Wat word je groot...

 Mijn kleine trollemeisje is nu al 18 maand! De tijd gaat veel te snel... Van een klein hulpeloos wezentje is ze uitgegroeid tot een durver-doet-het-al (met de nodig blutsen, builen en blauwe plekken) met de meest geweldige schaterlach allertijden! Ze klautert op alles, stapt zelfverzekerd de wijde wereld in, danst dat het een lieve lust is, geeft slijmerige vissen-zoenen, kruipt graag op mijn schoot met een boekje, hanteert een brabbeltaaltje waar ik niet altijd goed wijs uit geraak, ... Roxanne is fantastisch! Echt mijn hart lijkt af en toe te ontploffen van zoveel geluk en zoveel liefde voor dat kleine meisje van me.
Ik kan haast niet geloven dat ze al 18 maand deel uitmaakt van mijn leven en het zoeel mooier, zoveel intenser en zoveel rijker heeft gemaakt. Ok, ik heb ook heel wat moeten inboeten aan vrijheid, slaap (o zo veel slaap dat ik nog moet inhalen!) en aan mentale ruimte maar ik doe/deed het met zoveel liefde! Nooit gedacht dat een kindje krijgen zo een impact ging hebben op mijn leven. Dat ik zo ontzettend gelukkig zou zijn met haar komst dat had ik nooit durven dromen.

In haar kamer hangen er allemaal foto's van haar geboorte tot nu ongeveer en elke ochtend maken we samen even tijd om naar de "baby" te kijken die daar hangt. Dan wijst ze steeds enkele foto's aan en brabbelt ze "baby baby baby" helemaal verzot op zichzelf precies ;) Maar het is voor mij ook telkens een breekbaar momentje, dan sta ik daar met dat kleine (niet zo kleine meer) hummeltje op mijn arm en besef ik telkens opnieuw hoe snel alles gaat. Wat een evolutie mijn kleine trol al heeft doorgemaakt en hoe hard ik er van genoten heb. Maar ook hoe veel ik moeten missen heb door werk en andere perikelen. Hoe haastig mijn leven soms is en hoe hecktisch het allemaal verloopt. En iedere dag opnieuw denk ik "ik moet het anders aanpakken, het moet niet allemaal zo druk en rap rap zijn" maar ik weet niet zo goed hoe ik dat dan moet doen. Op dit moment gaat het goed omdat ik niet moet werken, of toch niet veel, en ik dus echt veel tijd heb voor haar. Maar tot een 5 weken terug was het echt een strijd om iedere dag opnieuw overal op tijd te zijn. Het springen-vliegen-rennen-vallen-en-weer-doorgaan-verhaal en het idee dat ik terug in die race moet stappen grijpt me soms naar de keel. Dan ga ik wéér zoveel missen en zal ik nog méér mijn best moeten doen om echt te genieten van dat mooie meisje die ik heb gekregen. En dan zwijg ik nog over dat 2e molletje dat onderweg is... Af en toe bekruipt mij het beangstigende gevoel dat ik het nooit allemaal zal rondkrijgen. Dat ik altijd en overal half werk zal leveren. Vreselijk!  Maar ondertussen vergeet ik dan te genieten van wat er op dit moment allemaal gebeurt en het moois dat zich afspeelt.

Wat wordt ze groot... en snel... heel snel. Ik zit soms met m'n handen in het haar en hoop dat het snel avond is en ik haar in haar bedje kan stoppen omdat ik zo moe ben, zo dolgedraaid van haar kuren maar als ik haar dan in haar slaapzakje nog een dikke knuffel geef, door haar weinige haartjes streel en nog een allerlaatste dikke kus op haar wangetje druk besef ik dat er weer een dag van haar leventje voorbij is en dat ik er net niet genoeg van genoten heb. En dan gaat er toch een pijnsteekje door mijn hart. Morgen probeer ik het opnieuw. En overmogen weer. En de dag erna en erna en erna ook. Want ik kan kan enkel proberen te genieten van de jmooie en minder mooie momenten in ons leven en dat koesteren. Haar koesteren en liefhebben. Mijn lieve kleine Roxanne... wat hou ik toch van jou!