Weerbots
Ik blijf maar sukkelen met vermoeidhied, laag energiepeil en een hoofd dat alle kanten op tolt van de zaken die ik nog moet regelen. Het lijkt soms alsof alles maar half wordt gedaan en ik constant achter de feiten blijf aanhollen. Ontzettend vermoeiend vind ik dat! Er zijn zoveel losse eindjes in mijn hoofd en die door elkaar dwarrelen... Pffff.
Er zijn ook echt zaken waar ik gewoon geen invloed op heb. Neem nu de kamer van Ricardo. MIjn huisgenoot zou normaal eind juni ten laatste verhuisd zijn... Laatste dag van juni een berichtje met de vraah of ie nog 2 langer mag blijven. Kan de man moelijk op straat knikkeren dusja, tot op vandaag woont ie hier nog steeds. Maar die kamer moet echt wel af geraken. En daar moet nog véél in gebeuren! Alle meubels eruit en op magische wijze naar beneden krijgen (kringloop komt ze ophalne) , verluchten en grondig poetsen, nieuwe meubeltjes erin, behangen, afwerken en decoreren... En de tijd begint stilletjesaan toch wat te dringen. Het wordt er fysiek ook allemaal niet eenvoudiger op (understatement!) en ik voel de spanning toenemen om alles tijdig rond te krijgen. Ik word er écht lastig van. Nu ligt de heel de berging vol met babyspullen (ik ben al vlotjes beginnen inslaan in het idee dat de kamer begin juli vrij zou zijn) en nu kan ik nergens echt meer goed aan. Heel vervelend! Het ziet er ook zo rommelig uit. *zucht* En na 7 jaar verbouwen heb ik het echt gewoon gehad met rommel en brol en toestanden. Ik wil gewoon een rustig huis waarin gezellig kan gewoond worden. Niet waar een half klimparcours in staat gestouwd. *zucht*
En ja, het is van tijdelijke aard maar ik ben het zo BEU!
Ik heb ook gewoon echt nood aan vakantie... Sinds de corona-crisis ben ik nonstop blijven doordoen. Ja hier en daar eens een sprokkeldagje maar er écht eens tussenuit en even op adem komen dat zat er nog niet in. En ook nu lijkt het maar niet te lukken om even afstand te nemen van het werk Dan wordt ik gebeld of moet ik toch nog een paar zaken afhandelen of dringende mails beantwoorden omdat ik er niet in slaag om dat onder werktijd te doen. Omdat mijn hoofd precies een circustent is waar alles door elkaar loopt van gedachten en to-do-lijsten. Zwanger zijn.. Het is niet mijn ding! Phoe.
Ik probeer wel uitjes te plannen met Roxanne en leuke dingen te doen met haar maar das ook niet echt op adem komen natuurlijk. Das ook gewoon doorgaan :) Met veel liefde en plezier maar ik ben s'avonds compleet bekaf. En de dag erop start het opnieuw he, tenzij met die lieve kleine trol van me, tenzij op het werk. Het stopt niet. Nooit. En ik haar daar nu meer dan ooit nood aan voel ik, om gewoon even tot rust te kunnen en mogen komen. Om even op de pauzeknop te duwen.
De schaarse dagen die ik dan voor mezelf weet te verzamelen (Rox is dan bij oma of in de opvang) zijn op dit moment volgestouwd met het opknappen van klusjes (naar de IKEA om meubels, tuinhuis opruimen, strijken, bedden verversen, koelkast opruimen, boodschappen doen,...) omdat ik daar op werkdagen gewoon niet toe kom van de vermoeidheid!
Ik heb al getwijfeld om naar de dokter te gaan en om me een weekje te laten thuisschrijven maar das precies ook niet de oplossing. Volgende week zijn alle locaties gesloten en is het enkel noodopvang waar ik als verantwoordelijke werk (kan ik dus niet wegblijven), de week erop is de laatste week voor de komst van mijn vervangster voor te bereiden (en dat is nog belachelijk veel werk) en de week daarna start mijn vervangster en moet ik die dus wegwijs maken in het hele Dienst-Kinderopvang-verhaal... Kan die toch ook niet aan haar lot overlaten? Dus zit er nu niet veel anders op dan tanden bijten denk ik en doordoen. En af en toe proberen om toch een dagje thuis te zijn voor mezelf. Maar het weegt fameus door.
De stress over hoe het leven met 2 van die kleine pateekes gaat zijn wordt er dan ook niet minder op natuurlijk ;)
Maar OK, ik die mijn best en ben echt op zoek naar een evenwicht. Ik hoop het snel te vinden want deze balanceeroefening is ontzettend vermoeiend en niet zo heel lang meer houdbaar.