Wendag op school

Afgelopen dindsag, 18 februari, werd Roxanne verwacht in de klas van haar nieuwe school om eens kennis te maken met de juf, de lokalen, de kindjes,... Enderzijds heel trots en blij dat ze de stap kan en mag zetten, anderzijds heel emotioneel omdat het zo een grote stap is die ze zal zetten. Mijn kleine lieve meisje wordt groot!

Ik was die dag thuis met haar en het was even zoeken naar het juiste energie-niveau. Omdat we daar om 13u45 moesten zijn kon ik haar niet echt een middagdutje laten doen maar als ik ze afmat dan is er ook geen huis meer mee te houden. Dus hebben we veel naar filmpjes gekeken van Dobus, de Twirliwoos, ... En met de duplo gespeeld. Allemaal opt gemakje. Maar om 12u was de kleine trol dan toch doodmoe. Nog snel wat eten op tafel gezet (hoera voor soep en boterhammen!) en haar om 12u20 in haar bedje gelegd in de hoop dat ze toch een klein uurtje zou slapen. Uiteraard besloot de kleine dame daar anders over en de spanning om naar school te gaan speelde haar parten had ik de indruk.  Ze heeft wat gerust, wat met haar wolfje liggen knuffelen en haar uil (lampje) gefolterd maar geslapen... Neen dat niet :D Om 13u besloot ze dan ook dat het mooi was geweest en zette ze het op een brullen: "mamaaaaa! Mamaaaaa!Mama mama mama! Mamaaaaa!" Er zat niets anders op dan haar uit haar bedje te halen en aan te kleden. "Ikke school" zei ze met twinkelend oogjes :)
Eenmaal ze in mooi kleedje was gehesen en een paar keer zichzelf als "ikke mooi" had bestempeld haar op de fietsstoel gekregen en de tocht naar school ingezet. Het ging toch met enkele traantjes gepaard van mij, Roxanne was honderuit aan het tetteren en ik kon alleen maar heel fier naar dat kleine koppie kijken dat met grote ogen de wereld aanschouwt.

Eenmaal binnen de schoolpoort liep ik met haar aan mijn hand over de speelplaats (de speeltijd was nog bezig voor het lager) en opeens overviel me heel hard hoe klein ze eigenlijk nog is en wat een grote verandering ik haar nu opleg. Hoewel ze er absoluut klaar voor is, breekt mijn hart toch een beetje als ik haar zo als mini-mensje op die grote grote speelplaats zie dribbelen naast mij. Zo weerloos en afhankelijk en tegelijk zo moedig en zelfverzekerd. Heel mooi om te zien eigenlijk.
In de klas bleef ze even aan mijn been plakken en maar al snel tijgerde ze door de klas en begon ze op ontdekking te gaan. Met wolfje in haar knuistje kan ze de hele wereld aan :) Ik was met haar juf aan het praten toen ze opeens mijn hand greep en "kom mama, kom" zei en mee meetroonde naar het winkeltje en de poppenhoek om alles te tonen. Maar ook het muziekdoosje kon op haar belangstelling rekenen, thuis staat bijna het zelfde exemplaar, wij hebben 2 dansende bijtjes en in de klas is het een bijtje en een lieveheerstbeestje. Vond ze prachtig om te zien.
Uiteraard moest er ook pipi worden gedaan dus niet veel later zat ik op mijn hukje in de toiletjes te kijken naar hoe mijn kleine trollemol een plasje en natuurlijk ook een mooie kaka produceerde. Ik verbaasde me erover hoe vlot dit allemaal ging en hoe zeer ze op haar gemakje was in dit totaal nieuwe gebouw.  In de gang trof ze dan een speelgoedhuisje aan met een werkende deurbel die onophoudelijk werd ingedrukt, gevolgd door een giecheltje en blinkende ogen.
Als afsluiter kozen we ook nog een figuurtje (kapstok) die als herkenningspunt zou dienen voor haar de komende periode. Ze wou graag de helikopter maar die was helaas niet meer vrij, de mooie gele eend was een goede 2e keuze.

Er stond ons ook een rondleiding te wachten in het STIBO (buitenschoolse opvang, waar ik eigenlijk de verantwoordelijke van ben) en Roxanne besloot om niet buiten te spelen maar met mij mee te gaan naar boven. Ze klom de trap op en eenmaal boven had mevrouwtje honger. Ze installeerde zich pardoes in de gang om haar rozijntjes en tomaatjes op te smullen, met enige overtuigingskracht heb ik haar toch op een stoel aan een tafel gekregen in een stibo-lokaal :) Daar zat ze rustig te knabbelen op haar 4-uurtje terwijl ik de rondleiding meevolgde, het was in zijn geheel niet nodig dat ik in haar buurt bleef. Integendeel. Toen ik na enkele minuten terugkwam had ze de ruimte al verkend, een puzzel uitgehaald en was ze driftig in de weer om die te maken. Helemaal op haar gemakje en vol vertrouwen dat het allemaal goed was. Heel mooi om te zien eigenlijk maar ook wel een beetje pijnlijk omdat ze me niet nodig heeft. (Dramaqueen-alarm ;) )
Ik moest nog een stapel papieren invullen in een ander lokaal en dat was geen probleem voor de dame.Ze ging verder puzzelen in het lokaal waar ze bezig was. Na enkele minuutjes kwam ze dan toch het lokaal binnengewalst waar ik bezig was met het invullen van papieren en bedelde ze om een koekje en slaagde ze erin om ook daar wat speelgoed uit de kasten te halen. Onbevreesd dartelde ze door de ruimte. Toen ik haar vroeg om haar jas te halen wou een begeleider al meegaan maar ik hield hem tegen en zei dat ze dat zelf wel ging doen, hij keek me een beetje vreemd aan maar effectief, korte tijd later stond Roxanne daar met haar jas. Alsof ze zich al helemaal thuis voelde en ze de weg reeds kende. Spectaculair.

Ik moet er op vertrouwen dat het helemaal goed komt met haar op school en dat ze haar draai wel zal vinden. Het is een sterke en geweldge madame in mini-formaat. Maar ze laat zich niet doen en ik weet dat ik er gewoon altijd zal zijn voor haar. Ik stimuleer haar om dingen te ondernemen, om initatief te nemen, avontuurlijk te zijn dus het is goed dat het zijn vruchten afwerpt en ze zo vol vertrouwen de wereld instapt.
Wat is ze geweldig!