Welkom Kobe!

Ik werd deze nacht in het ziekenhuis verwacht rond 24u om de bevalling van mijn geweldig mannetje op gang te laten brengen. Gelukkig kon ik de avond spenderen met een vriendin in een gezellig restaurantje en werd de hele bevalling niet gemeden. Integendeel! Ik ben heel blij dat ik er zo open over heb kunnen praten en over mijn angsten en mijn fierheid. Thuis heb ik nog uitgebreid gedouched, mij met zorg opgemaakt en mooie kledij uitgekozen. Kobe heeft recht op een mooie mama!

Met een bang hartje de auto ingestapt en in de donkere nacht vertrokken naar Sint Lucas. Eenmaal een plekje in de parkeertoren gevonden fatsoeneerde ik nog een laatste keer mijn haar en kledij voor ik met opgegeven hoofd maar met tranen in mijn ogen de spoedgevallen binnenwandelde. Ik moest me daar aanmelden om de weg te worden gewezen naar "straat 6", het was een vreselijk moment om de weg te moeten vragen want ook op spoed weten ze dat straat 6 de verlosafdeling is... De baliemedewerker wierp een blik op mijn buik en wees me toen de gang waar ik door moest wandelen. Eindeloos leek het wel. Stap na stap kwam ik dichter bij het afsheid van mijn zoontje. Ik wou treuzelen, op mijn stappen terugkeren, doen alsof dit allemaal niet aan het gebeuren was. Maar voetje voor voetje kwam ik dan toch bij de lift en stapte ik uit bij straat 6. Daar werd ik opgewacht door de vroedvrouw van dienst en die keek me verschrikt aan en vroeg "Ben je alleen gekomen? Dit mag je niet alleen doen! " Ik verzekerde haar dat mijn zus tegen de ochtend er wel zou door komen (zoals ik had gevraagd) en dat ik er voor gekozen heb om de eerste uren alleen te zijn. Ik voelde dat ik het nodig had om alleen te zijn in de kamer waar ik mijn zoontje op de wereld zou brengen. Om even op mijn positieven te komen en de kamer "van mij te maken".
Ik werd overladen met heel veel info (geweldig) en ook wel een beetje bang gemaakt dat de bevalling misschien wel heel snel op gang zou kunnen komen. En dat mijn zus er misschien toch niet zou bijzijn dan. Het is niet te voorspellen maar ik ben al een keer bevallen en niet zo heel lang geleden dus de kans dat het snel gaat is er zeker. Ik gaf het GSM-nr door en drukte haar op het hart om zeker tijdig te bellen als de geboorte zich aankondigde. Ik wil en zal niet alleen zijn als mijn zoontje ter wereld komt!
Ook kreeg ik het koesterkoffertje van het "Berrefonds"  en de keuze uit verschillende wikkeldekentjes om hem lekker in te wikkelen na de geboorte. Zonder aarzelen koos ik voor een felgroen exemplaar met paddestoeltjes op omdat ik gek ben op sprookjes en ik het wel passen vond voor zo een klein mannnetje. Ik heb dat dekentje haast meteen onder mijn slaapkleed gestopt; op mijn huid, en daar de hele nacht mee geslapen. Kobe mocht zich niet alleen voelen en als hij in dat dekentje zou gewikkeld zijn dan had hij tenminste mijn geur nog bij zich.

De eerste tabeltjes werder opgestoken tegen mijn potdichte baarmoedermond. Het was op het randje van pijnlijk en ik zag er echt niet naar uit om dat nog een paar keer te doorstaan. Die tabletjes moesten ervoor zorgen dat mijn baarmoederhals begon te verweken en er weeën op gang werden gebracht. De eerste uren deed dat niets en ik heb zelfs wat geslapen. Er werd een 2e dosis tabeltjes ingebracht (weer die scherpe pijn en dat bijzonder onaangenaam gevoel) en afwachten maar. Op wat lichte, doffe krampen na gebeurde er nog steeds niets. Om 9u30 kreeg ik nogmaals tabletjes opgestoken maar deze keer door een andere vroedvrouw en dit was een heel pak aangenamer! Geen scherpe pijn en gewroet maar gewoon rustig en zacht die materie inbrengen. Net toen het achter de rug was kwam de zus binnenwandelen. We babbelden wat over vanalles en nog wat en ook over Kobe natuurlijk en hoe dit alles zou verlopen.
Rond 10u20 kwam de psychologe mijn kamer binnen en stuurde ik mijn zus buiten. Ik had wel uitgeken naar het gesprek met de psychologe maar dat was helemaal niet mijn ding! Er was duidelijk geen klik met die vrouw en die leek mij maar niet te begrijpen of in te gaan op de zaken die ik aanhaalde. Ondertussen nam de pijn toe en duurde het ook opvallend langer. Ik moest me echt al concentreren op de pijn om het draagelijk te houden. Rond 10u35 verliet de psychologe mijn kamer en ik begon rond te wandelen om de pijn op te vangen en te tellen hoe lang mijn weeeën duurden om te kijken of er al enig  ritme in zat en wanneer ik zou overwegen om een epudirale te vragen. Ik hobbelde een beetje doorheen mijn kamer toen opeens mijn vliezen braken en ik bloederig water langs mij benen voelde lopen. In paniek ben ik op bed GESPRONGEN en ik voelde en zag een golf roestbruin vruchtwater vloeien.  In een reflex kneep ik alles down there samen want ik voelde "iets" zitten in mijn vagina. Het was een gevuld gevoel. Toen mijn water brak was ik zo in paniek omdat ik bang was dat mijn kindje zomaar pardoes eruit zou floepen en op de grond zou vallen dat ik dus halsoverkop in dat bed ben gesprongen met een hartslag van 380! Ik was ook helemaal alleen in de kamer en was zo bang om alleen te bevallen van mijn zoontje...
Ik grabbelde de bel en drukte er als een razende op ondertussen angstvallig alles aan het dichtnijpen en proberen om zo weinig mogelijk te ademen, laat staan te hoesten of te kuchen! Ik stuurde mijn zus om 10u58 een berichtje "mijn water is gebroken" en was volledig in paniek want er kwam meer geen verpleegster af! Ik voelde me zo ontzettend alleen op dat moment en zo bang om mijn kindje te laten geboren worden zonder hulp... Toen mijn zus binnenkwam was ik in tranen en tegelijk zo opgelucht dat ze er was! Gelukkig kwam niet veel later de vroedvrouw binnen die eens voelde en ik voelde toen opnieuw een stroom vruchtwater ontsnappen en hoorde haar zeggen "ik ga de dokter bellen, het kindje ligt in het geboortekanaal" Ik had het dus juist gevoeld, Kobe lag klaar om geboren te worden en ik moest gewoon nog een klein duwtje geven en ie zou er zijn.
Bang en nieuwsgierig tegelijk lag ik in het bed te wachten op de dokter. Eenmaal die er was ging het allemaal heel snel; HIj voelde even, vroeg om te persen en 5 seconden later voelde ik Kobe naar buiten glijden. Mijn lieve mooie jongen was geboren. Ik kreeg hem haast onmiddelllijk te zien en wat was ie mooi! Ik vond en vind hem prachtig.  Een minimensje van 19cm groot en 130 gr zwaar. Helemaal af alleen veel te klein en veel te broos. Maar wat was ik fier! En liefde... ik voelde aleen maar liefde voor dat prachtige mannetje. Voor mijn zoontje. Ik ben zo trots op hem!
Ondertussen gingen de werken aan de lagere regionen ongehinderd door want mijn placenta moest nog uitgedreven worden en die gaf zich niet zonder slag of stoot gewonnen. Na wat persen, prutsen nog wat persen en duwen kreeg ik nu anaal tabletjes opgestoken die contracties moesten teweeg brengen.
En gelukkig kreeg ik dan wat tijd en ruimte om van mijn mooie zoontje te genieten. Om naar dat prachtige bundeltje liefde te staren en hem in me op te nemen. HIj is zo mooi; zo ontzettend mooi. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Die handjes die voetjes, allemaal zo klein maar zo af en zo prachtig. Hij had ook een hanekam van vocht op zijn hoofdje en dat heeft ie dan weer gemeenschappelijk met zijn zusje Roxanne: Die heeft een hanekam van blond haar (en een vreselijk nektapijt)  :D
Zijn huid was heel erg broos en ik was even bang om hem aan te raken maar al gauw deed ik niets liever dan hem zachtjes strelen en koesteren.  Wat is hij welkom!  Wat ben ik trots op hem! Wat een prachtig mannetje!

Helaas moest de placenta nog steeds worden uitgedreven en dat bleek maar niet op gang te komen. Ik voelde af en toe wel wat vochtverlies maar dat was zeker niet afdoende. Nog een 10-tal minuten getrek, geduw, gepruts en gepers later was ie daar dan eindelijk. Ik was opgelucht dat het nu echt achter de rug was en ik me helemaal kon focussen op Kobe en kon genieten van hem. Ik wou hem beschermenen, warm houden, koesteren heel dicht bij mij. Maar tegelijk was ik ook bang om hem stuk te maken en hem pijn te doen. HIj was zo broos en zo fragiel maar tegelijk zo sterk en zo rustig. Heel heel heel mooi.  MIjn kindje. Mijn zoontje. Wat zie ik je graag!

De vroedvrouwen kwamen hem  ophalen om een biopsie te doen van zijn weefsel om testen te laten uitvoeren en namen meteen ook voet- en handafdrukjes voor in het koesterkoffertje. Hem meegeven was niet eenvoudig maar ik was ook zeker dat hij in goede handen was en dat hij met zorg zou worden omringd.
Een goede vriendin was hoe dan ook in het ziekenhuis en kwam even langs. Helemaal geweldig om zo gedragen te worden op een vreselijke mooie maar ook intense droevige dag. Ze had haar zoontje van 6 weken bij zich en het deed me deugd om hem te horen en te zien. Ik genoot ervan om dat bundeltje geluk te zien knurren in de maxicosi. Heel blij dat het me niet overhoop haalde of compleet overstuur maakte. Integendeel, het maakte me gelukkig om hem te zien. En om te zien dat het ook echt heel vaak wel gewoon goed gaat. En dat dit gewoon dikke vette pech is geweest (waarschijnlijk).  Ze brachten het koesterkoffertje terug binnen en ik kon de voetafdrukjes bewonderen.
Ik vroeg aan M. of ze Kobe wou zien of liever niet. Het was geen probleem om dit te weigeren maar ze stemde er mee in in en hij werd binnengebracht in zijn paddenstoelendekentje. MIjn mooie mannetje. Zo trots dat ik was om hem te kunnen tonen. Om hem te laten zien aan mensen die belangrijk voor me zijn. Ik moest mezelf tegenhouden om niet massaal foto's door te sturen naar vrienden. Want IK vind dit wel prachtig maar andere mensen vinden het misschien eerder een beetje eng of een beetje vies. Maar ik wil hem aan de wereld laten zien! Mijn zoontje is geboren!

Ik bracht de belangrijkste mensen op de hoogte met volgend berichtje "Om 11u08  ben ik de fiere mama geworden van mijn prachtige zoon Kobe <3 Veel te klein voor deze wereld maar wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt... Je was zo ontzettend welkom kleine man van me! X"  En het deed me echt deugd om dat nieuws te kunnen delen. Om de geboorte van mijn zoontje te kunnen vertellen. Het liefst van al wil ik het van de daken schreeuwen en iedereen mijn prachtige mannetje laten zien. Ik barst van trots! Overweldigend wel al die gevoelens. En al die liefde. Maar o zo mooi.

In de namiddag kwam een geweldige fotografe van "Boven De Wolken" langs om mooie foto's te maken van Kobe zodat ik een paar mooie herinneringen aan hem heb. Ik sta te popelen om die foto's te zien en deze te delen met de wereld. Iedereen mag weten dat hij er is en dat ik zijn mama ben en hoe trots ik op hem ben. Hoe fier en ontzettend blij ik ben met zijn komst. Maar ook hoe droef en hoe veel pijn het me doet om afscheid van hem te moeten nemen. Hij heeft zeker een plekje in mijn gezin en in mijn hart veroverd. Kobe is een deel van wie ik ben. Kobe is mijn kindje. Kobe is mijn zoontje. Kobe is mijn 2e baby.
Het was heel leuk om hem te zien en hem te voelen en te weten dat er mooie foto's zullen gemaakt worden van dat prachitge kereltje. Iets dat ik kan koesteren.
Het was een heel ongedwongen warme sfeer waarin er zoveel plaats was voor verdriet maar ook voor fierheid en blijdschap. Het was prachtig.

Ik ga hem zo meteen nog even bij mij nemen en hem nog wat zaken vertellen. Nog wat dingetjes die ik graag met hem wil delen en nog wat koesteren. Morgen is het afscheid en dat valt me nu al zwaar. Ik blijf vannacht nog een nachtje in het ziekenhuis omdat ik hem niet wil achterlaten zo alleen. Ik wil bij hem blijven, hem beschermen. Ik ben zijn mama. Het is een onweerstaanbare drang om hem zo lang als mogelijk is bij me te houden en voor hem te vechten.
Het idee dat ik hem morgen zal achterlaten in die veel te grote gebouw, moederziel alleen... Dat doet me zo ontzettend veel pijn. Ik kan het niet in woorden vatten. De binnenkomst was pijnlijk maar ik denk dat het vertrek morgen nog veel heftiger zal zijn. Met lege handen naar huis. Geen baby in de buik. Geen baby in mijn armen. Hartverscheurend.