Zwangerschapshersenen... Poging 2

Bon, ik heb zonet het stuk dat ik had getypt volledig gewist op miraculeuze wijze en kan dus opnieuw beginne. Mooi staatlje van wat ik wou bespreken Zwangerschapsdementie :D
Ik ben er nu echt zeker van dat het effectief bestaat, dat het geen fabeltje is...oh neen ABSOLUUT niet! Wat vermoeiend is het toch om met zwangere hersenen door het leven te moeten. Wat een uitputtingsslag! Doodmoe word ik ervan.

Vroeger had ik heel veel structuurtjes (in mijn chaos), to-dolijstjes die ik kon afvinken, ondernemingszin,... Ik was productief (de ene dag al wat meer dan de andere) en hield verschillende balletjes in de lucht. Weliswaar niet moeiteloos maar het was geen bovenmenselijke krachtinspannng om zaken gedaan te krijgen en op te volgen.
Nu daarintegen... Mijn hoofd gonst van alle "bromvliegen" die er in rond zwermen en waar ik maar niet aan toe kom. Op een of andere manier slaag ik er allesbehalve in om zaken af te werken, te doen of gewoon uit te besteden. Alles blijft liggen en stapelt zich op. Een hele dag ben ik bezig met vanalles en nog wat maar op het einde van de dag is letterlijk niets belangrijks/zinnig/dringend gebeurt. Ik heb geen focus, geen mentale ruimte om dingen aan te pakken op een of andere manier. Ik slaag er niet om productief te zijn :D Zo heeft er een hele week een zak vuile pampers (wegwerp van s'nachts) aan de deur van Roxanne haar kamer gelegen en meermaals per dag stapte ik er haast letterlijk over. Maar het kwam niet bij me om mij te bukken en die zak mee te pakken naar beneden en in de vuilbak te gooien... Neen dat was te veel gevraagd. Ik registreerde telkens de zak maar daar bleef het dan ook bij. Tot vandaag ik dacht "buk je en neem het mee".
Heel heel vreemd en vermoeiend ook vooral om dat alles blijft liggen de berg met "to do" alleen maar groter en groter wordt.

Het is soms ook wel een beetje dweilen met de kraan open als het op poetsen en opruimen aankomt. Geen idee waar al die kruimels, stof, vuiligheid en andere viezigheden vandaan blijven komen! Onvoorstelbaar in welk tempo mijn kleine trol mijn huisje kan omtoveren in een stort. Dus op den duur geef ik het gewoon op en laat ik de boel de boel. Wat ook absoluut geen goede tactiek is maar het is allemaal zo zinloos precies om het op te ruimen. Gelukkig komt er om de 2 weken een geweldige dame om mij te helpen bij het poetsen. Fantastisch kado aan mezelf de poetshulp, echt zonder die lieve dame was het helemaal een verloren zaak. Nu forceer ik mezelf om de 2 weken om toch écht deftig op te ruimen zodat P. gemakkelijk kan poetsen en geen tijd hoeft te besteden aan het samenrapen van speelgoed, kledij, verloren gelegd keukenmateriaal,...

Ook gesprekken met vrienden zijn niet atijd evident. Ik vergeet soms letterlijk wat er net is gezegd geweest of slaag er niet om te luisteren naar  het verhaal. MIjn hoofd gaat alle kanten op en hoe hard ik ook probeer het lukt me af en toe niet. Ik beland terug in die "baby-cocon" en ik worstel daar wel mee. MIjn gezichtsveld wordt steeds nauwer en het enige waar ik nog over kan praten is over Roxanne en over de kleine frummel hier diep vanbinnen. Das ook het enige dat met op dit moment écht iets kan schelen ook (Heel cru gesteld) maar er gaat gewoon ontzettend veel energie en mentale ruimte naar die 2 kleine patatjes van mij. Iets waar ik zelf best mee worstel (ik vind het vreselijk dat ik terug in de mama-modus aan het sukkelen ben. Mijn wereld wordt dan heel klein en daar word ik niet gelukkig van.) maar het is een proces die ik niet kan omdraaien. Ik heb er geen vat op naar mijn gevoel. Ik voel me dan ook zo ontzettend saai!

Ik slaag er nu gewoon helemaal niet meer in om naar een boeiende documentaire te kijken of in een goed boek te verdwijnen. Ik kan mijn aandacht gewoon niet lang genoeg vasthouden op een ander thema dan baby's en peuter. Ik kan me wel helemaal verliezen in het opzoeken van een slaapknuffel voor kleine broer of 2dehands.be afschuimen op zoek naar leuk speelgoed voor Roxanne. Daar kan ik die focus wel aan de dag leggen maar voor iets anders dan mijn 2 kinderen.. ho maar!

Heel handig ook zo een stel zwangerschapshersenen als je net veranderd bent van job! Echt feest :D Ik word op dit moment overladen met informatie en nieuwe mensen (en hun namen!) en nieuwe programma's en regels... En ik doe heel hard mijn best om zaken in me op te nemen en me echt te concentreren maar het gaat heel vaak mis. Ik geeft dit ook zonder gene aan bij L., de verantwoordelijke die mij aan het opleiden. Dat het hoofd vol zit en dat het er gewoon NIET MEER BIJ KAN. Phoe tis echt een uitdaging nu... Maar wel een leuke uitdaging! Tis echt een heel leuke job waar ik me met veel plezier in zal vastbijten en ik ben heel blij met deze kans. Maar mijn hoofd heeft het zwaar te verduren voor de moment!

Zwanger zijn, het zal toch nooit een hobby van mij worden ;)