ZUCHTEN, BLEITEN EN WEER DOORGAAN

Ik deed deze ochtend nog een zwangerschapstest. Ergens wel tegen beter weten in... maar ja hoop kan een mens tot rare zaken drijven. Ook al wist ik voor 95% zekerheid wat de uitslag ging zijn, toen ik een blik wierp op die witte test brak er iets in mij. En kwamen de tranen. Echt deze keer. 2 dagen terug was het nog wat snotteren maar niet voluit huilen. Nu wel. Het was amper 6u in de ochtend en deze dag was al verloren.
Mezelf doorheen de ochtenddienst gesleurd. Met erg veel moeite het droog gehouden in het bijzijn van bewoners. Een gesprek met de teamcoach was de catalysator om toch de tranen te laten vloeien. Er waren opnieuw klachten over mijn houding geweest ten opzichte van een bewoner. Een collega moet erg aangedaan zijn geweest door een "uitval" tegen M. toen ik hem vroeg om zijn voeten op te heffen (hij sleft de hele leefgroep door en ik ben enorm auditief gevoelig)... alleen kan ik mij dat moment niet meer voor de geest halen. En normaal weet ik het maar al te goed als ik over de schreef ben gegaan. Maar nu dus niet. Het was teveel.  Ik hield het niet meer. Het was teveel.
Om 9u was mijn shift afgelopen maar ik drentelde nog rond met rooddoorlopen ogen van het huilen en de ovedracht moest ook nog gebeuren. Topmoment! Daar ik gisteren een mail heb rondgestuurd naar alle collega's om hen in te lichten over mijn plan sprak G. me deze ochtend ook nog aan met "proficiat he!". Ontzettend lief bedoelt maar op dit moment zo ongeloofelijk pijnlijk. Ik ben de buro uitgevlucht en gaan uithuilen in de opvoederskamer.

Ik voelde me zo alleen in mijn verdriet, zo eenzaam. En ik wou nabijheid, ik had warmte nodig. Ik besloot om enkele mensen in te lichten en eerlijk te zijn over hoe ik me nu voelde. Het volgende berichtje bereikte een aantal vrienden: "En ook poging 4 draait uit op een witter dan witte zwangerschapstest. De moed is even heel ver te zoeken de tranen daarintegen zijn rijkelijk vertegenwoordigd. Zuchten , bleiten en weer doorgaan zeker. Pfffff x"
Een stroom van lieve en bemoedigende berichtjes volgende. De zus belde me onmiddellijk op waar een telefoongesprek vol tranen en snikken uit voortvloeide. Ik had het zo ontzettend moeilijk! Heel mijn lijf deed pijn. Ik ben zo bang,kwaad, teleurgesteld en triest. Ook D. de vriend/collega belde haast meteen en liet een lieve voicemail achter. Precies wat ik nodig had om dat moment te doorspartelen. Het deed erg veel deugd om zoveel liefde en steun te krijgen op een moment dat alles mis gaat. Dat heel mijn systeem in lockdown gaat. Want het liefst van al wil ik op zo een momenten verdwijnen. Maar ik vecht ertegen met alles wat ik in mij heb en probeer om mensen actief toe te laten. Want ik heb zoveel aan hun nabijheid!
Ik kreeg ook nog een  lief berichtje van M. die zich herinnerde dat ik vandaag de uitslag kreeg. Wat ik erg bijzonder vond omdat datums echt haar ding niet zijn :) Het is zo ontzettend fijn om mij te kunnen warmen aan al die lieve vrienden en de zus... Ik heb echt een groot vangnet geweven voor mezelf doorheen de maanden.  Op mijn tempo, op mijn manier. En het is ongeloofelijk. Ik ben zo gelukkig met al die lieve mensen in mijn wereldje die naast me komen zitten. Die meeleven, meevoelen, mee-pijn hebben, mee ontredderd zijn. Maar die ook mee-hopen. Mee-duimen.Mee-dromen.  Mee-wandelen in dit parcours. Er gewoon zijn voor mij.

Nog even keihard gehuild op de opvoederskamer, ik kon niet stoppen, en dan naar boven voor het vervolg van het gesprek met de teamcoach. Een moeilijk moment maar het moest. En het idee dat ik nog naar het ziekenhuis moest voor die stomme bloedafname deed me nog meer huilen. Dan hoorde ik vanavond nog maar eens het nieuws dat het niet gelukt was. Steek dat mes nog maar es wat dieper. *zucht*

In het ziekenhuis was het vrijwel meteen aan mij. In de wachtzaal had ik een kort maar leuk gesprek met een vrouw die langskwam voor de terugplaatsing van een cryootje. Zij en haar partner zijn al 3 jaar bezig om zwanger te worden maar het lijkt maar niet te willen lukken. Ook al is het allemaal helemaal in orde bij beiden. Dat maakt het dubbel zo zwaar. Maar het was fijn om even van gedachten te kunnen wisselen en wat ervaringen te sprokkelen rond IVF. Want dat stadium komt dichterbij...
Het gesprek bij de dokter was kort (zoals altijd) en er werd ook heel even gepraat over de toekomst. Er zijn nog 2 rondes te gaan met IUI. Als deze niet lukken volgt er een kijkoperatie om te zien wat er mis is, waarom het maar niet lukt. Misschien kan mijn eileider de eitjes niet goed opvangen, of lukt het voor de eileider niet om ze voor te stuwen of is er toch een kleine obstructie of ... Na die kijkoperatie wordt IVF opgestart. 

Ik ben heel erg bang om in het IVF-circuit aan te belanden. Dat is het allerlaatste stadium. Als dat niet lukt dan is het gedaan. Dan moet ik mijn kinderwens opbergen. En die gedachte is zo pijnlijk en maakt me zo bang. De angst slaat me enorm om het hart als ik aan IVF denk. Zeker omdat ik maar 1 eierstok heb dus niet zoveel eicelletjes kan produceren om te laten bevruchten en dus de kansen nog afnemen. Het is een heel zwaar parours.

Ik loop al de hele dag te snotteren. Ik ben zo ontzettend verdrietig en de moed om door te gaan is echt spoorloos.
Al die moeite, al die zaken die ik er voor heb gelaten (ik ben niet in een sumo-worstelpak gekropen voor een robbertje worstelen
ook al was dat een unieke aangelegenheid, drink zo goed als geen koffie/bier meer, rook niet ondanks de goesting immens is met momenten, leuke avondjes die ik moet annuleren om dat ik lamlendig in de zetel lig,fitnessabonnement dat 2 weken stof ligt te vergaren omdat ik de ziek ben om naar de sportschool te gaan, ...) al die smerigheid die ik in mijn lijf heb gepompt, al die uren die ik misselijk heb doorgebracht,  al dat geld dat ik er al heb ingepompt... ALLEMAAL HELEMAAL VOOR NIETS!

Maar ik moet erin blijven geloven. En ik zal er ook terug in geloven. Alleen vandaag niet. Vandaag ben ik niet moedig. Niet sterk. NIet vertrouwensvol. Vandaag ben ik triestig. Kwaad. Teleurgesteld. Bang. Moedeloos. Eenzaam. Ontzettend klein. Kwetsbaar. Belabberd. Gekraakt.

Morgen ben ik terug mezelf. Morgen ben ik terug dromerig. Moedig.  Hoopvol. Gedreven. Levenslustig. Vol vertrouwen. Vastberaden. Overtuigd. Toekomstgericht. Morgen ...

*All you need is faith, trust and little bit of pixie dust!*