Wanneer miste ik een partner?

Ik ben nu een 7-tal weken de trotste mama van Roxanne. Excuseer,  de trotse alleenstaande mama van Roxanne. En dat leventje bevalt me uitzonderlijk goed al zal ik niet ontkennen dat het soms lastig is en dat ik ontzettend blij ben met de steun en de aanwezigheid van mijn vrienden en de zus. Zonder hen zou ik deze klus niet kunnen klaren. Een goed netwerk is echt onontbeerlijk als je dit avontuur wil aangaan. Toch als je er van wil genieten en nog tijd wil hebben voor jezelf ;) (Das mijn opinie he)
Maar er zijn uiteraard ook momenten waarop ik een partner aan mijn zijde mis, en wel op deze:

• Als ik me neerzet om een boterham/bord pasta/ kom soep/ potje yoghurt/...te eten en na de eerste hap Roxanne het op een krijsen zet.
• Als ik de nood voel (of nog erger RUIK!) om een heerlijke douche te nemen en een verwenmomentje voor de huid wil inlassen maar de kleine meid wil niet slapen of begint hartverscheurend te huilen als ik 5 treden hoog op de trap ben
• Als ik snel even een kleine boodschap moet doen (brood halen, brief posten, ...) Dat is compleet verleden tijd op dit moment. Alles waar het woordje "snel" in voorkomt is bij voorbaat al missie die falikant afloopt =D Ze moet OVERAL mee naartoe want ik kan ze toch niet alleen in huis laten?
• Als ze huilt en blijft huilen en door gaat met huilen en ik niet meer weet welke lieve woordjes ik nog kan fluisteren of in welke houding ik haar kan vasthouden om de krampjes te verminderen.
• Als ik nood heb aan een warme knuffel, een bemoedigend woord, een liefdevol gebaar,... Op momenten dat het wat minder gaat met de kleine trol.
• Als Roxanne iets "nieuws kan" en ik dat doodgraag met iemand wil delen. Zodat we samen trots kunnen zijn op dat klein groot wonder en verbaasd kunnen kijken naar hoe ze evolueert. Het gevoel dat ik ervaar als ze iets "nieuws kan" is zo warm, wonderlijk en geweldig... Dat kan je enkel voelen denk ik als je de papa/mama bent van het kindje. Ik zou dan zo graag een blik kunnen werpen naar mijn geliefde en zien hoe die ook helemaal ontroerd is
• Als ik met opvoedkundige vragen worstel en dan en daar even wil overleggen over de aanpak. Ik kaart die zaken later dan wel eens terloops aan bij vrienden maar het zou ook handig zijn om op het effectieve momenten van gedachten te kunnen wisselen
• Als ik een "fotomoment" beleef met mijn kleine meid maar er is niemand om die foto te trekken. Als ik haar een badje geef, we samen in de zetel slapen; ze heerlijk tegen me aan gekruld ligt, ... Mooie intieme momenten die ik soms graag zou vastleggen maar dat is nogal moeilijk als er niemand is om op de ontspanknop van de kodak te drukken
• Als Roxanne midden in de nacht begint te woelen en bewegen (eerste tekenen dat ze honger krijgt) en ik heel diep in slaap ben maar toch wakker MOET worden om  haar eten te geven en te verpamperen. Hoe graag ik ook wil verder slapen, hoe zoet ik ook aan het dromen was, hoe ver weg ik ook was... Ik moet eruit om voor dat klein pateeke te zorgen. Er zit niets anders op.
• Als ik met haar op de wandel ben en zin heb in een fijne babbel, gewoon over hoe fantastisch dat kleine mensje wel niet is.Ik kan echt eindeloos naar haar kijken in de kinderkoets en zo ontzettend trots zijn!  Af en toe mis ik dan lettelrijk iemand naast mij die dat gevoel kent en ervaart zonder daar woorden aan te moeten geven.
  Er gaat soms wel een steek door mijn hart als ik andere jonge ouders trots achter de kinderwagen zie wandelen en glunderen. Zo mooi en intens geluk kunnen delen, het lijkt me dan zo fantastisch!
• Als ik bezig ben met het huishouden (of toch een moedige poging aan het ondernemen ben) en de kleine meid begint te jengelen. Dan moet ik wel alle activiteiten staken om er voor haar te zijn want er is niemand anders op dat moment die een van beide taken (of het huishouden of Roxanne vertroetelen) kan overnemen. Dagen vliegen dan echt voorbij mijn huis raakt maar niet opgeruimd. Maar ik kies dan ook wel bewust om mijn kleine trol liefde te geven in plaats van te strijken ;)
• ... 

Op deze en nog veel andere kleine momenten mis ik een partner aan mijn zijde. Niet dramatisch maar het flitst dan wel eens door mijn hoofd. De praktische zaken zijn op te lossen en daar moet ik gewoon nog mijn draai wat in vinden. En eenmaal ze naar de creche gaat heb ik ook wat meer tijd om net al die zaken aan te pakken en haar dan pas te gaan oppikken. Maar de emotionele momentjes zijn moeilijker in te vullen/op te vangen.  Iets waar ook weinig word bij stilgestaan door de buitenwereld. Iedereen vraagt zich steeds af  hoe ik het praktisch georganiseerd krijg en of het niet te zwaar is die nachten en zo maar het echte emotionele word zelden tot nooit bevraagt.Of toch nooit zo concreet. Het is ook niet eenvoudig om het onder woorden te brengen want het is alles en ook weer niets.  Het zijn veelal vluchtige momenten die dagelijks voorvallen. En het gemis is ook niet gigantisch maar als ik er effectief bij stilsta dan moet ik wel toegeven dat ik af en toe een partner mis.Om zaken mee te delen, om bij thuis te komen, om te schuilen, om mooie momenten mee te delen... Maar dat was ook al voor de komst van Roxanne ,alleen is er nu een extra laagje gemis bijgekomen.  Maar ik ben nog steeds ontzettend gelukkig! En het is hoe dan ook de juiste keuze geweest. En ondanks ik het niet anders ken dan "mama zijn zonder partner" kan ik die partner af en toe wel eens fameus missen.