Vuurwerk in mijn hoofd

Uiteraard hoort bij en nieuwe poging ook weer een volledig nieuwe dosis hormonen! Jakkes! Echt... Bah!
Van die pregnyl heb ik niet veel last, alleen een wat opgezwollen gevoel en af en toe een troebel zicht/zware ogen. Maar daar blijft het dan ook wel bij en daar kan ik best mee leven :) Maar dit vreselijke utrogestan-bollen! Echt waar! Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld om ze te beginnen gebruiken (letterlijk een dag later dan normaal "moest") en ik zit nu aan dag 4 dat ik aan die pillen zit en de gedragsverandering is gewoon nu al ontzettend merkbaar. Ik ben kregelig, huilerig, snel geirriteerd, doodmoe, zit heel snel op mijn paard,... Gezellig voor mijn omgeving! En ik voel het weer allemaal in snel tempo gebeuren en hoeweel ik weet dat het aan die snode medicatie ligt worstel ik er toch fameus mee.
Ik slaag er niet goed meer in om mijn kalmte te bewaren, om adequaat op situtaties te reageren. Dingen die normaal niet zo erg zijn of waar ik wel wat vervelend van kan worden lijken nu een gigantisch probleem te zijn en ik moet al mijn zelfbeheersing aanspreken om niet uit te barsten (voor een pietluttigheid he). En ik heb al geen energie op overschot :(
Het is ook heel druk op het werk en ik (of beter gezegd de opvang waar ik werk) is onderdeel van een pilootproject waar veel onzekerheid en onduidelijkheid rond hangt en waar dus erg veel energie naar toe gaat. Maar op zo een momenten (zoals gisteren en vandaag) moet er ook heel veel energie gaan naar mezelf in het gareel houden. Echt pfff. Doodmoe ben ik en hongerig. Geweldig combinatie. Eten voor 3 en weinig beweging... dat lijf van mij ziet af!

Maar goed gisteren had ik dus terugplaatsing. Ik muisde er snel vanonder op opleiding en sprong op mijn fiets richting Jan Palfijn. Ik ben heel veel in de war (nog steeds) en ook vandaag heb ik dat weer eens bewezen. Ik wandelde vol overtuiging naar de aanmeldzuil, bracht mijn ID-kaart in en doorliep het kort programmatje en was verbaasd toen ik een volgnummer kreeg om bij een baliemedewerker te gaan. Maar nietsvermoedend zette ik me op een stoeltje, turend naar het scherm wachtend op mijn nummertje. Eenmaal aan de balie overloopt de dame al mijn gegevens en contactgegevens van mijn ICE-personen om dan heel vreemd op te merken dat ik helemaal geen afspraak heb. Dat ik dus niet echt verwacht wordt door Dr Decleer. Ze vraagt me of ik zeker ben van de dag en dan vertel ik haar vol overtuiging dat ik het zéker ben want het is een TP van een embryo, zoiets is heel strak getimed.... En op dat moment val ik stil en voel ik mijn wangen rood worden. Ik moest me helemaal niet aanmelden! Bij een TP moet ik gewoon naar boven en me daar aanmelden. Na dat ik dit ook nog eens had uitgelegd aan de dame achter de balie ging ik op een drafje naar de lfit om gezwind uit te stappen op het 8e.
In de wachtzaal zat een jong koppeltje dat hier voor hun eerste IUI was en dit duideijk wouden delen met iedereen in de wachtzaal. Het meisje dat zwanger wou worden (was een lesbisch koppel) was best zenuwachtig en wou graag alles weten van de procedure. Ze vertelde daar ook dat ze al eens zwanger was geweest toen ze nog veel te jong was voor een kindje en dat heeft ze dan laten wegnemen. Ze schrok ook oprecht toen ze hoorde dat het wel een aantal pogingen kan duren voor je zwanger bent én dat het dan ook nog fout kan lopen. Ik stijgerde vanbinnenen echt een paar keer. Ik snap niet dat je zo onvoorbereid en zo onbevangen in een traject als dit kan stappen. Maar das mijn persoonlijke manier van omgaan met de zaken. Ik weet dat wel maar ik voelde het borrelen om een sneer te geven (hoera voor de utrogestan) maar heb gelukkig mijn mong kunnen houden en proberen te verdwijnen in mijn GSM.

Na 40 minuutjes in de wachtzaal mocht ik die lange gang weer doorlopen en de vroedvrouw van dienst was op de hoogte van de berg waar ik over moest na het verlies van Kobe en maakte even tijd om met mij te praten en te voelen hoe ik in dit traject stond. Heel fijn om te merken dat er info wordt doorgegeven en dat er rekening mee wordt gehouden. Het was heel raar om daar terug te zijn, in  hetzelfde kamertje waar Kobe ook is teruggpelaatst. (Het gele ;) ) Het was helemaal niet de bedoeling om daar nog eens op te duiken. Om daar nog eens met alles wide in the open te gaan liggen.Om die scherpe pijn en dat ongemak van een gigantische eendebek te ondergaan. Om nog maar eens mijn naam en geboortedatum te zeggen als er een laborante binennkomt met een buisje waar jouw embryo inzit. Om daar nog eens 10 minuten heel bewust te liggen koekeloeren en te hopen dat het kleintje blijft plakken. NIets van dit alles was de bedoeling en toch moet ik er opnieuw door. Toch sta ik daar weer en moet ik terug een poging doen. Vreselijk. Mijn hart brak een klein beetje.
En nu houd ik me terug strikt aan  regeltjes: geen koffie, niet strekken, voetjes warm houden, niet teveel mee proberen bezig te zijn, utrogestan op tijd en stond, af en toe een praten tegen de buik,... De hele mikmak.
Volgende week zondag mag ik testen We zien wel. 

Het is heel vervelend maar mijn buik ik sinds de geboorte van Kobe op een of andere manier erg aanwezig. Ik voel mijn buik heel vaak en ben me ook heel bewust van de omvang. Sinds Kobe is ie precies niet echt veel geslonken. Ok, ik eet ook allesbehalve gezond (zowel qua ingredienten als tijdstippen als hoeveelheden) maar dit is wel echt niet OK. Het stoort mij soms zelfs heel erg. Ik weet niet of het eigen is aan een doodgeboorte dat het lijf langer nodig heeft om te herstellen ofzo? En de utrogestan en pregnyl zorgen er ook voor dat ik heel erg opgeblazen ben. Fijn!
Ik ben een beetje lastig op mezelf he :)