ZENUWEN GAAN AAN DE HAAL MET MIJN GEDULD

Opeens hield ik het niet meer uit... Ik moest en zou testen! Vandaag nog. Ik kreeg het idee niet meer uit mijn hoofd. Het was als een groot flikkerend licht dat bleef branden in mijn hoofd:TEST TEST TEST! Uiteindelijk naar boven met mijn kannetje en mini-labo. Een mini-plasje, 4 druppels minitieus op dat staafje, 2 foute ricky martin nummers, 3 liter angstzweet en 5 eindeloos lijkende minuten later bleef mijn test nog witter dan wit. Ik kon er reclame maken voor Dash!
Toch wel een steek in mijn hart. Naar beneden gedrendelt,  B. een facebookbericht gezonden (en ook vermeld dat de kans klein is dat ik dinsdag alsnog positief test) en gaan wandelen in de Bourhoyen. Om uit te waaien, om te bekomen van de emoties, om alles even op een rijtje te zetten. Het hielp niet. Ik vond geen rust en wist met mezelf en mijn verdriet geen  blijf.  Na even aan het water te hebben gezeten en wat tranen te hebben gehuild terug gewandeld.
En in dat wandelingetje vond ik mijn strijdlust terug. En besloot ik om een bod te doen op een Stokke kinderwagen die ik had gezien op 2dehands.be waar ik instant gek op was. HIj is knalgeel :D Heerlijk vind ik het! En ik besloot om hem te kopen, gewoon om een daad te kunnen stellen die mijn droom iets tastbaarder maakt. En dan heb ik het gevoel dat ik tenminste mijn geld niet zomaar in een groot zwart medisch gat aan het gooien ben voor niets!
Dus we gaan er opnieuw met goede moed tegenaan. En dinsdag doe ik nog een test. Maar ik heb de eerste vlaag van emoties al achter de rug dus de schok bij het zien van een spierwitte test zal niet zo groot meer zijn.
Ik kijk er al naar uit om in mijn kanariegele kinderwagen mijn klein hummeltje te zien liggen.
Nu al zoveel liefde en er is nog niets te bespeuren. Alleen een afgestorven onbevruchte eicel. Maar ook daarvoor hebben we liefde.
Liefde voor het lijfje... Het heeft het erg hard nodig.