven en een goed boek en een praatje met M. Even echt vakantie, het deed zo deugd. (Op het gekibbel van de jonge ouders na, het is zoeken en proberen om een evenwicht te vinden in de relatie tot elkaar en tot hun zoon, zeker niet eenvoudig en ik kan er niet echt veel raad in geven want ik ken die problemen niet. Ik heb er altijd "alleen" voor gestaan dus had ik ook geen verwachtingen naar een ander zorgfiguur toe).
Rox genoot echt van het in de plassen stampen met haar voetjes, van het zand tussen haar teentjes, het spelen met een emmer en een schopje... Heerlijk! Ze is zo geweldig mijn lieve kleine trol. Ik heb heel vaak gedacht dat het toch ongeloofelijk is hoe graag ik haar zie en hoeveel geluk ze met zich meebrengt. Ik voel zo ontzettend veel liefde voor dat kleine ukje. Het is gek. Dat is niet uit te leggen aan iemand die geen kinderen heeft, dat is een allesoverheersende liefde en fierheid en verwondering en alle andere mooie woorden die ik ken. Het is prachtig en wonderlijk.
We hebben veel gewandeld op de dijk want het strand doorploegen zag ik niet altijd zo goed zitten. Maar ze zat ook heel vaak al taterend in mijn nek en vol verwondering alles aan het becommentariëren. Ik ben zo vaak zo intens gelukkig geweest die uren dat we samen waren. Echt tot tranen toe ontroerd soms als ik me realiseerde hoe leuk het is om haar mama te mogen zijn en om samen zo een banale maar o zo fijne dingen te ondernemen.
Ik had echt nood aan tijd met haar spenderen, aan even gewoon er écht voor haar en met haar te zijn. Niet de was en de plas en de strijk en de boodschappen maar gewoon even "wij". Boekje lezen in de zetel, stempelen aan tafel, samen naar de zee kijken, zandtaartjes bakken, hand in hand de dijk afwandelen, pootjebaden in het water, een ijsje smikkelen, de speeltuin onveilig maken,patatjes eten, ...  Het zijn echt heel gewone en kleine zaken maar ik ben zo blij dat ik ze mag meemaken. En dat ik er ook zo intens van kan genieten. Het zijn zeker niet de grootse gebeurtenissen of uitstapjes die we hier gedaan hebben. Verre van zelfs maar het was zo geweldig om even samen te zijn en geen verplichtingen te hebben. Het enige dat we moesten doen was genieten van elkaar en dat is zeker en vast gelukt. Roxanne heeft er ook erg veel deugd van gehad, van haar mama die zo dichtbij was (letterlijk en figuurlijk) en zoveel tijd voor haar kon maken.
Dit is hoe onvoorwaardelijke liefde voelt daar ben ik zeker van.